BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

αφή


Δεν ξέρω αν υπάρχει έκτη αίσθηση. Μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι. Μα ξέρω σίγουρα ποια από τις αισθήσεις είναι η πιο σπουδαία.  Η αφή… Θα σου πω εγώ για την αφή. Θα σου πω... Με τι λόγια να σου το περιγράψω;  Αν δεν το ‘χεις αισθανθεί δεν θα με καταλάβεις. Έχεις νιώσει  πραγματικά  την μαγεία της αφής;  Στιγμές που απλώνεις το χέρι και μόνο με ένα άγγιγμα καταφέρνεις να ακουμπήσεις την ψυχή του άλλου, κι ο ηλεκτρισμός που σε διαπερνά κάνει όλες τις άλλες αισθήσεις να σωπάσουν…
Δεν ξέρω τι φταίει… ίσως να φταίνε οι ανάσες μας  που ακουμπάνε το δέρμα. Διαβάζεις τους παλμούς μου. Διαβάζεις τον ελαφρύ χτύπο στην φλέβα του λαιμού μου. Ίσως να είναι τα κύτταρα από το δέρμα μας που είναι απόλυτα συμβατά… Υπάρχουν μερικά χάδια που δεν θα ήθελες να τελειώσουν ποτέ
έτσι να σε διαβάζουν για πάντα με ιερή περιέργεια… με δάχτυλα γεμάτα γράμματα και παραμύθια…

Τίποτα δεν συγκρίνεται με το άγγιγμα σου. Προσπαθώ να καταπιώ το χαμόγελο… και σιγοτραγουδώ! Η μελωδία έγινε τραγούδι. Τραγούδι χαραγμένο στην μνήμη που μόνο όταν ακουμπάω σύννεφα την φέρνω κατά νου. “... Ι’m hungered for your touch...” Εκείνο το άγγιγμα που  έτρεχε στην πλάτη μου...

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

σκισμένος χαρταετός





Μπήκαν στο ασανσέρ. Η πόρτα έκλεισε πίσω τους. Κι εκείνη χάθηκε στης σκέψεις της, όπως πάντα. Πόσα δευτερόλεπτα θέλει το ασανσέρ να φτάσει στον 3ο; Αιώνας… ολόκληρος αιώνας πέρασε, ολόκληρος αιώνας και χίλιες σκέψεις. Δεν τον κοιτούσε μα νόμιζε πως μπορούσε εκείνος να διαβάσει την σκέψη της… «Ξέρεις κάτι; Σε βλέπω και δεν μπορώ να σε κοιτάζω κατάματα, με κοιτάζεις και ξεχνάω τις απαντήσεις. Γελάς με τα αστεία μου… μα πως μπορείς και γελάς με τα αστεία μου; Μερικές φορές μοιάζεις χαμένος στο διάστημα, σε ένα δικό σου κόσμο  ολότελα δικό σου, και είναι στιγμές που με κάνεις να νιώθω πως το ταξίδι σου είναι μοναχικό-το ξέρω πως είναι-, αλλά με κάνεις τόσο πολύ να θέλω να έρθω να σε βρω στην άκρη του μυαλού σου που με τρελαίνει. Σου μιλάω και σκέφτομαι πως θέλω να σε φιλήσω όσο δεν έχω θελήσει ποτέ να φιλήσω κανέναν… Τα φιλιά σου με βρίσκουν όπου κι αν είμαι. Τα φιλιά σου με βρίσκουν κι όταν κοιμάμαι. Τα φιλιά σου έγιναν ύπουλα. Με ακολουθούν παντού. Τα φιλιά σου είναι εδώ. Σε σκέφτομαι στο κρεβάτι μου, να μπερδεύεσαι στα σεντόνια και να με αγκαλιάζεις για καληνύχτα. Με κάνεις να μη με νοιάζει τίποτα. Όταν είμαστε μαζί δεν με νοιάζει τίποτα…  Με κάνεις να θυμώνω, να νευριάζω και να σε αγαπάω τόσο. Με κάνεις να ακούω Χαρούλα και να καταλαβαίνω γιατί έχει δίκιο όταν λέει πως “η αγάπη θα σε βρει όπου και να ‘σαι”…». Το ασανσέρ σταμάτησε, επιτέλους έφτασαν. Εκείνος όμως δεν τη κοιτούσε. Γιατί δεν την κοιτούσε; Δεν είχε ακούσει τίποτε; Γιατί; Αφού η σκέψη της σχεδόν ούρλιαζε… Και νόμιζε πως μπορεί να διαβάζει τη σκέψη της…
Κι έπειτα κενό. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τι της είπε, δεν μπορεί να θυμηθεί τι του είπε. Έκλεισε την πόρτα πίσω της. Προσπαθεί να σκεφτεί τι έγινε. Ο καφές της  στο τραπεζάκι του σαλονιού, εκείνος στον απέναντι καναπέ, και το βλέμμα του άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα κι έγινε απόμακρο. Το μόνο που στριφογύριζε στο μυαλό της είναι η τελευταία της λέξη: « Τέλος». Όχι, δεν μπήκε στο ασανσέρ, άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες. Αργά, πολύ αργά… «Μα γιατί δεν έρχεται; Γιατί δεν με ακολουθεί; Γιατί;». Και συνέχιζε να κατεβαίνει τι σκάλες αργά… μα κανείς δεν την ακολουθούσε. Θύμωσε. Άρχισε να επιταχύνει το βήμα της… Κάτι άκουσε. Να κλείνει μια πόρτα. Κοντοστάθηκε. Και τότε…
Όχι, όχι… δεν θα δώσω εγώ τέλος στην ιστορία. Αποφασίστε εσείς αν θα έχει happy end ή λιγότερο happy end
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ξεκίνησα αυτό το post με σκοπό να γράψω κάτι για την Καθαρά Δευτέρα, και τελικά το θέμα κατέληξε στον Άγιο Βαλεντίνο… ξέρεις γιατί; Θέλω να σου ομολογήσω κάτι. Δεν μου αρέσει η  Καθαρά Δευτέρα. Καθόλου. Πρέπει να το παραδεχτώ. Ούτε κι οι χαρταετοί μου αρέσουν. Βρίσκεις εσύ κάποιο νόημα, να παλεύεις ώρες να τον φτιάξεις σωστά, να καταφέρεις να τον κάνεις να πετάξει και το τέλος εκείνος να πέφτει πάνω στα καλώδια της ΔΕΗ και να γίνεται κομμάτια… Σκισμένος χαