BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

για σένα κάνω ότι μπορώ






Όλη μέρα κρυφά σου τραγουδούσα ψιθυριστά...


για σένα κάνω ό,τι μπορώ
και δε θα κάνω πίσω
αν θες θα σ'αγαπήσω
και τρεις θα σε μισήσω.

Για σένα κάνω το χαζό
ή γίνομαι διάνοια
θα ζω σε κόσμο ουτοπικό
ή μέσα στη παράνοια.

Κράτα το χέρι μου σφιχτά
ή άσε με να φύγω
θέλω να πιω όμως μια φορά
τα χείλη σου 
για λίγο.

Στον ώμο σου είμαι φτερό
στην πλάτη σου μαχαίρι 
λέω, αντέχω, αν δε σε δω
κι όμως στήνω καρτέρι.

Να είμαι γέλιο από μωρό
και ζάρες από γέρο
για σένα κάνω ό,τι μπορώ
και πάλι υποφέρω.

Κράτα το χέρι μου σφιχτά
ή άσε με να φύγω
θέλω να πιω όμως μια φορά
τα χείλη σου για λίγο...



Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

τα παραμύθια σου αγαπάς...




Ζεις σε άλλη εποχή σε κυνηγούν τα ξωτικά και φτιάχνεις φίλτρα παιδικά
Ζεις σε άλλη εποχή εκεί τα δάση έχουν φωνή και τ’ άλογα έχουν φτερά
πόσο σε θέλω …τα παραμύθια σου αγαπάς… Εξόριστος και βασιλιάς…


Μικρέ μου πρίγκιπα γερνάς και μένεις μόνος σαν κι εμάς στα σκοτεινά των υπογείων
Μικρέ μου πρίγκιπα γελάς και το λουλούδι που αγαπάς είναι στη χώρα των δακρύων…


Λες πως θέλεις να σωθείς κι από το μύθο σου να βγείς λίγο από το μήλο σου δαγκώνεις
Λες μ’ αρχίζεις να ξεχνάς τα μαγικά σου ξεκινάς στη γη το σώμα μου καρφώνεις
Πόσο σε θέλω… εσύ θα χάνεσαι ψηλά στη μαγική τη φασολιά…


Μικρέ μου πρίγκιπα γερνάς και μένεις μόνος σαν κι εμάς στα σκοτεινά των υπογείων
Μικρέ μου πρίγκιπα γελάς και το λουλούδι που αγαπάς είναι στη χώρα των δακρύων…









"Την επομένη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

- Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα, είπε η αλεπού.
Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη.
Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω.
Στις τέσσερις πια πηγαινοέρχομαι και θα ανησυχώ.
Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας.
Αν έρχεσαι όμως όποτε να ‘ναι, δεν θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της… Χρειάζεται τελετουργία.
- Τι θα πει τελετουργία; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί, είπε η αλεπού.
Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει με την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη.
Οι κυνηγοί ας πούμε έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού.
Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και μια βόλτα ως τ’ αμπέλι.
Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να ‘ ναι, οι μέρες θα έμοιαζαν όλες ίδιες, κι εγώ δε θα είχα ανάπαυλα ούτε στιγμή!
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα που θα έφευγε:
- Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
- Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ όμως ήθελες να σε εξημερώσω…
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Όμως θα κλαις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Επομένως δεν κέρδισες τίποτα
- Κέρδισα, είπε η αλεπού, κέρδισα το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε:
- Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα.
Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
- Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε.
Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν.
Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.
- Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα.
Δεν πεθαίνει κανείς για σας.
Βέβαια, και το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει.
Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα.
Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα.
Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις που άφησα για να γίνουν πεταλούδες).
Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει.
Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και ξαναγύρισε στην αλεπού:
- Αντίο, είπε…
- Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.
- Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου… είπε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται...."

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

I just want you to know who I am...




Με πληγώνει η αδυναμία μου να καταλάβω, γιατί οι άνθρωποι δεν σκέφτονται αυτό που θα ξεστομίσουν λιγάκι περισσότερο από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου... κι αν ποτέ τελικά καταλάβω κάτι, πληγώνομαι ακόμη παραπάνω συνειδητοποιώντας την αδυναμία μου να δώσω στους άλλους να καταλάβουν, πόσο εύκολο είναι να πληγώσουν κάποιον με τα λόγια τους... Και μετά βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους… γιατί εγώ προσέχω πάντα τι θα πω, … για να μην πληγώσω τους ανθρώπους γύρω μου;

Όχι δεν είμαι τέλεια, ούτε αγία, σε καμία περίπτωση… απλά προσπαθώ τις περισσότερες φορές να μην λέω κουβέντες που μπορεί να πληγώσουν κάποιον…
Υπερευαίσθητη θα πεις… μπορεί και να έχεις δίκιο… αλλά έτσι είμαι εγώ. Έχω ακούσει διάφορα, αλλά κάνω πως δεν τα ακούω… όχι δεν είμαι αγία, το είπαμε αυτό… έχω πει κι εγώ, έχω κάνει πράγματα κι ίσως έχω πληγώσει ανθρώπους γύρω μου…
Αμύνομαι στο μέσα μου με φιλοσοφίες... το μπουκώνω θεωρίες να ξεχνάει… Έτσι είναι οι άνθρωποι… και πρέπει να τους δεχτείς! Μπούρδες… Ποιος το λέει αυτό;
Αφήνω να εκμεταλλεύονται την αδυναμία μου…
Μεγάλο μου πρόβλημα οι αδυναμίες... Και έχω πολλές!
Σκέφτομαι: «Για να έχεις αδυναμίες θα πρέπει να είσαι δυνατός και να αισθάνεσαι να χάνεις τη δύναμή σου απέναντι σε κάποιους ανθρώπους ή καταστάσεις...»

Οι αδυναμίες, μας προκαλούν εθισμό άρα μήπως μιλάμε για προσκολλήσεις από τις οποίες σταδιακά παραλύουμε;

Τότε γιατί να χαίρομαι όταν μου λένε «Σου έχω αδυναμία»;
Επειδή κατάφερα να σου επιβληθώ; Γιατί να χαίρεσαι που σου έχω αδυναμία;
Αυτό είναι θετικό τελικά γιατί και για ποιόν;
Αδυναμία όπως...σου έχω αδυναμία.
Αδυναμία όπως, κάνω πράγματα γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς αφού η ευχαρίστηση που θα πάρω από μια δεδομένη στιγμή, σχετίζεται άμεσα με το χαμόγελο που θα διαγραφεί στα χείλη σου.
Αδυναμία όπως, συγκρατώ τι σε στεναχωρεί και δεν τα ξανακάνω γιατί πονάω περισσότερο όταν στεναχωριέσαι.
Καταλάβετε, τώρα;
Αν δεν καταλάβατε, μάλλον δεν θα έχετε νιώσει αδυναμία για κάποιον... Κρίμα... Χάνετε...



I don't want the world to see me 
Cause I don't think that they'd understand…
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am …





Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

τέρμα η ιστορία...








Έτσι ξαφνικά… μου ‘ρθε η όρεξη να γράψω σήμερα κάτι ακαταλαβίστικο, κάτι του τρελού, κάτι τελοσπάντων, κι όποιος κατάλαβε …κατάλαβε!  Λοιπόν αποφάσισα να γράψω για το Ρέμο. Ναι, ναι καλά ακούσατε… για το Ρέμο, τον Αντώνη Ρέμο, μάλιστα. Θα σας διηγηθώ μια πολύ αστεία ιστορία, ή περίπου αστεία. Τέλοσπάντων, για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν θα γελάσετε… εγώ θα γελάσω.  Πριν από 4-5 χρόνια λοιπόν- μπορεί και λίγο περισσότερα δεν θυμάμαι - ανήμερα του Αγίου Αντωνίου, αποφασίσαμε να πάμε με την λατρεμένη μου φίλη και μια μεγαλούτσικη παρέα, να το κάψουμε στο Ρέμο- που παρεμπιπτόντως τραγουδούσε μαζί με την Πρωτοψάλτη. Έβαλα τα καλά μου λοιπόν, χτενίστηκα, βάφτηκα, έβαλα και τα ψηλοτάκουνα- παράθεμα με-, και να ‘μαι στο Ρέμο! Όλα καλά, κι όλα ωραία! Χρόνια πολλά Αντώνη, άντε και εβίβα, άντε και όπα, έφτασε η φάση στο τσακιρ κέφι… και δεν ξέρω ποιος είχε αυτή τη φαεινή ιδέα, αλλά αποφασίσαμε να ανέβουμε στην πίστα! Ανεβαίνουμε λοιπόν, πήχτρα η πίστα, αλλά εμείς απτόητες αρχίσαμε το χορό! Γύρω γύρω όλοι λοιπόν, όπα, δώστου, το λουλουδικό στο πάτωμα έφτανε μέχρι το γόνατο κι εγώ με το τακούνι  - τι το ήθελα η χριστιανή το τακούνι- πατάω πάνω σε ένα γαρύφαλλο, και… πάρτην κάτω τη δικιά σου! Φαρδιά πλατιά, εντελώς ξαπλωμένη, να κοιτάω το ταβάνι για λίγη ώρα, ευτυχώς, κάποιος χριστιανός με βοήθησε να σηκωθώ… Μιλάμε για μεγάλο ρεζιλίκι… Μαζεύω λοιπόν όσα κομμάτια αξιοπρέπειας μου έχουν απομείνει και – αφού τα μπροστινά τραπέζια έχουν ξελιγωθεί στα γέλια- πάω να κατέβω από την πίστα! Έλα όμως που η συγκεκριμένη πίστα είχε μόνο ένα συγκεκριμένο σημείο από όπου μπορούσες να κατέβεις και για κακή μου τύχη μπροστά σε αυτό το σημείο καθόταν ο Αντωνάκης! Κι όλοι όσοι κατέβαιναν του άπλωναν το χέρι και του εύχονταν χρόνια πολλά! Τι να κάνω κι εγώ… φτάνω του δίνω το χέρι, του λέω χρόνια πολλά, εκείνος το κρατάει για λίγο, και σκύβει προς το μέρος μου σκασμένος στα γέλια και μου λέει: « Εντάξει; Καλά είμαστε;»! Καλά, να μην σας περιγράψω πόσα χρώματα άλλαξα από τη ντροπή μου! Ρεζίλι! Εξαφανίστηκα! Για πότε κατέβηκα και βρέθηκα στο τραπέζι, ούτε που θυμάμαι! Γελάτε; Δεν πιστεύω να γελάτε, ε; Πόναγα μια εβδομάδα μετά από αυτό το πέσιμο!
Ποιο είναι το συμπέρασμα αυτή της ιστορίας;
1ον  Είναι γνωστό ότι είμαι διάσημη πλέον για τις τούμπες μου!(Θα γράψω άλλη φορά για την τούμπα-ποδαρικό του 2003, για τον Κωστή που με έβαλε να κάνω το ποδαρικό με τα δυο πόδια, τον Μανώλη που γέλαγε, και τον Πάνο που έκανε το γιατρό!)
2ον. Όταν αποφασίζω να φορέσω τακούνια, είμαι επικίνδυνη. Ευτυχώς ο καλός μου είναι εκπαιδευμένος μετά από τόσα χρόνια και με πιάνει στον αέρα τις περισσότερες φορές πριν σαβουρωθώ!
3ον. Από τότε δεν έχω ξαναπάει στο Ρέμο. Άσε που κάποια τραγούδια του τα βαριέμαι.
4ον. Έτσι ξαφνικά, μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό…
5ον. Τέρμα η ιστορία… 

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

ενώ εσύ κοιμόσουν





Ενώ εσύ κοιμόσουν ψιθύρισα στο αυτί σου…
Η νύχτα γίνεται αθώα όταν κοιμάσαι… Εσύ μπορείς  να 'ρχεσαι κάθε νύχτα. Θα μου κλείνεις το μάτι και θα σε μπάζω στ' όνειρο… Ήσουν σ’ εκείνο το όνειρο που ονειρευόμουν χθες. Κατάφερες και μ’ έκανες να ξυπνήσω… ξέρεις… Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε ΣΟΣ… κάθε φορά με κερδίζεις, κάθε φορά… τα όνειρα είναι αθώα, μα εσύ κάθε φορά είσαι ο νικητής. Και μεταμορφώνεσαι, αλλάζεις, κρύβεσαι, φανερώνεσαι… Κι όταν μεταμορφωθείς σε εισιτήριο απεριόριστης διαδρομής θ’ ανοίξω το παράθυρο με τις πολυσύλλαβες λέξεις, εκείνες που δεν μας αντέχουν γιατί θα μυρίζουμε αλήθειες…  Κοιμήθηκα και ξύπνησα… Και το σεντόνι μυρίζει εκείνο το άρωμα, ξέρεις…
Ακόμα κοιμάσαι…Αναρωτιέμαι τι ονειρεύεσαι… ;


Θα σε βρω σε μικρές στιγμές
ότι δω ψέμα είναι, μου λες
Θέλεις να πιστέψω πως η αλήθεια
υπάρχει μοναχά στα παραμύθια
Δε θα σταματήσω να σε αναζητώ
Θα σε βρω...

Όσα μπορείς κρύβονται στο χρόνο αυτά που ελέγχεις υπάρχουν μόνο
θα 'θελες να 'χες μια ευκαιρία να κρυφτείς σ' αυτά που ζεις
Να μη ζητάς κάτι πριν να δώσεις
Κι αν την αγάπη σου την προδώσεις
Θα 'ρθω ξανά να σου δώσω πίσω όσα θες να ονειρευτείς

Μια φορά μου 'πες δε μπορώ
στα κρυφά πια να προχωρώ
Λυπάμαι που δε σ' άφησα, καρδιά μου
να αγγίξεις μια στιγμή απ' τα όνειρα μου
έχω πάψει τώρα να σ' αναζητώ
Δεν μπορώ..





Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

τραγούδι στη μπανιέρα...




Τρελαίνομαι να τραγουδάω στο μπάνιο. Πολύ γουστάρω τον εαυτό μου τέτοιες στιγμές. Ναι, τραγουδάω στο μπάνιο, γιατί είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να αντέξει την τσιριχτή φωνή μου. Λα,λα,λα, λα,λα… Κατά τα άλλα, προτιμώ τη σιωπή.


Όχι να μη μιλάω… ξέρεις… Απλά είναι που συνήθως προτιμώ να μην πολυακούω την φωνή μου… ξέρεις την πραγματική. Είναι η φωνή που την μισώ για τον εγωισμό και τα καπρίτσια της, φωνή που με διαπερνά και δεν αφήνει πίσω παρά μόνο μια νεφελώδη πιασάρικη ηχώ…

Δεν ξέρω τί τελικά μπορεί να είναι αυτό που με σπρώχνει… ξέρεις που... Φωνή, κραυγή ή ψίθυρος; Ή απλά δικό μου σκάρφισμα; Ποτέ δεν κατάλαβα το γαμημένο μου υπερεγώ. Το υπερεγώ μου έχει απλώς φύγει από τη θέση του.

Η διάγνωση του γιατρού είναι σαφής: «.Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις σε αυτή τη ζωή. Με την ίδια λογική, κανείς δεν μπορεί να σε κάνει ό,τι θέλει... Μη δείχνεις ότι είσαι κάτι που στην πραγματικότητα δεν είσαι». Γι ‘αυτό καλύτερα να επιλέγεις τη σιωπή; Χα, χα, λάθος! Κι όμως το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή, όσο να ξεχωρίζεις στον θόρυβο αυτό που κρύβεται από πίσω. Ζεις την τρέλα, την συνειδητοποιείς και μετά τι μένει; Μπορώ να κάνω του «τρελού» όσο χρειαστεί. Όταν όμως συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι... όταν καταλάβω γιατί υιοθετώ αυτήν την βιτρίνα, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω… Δεν μπορώ να υποκρίνομαι πια, όχι συνειδητά. Το ασυνείδητο νικά το υπερεγώ μα στο τέλος θα πρέπει να υπάρξει και άλλη αναμέτρηση. Εγώ και το εγώ μου. Χωρίς υπερ- βολικές προθέσεις.

Θα επιστρέψω στη μπανιέρα μου και θα συνεχίσω το τραγούδι. Δυνατά, να με ακούσουν, δε με νοιάζει πια… λα, λα, λα, λα…

"Όσα ο εχθρός προσπάθησε να σβήσει


στα παιδικά σου μάτια έχουν ζήσει

έτσι όπως καθρεφτίζουνε το φως

αυτή η ματιά σου αυτά τα δυο σου αστέρια

τούτο το φως η αλήθεια είναι ακέραια

να πάω κοντά της δε διστάζω

τα παιδικά σου μάτια σαν κοιτάζω.



Κι όταν μοιραία έρχεται σκοτάδι

εγώ έχω εσένα φωτεινό σημάδι

πάντοτε ήθελες να στρέφεσαι στο φως

έτσι κι εγώ θαυμάζω ό,τι θαυμάζεις

ακολουθώ τα ίχνη που χαράζεις

κι όταν τα μάτια σου κοιτάζω

λίγο απ' το φως που βλέπεις δοκιμάζω.



Τα παιδικά σου μάτια μ' έχουν γλυτώσει από καιρό

έχουν γίνει σκαλοπάτια που οδηγούν στον ουρανό

και τη ζωή μου δίνω το φως που βλέπουνε να δω

εσύ αγαπάς εκείνο κι εγώ εσένα αγαπώ."
 

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

συνένοχος στην κρέπα...


Τι σοι διακόπτης είναι αυτός που ορίζει την έκφραση; Πως λειτουργεί; Και όταν δεν είναι ανοιχτός ο διακόπτης που στο κόρακα πάνε όλα αυτά που θέλεις να πεις; Ή μήπως δεν υπάρχει διακόπτης, μήπως δεν υπάρχει τίποτα απολύτως να πεις. Ή μήπως υπάρχουν τόσα πολλά που ο διακόπτης βραχυκυκλώνεται και η έκφραση, όποια και αν είναι αυτή, αποσυντονίζεται πλήρως;


Κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι… αγαπημένη πια συνήθεια. Το κινητό πεταμένο, το καλώδιο των ακουστικών, το καλώδιο του φορτιστή, έχω πνιγεί στα καλώδια… τα βιβλία της διπλωματικής άθικτα, τα ρούχα μου τακτοποιημένα (απίστευτο!), το κρεβάτι γεμάτο λούτρινα…

Σκέφτομαι εδώ και μέρες διάφορα. Να σου έλεγα όλες τις πρόσφατες σκέψεις μου. Να σου διηγηθώ όλα τα όνειρα μου. Κρυμμένα στο μπλε τετράδιο. Έχεις όρεξη να ακούσεις;

Είναι κάτι σοβαρό γιατρέ μου;

Όχι βέβαια.

Απλά δεν θέλω να αλλάξω. Κι όλα γύρω μου περιμένουν να με αποσπάσουν από τον τρελαμένο εαυτό μου. Το alter ego μου που ζητά απεγνωσμένα μια τρέλα! Σκέφτομαι και διάφορα άλλα.

Πολλά. Ίσως μερικά από αυτά να είναι και φυσιολογικά. Αγνοείς όμως πως το φυσιολογικό έχει κι αυτό τα ρίσκα του, έτσι;



Τουλάχιστον προς το παρών κέρδισα. Με μια μαγική γόμα θα σβήσω μόνο όσα πρέπει…



Θα κρατήσω όμως και κάτι… Μια όμορφη ανάμνηση. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Μείνε και κράτησε με εκεί.



Κάνε Θεέ μου να μην γίνω ποτέ φυσιολογική...

(ένα μη φυσιολογικό τραγουδάκι, για την θεότρελη διάθεση μου... ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΕΠΑ...λοιπόν στο επόμενο post θα γράψω για τους συνένοχους...)

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

εντομοκτόνο

Έχω περάσει μια ώρα σχεδόν μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας κάτι να σκεφτώ να γράψω. Μου έχει κολλήσει στο νου μια σκέψη περί πεπρωμένου... ξέρεις, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο, και διάφορες άλλες φιλοσοφικές ανησυχίες. Είναι αλήθεια άραγε...; Μάλλον η καινούρια χρονιά ξεκίνησε με σοβαρά φιλοσοφικά ερωτήματα. Τι είναι πεπρωμένο; Ν’ ακολουθείς από διαίσθηση,την ανάγκη...Πεπρωμένο είναι αυτό που γίνεται χωρίς να το ξέρεις. Αν το σκεφτείς λιγάκι καλύτερα κατά κάποιον τρόπο, όλα είναι πεπρωμένο: ποτέ δεν ξέρεις αυτό που συμβαίνει. Ίσως όντως τίποτε να μην είναι τυχαίο στη ζωή, κι’ όλα να ‘ναι πεπρωμένο. Ίσως τελικά αυτό που λέμε εμείς πεπρωμένο να ‘ναι αυτό που φτιάχνουμε στην φαντασία μας για να κατανοούμε τις δυστυχίες και τις αποτυχίες μας πιο εύκολα, δίνοντας έτσι, μια καθαρή ανθρωπινή τάση, την ενοχή πάντα σε κάτι ξένο... Ήθελα να γράψω κι άλλα, να συνεχίσω την προσωπική αμπελοφιλοσοφία μου... αλλά ευτυχώς το "εντομοκτόνο" με σταμάτησε... και παντού μύρισε καλοκαίρι. Ξέρεις από αυτά τα καλοκαίρια, στη μέση του χειμώνα που τα αγγίζεις, τα μυρίζεις και τα αισθάνεσαι με τα μάτια κλειστά...


 Καλοκαίρι και νυχτώνω


μια ταμπλέτα εντομοκτόνο φέγγει κάπου αριστερά

Σαν σε κινηματογράφο

-μια ζωή στα περιγράφω-

για να βρούμε τη σειρά

Εννοώ να βλέπω, να 'χω...



Σ' αγαπώ μα δε νυστάζω

χρόνια στο μυαλό μου βάζω και παπούτσια και φτερά

Την αλήθεια ενώ την ξέρω


κάτι ψάχνω κι υποφέρω

Ψέματα,είναι δροσερά τα σεντόνια αυτή την ώρα

το μηχάνημα έχει φόρα

έξω καίγεται η βραδιά

Εννοώ σε θέλω, τώρα



Για φαντάσου το χειμώνα

φεγγαρόλουστα και μόνα σε πατώματα γυμνά

Να στεγνώνουν οι πετσέτες

στου καλοριφέρ τις φέτες

και τα τζάμια να 'ναι αχνά

Με τα χέρια μας μπλεγμένα


στο φινάλε εξαρτημένα


κι ας αστράφτει ό,τι πονά

Εννοώ να βλέπω εσένα ...
 

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

2010... "μικρές χαρές"




Επιτέλους έφυγε... Στο καλό και να μας γράφει! Ποιος έφυγε; Μα το 2009! να πάει στο καλό και να μην ξανάρθει! Φυσικά, αν το δούμε ρεαλιστικά δε φταίει το καημένο το '09 αλλά όπως και να'χει η πρωτοχρονιά, το ξεκίνημα του νέου χρόνου μας κάνει να πιστεύουμε ότι σβήνουμε όχι όλο, αλλά κομμάτι του χαρτιού και κάνουμε κάποιες διορθώσεις. Το 2009 λοιπόν εμένα σίγουρα δεν ήταν η χρονιά μου... δεν μου άρεσε βρε παιδί μου... μου την έσπασε, πως να το πω;
Πράγματα που αναρωτιόμαστε πριν μπει μια ακόμα καινούρια χρονιά: τί θέλουμε ν'αλλάξουμε,τί θέλουμε να κρατήσουμε;Θα τα καταφέρουμε;Τελικά πρέπει να παίρνουμε τη ζωή τόσο αυστηρά και ταχέως ή κάποιες φορές να είμαστε πιο νωχελικοί,ζώντας και πίνοντας την κάθε στιγμή;
Ελπίζω το 2010, όπως μου ευχήθηκε και η καλύτερη μου φίλη να είναι το "10" το καλό!
Φέτος δεν έκανα καμία λίστα με πράγματα΄που πρέπει να αποκτήσω, με στόχους που πρέπει να πετύχω... και άλλες ηλίθιες αρλούμπες που όλοι συνήθως κάνουμε τέτοιες μέρες. Μόνο μια υπόσχεση έδωσα στον εαυτό εκείνα τα πρώτα λεπτά της αλλαγής του χρόνου: πέρα από την υγεία που για μένα είναι το σημαντικότερο από όλα... υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αυτή τη χρονιά θα προσπαθήσω να περνάω όσο το δυνατόν καλύτερα, όπου κι αν βρίσκομαι με όποιον κι αν είμαι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες! Απλά να περνάω καλά! Όσο το δυνατόν καλύτερα!
Καλέ μου χρόνε, σε υποδέχθηκα ακριβώς όπως ήθελα. Με ηρεμία, με θετικότητα και με κέφι! Και απλά σε ενημερώνω ότι θα πας καλά! Γιατί; Γιατί έτσι το αποφάσισα!
καλή χρονιά σε όλους!

ας ξεκινήσουμε από μικρές χαρές...


"...Καυτή βροχή στα μάτια σου



Ξεπλένει την αλήθεια.


-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-


Μικρές χαρές σαν άγγελοι-


Ρουφιάνοι για βοήθεια.


-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-


Κλειστές ζωές σα θέατρο


που τρέμει τις αργίες.


-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-


Μικρές χαρες σαν κυριακές


και σαν χλωμές αγίες.


-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς


όποιος κερνάει τη ζωή,


αυτός τη σεργιανάει.


Δε φταίει κανείς.

Ψευτο-ευχές,χαμόγελα


πνιγμένα στις ρυτίδες.


-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρές διάφανες,


με πύρινες λεπίδες.


-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς


όποιος κερνάει τη ζωή,


αυτός τη σεργιανάει.


Δε φταίει κανείς.

Δε φταίει κανείς-δε φταίει κανείς


όποιος φοβάται την αυγή,


τη νύχτα ξαγρυπνάει.

Γυμνές ακτές τα χείλη σου


με τη σιωπή παλεύουν.


-θα ξαναρθούν μικρές χαρές-

Μικρές χαρές που χάθηκαν


και τώρα σε γυρεύουν..."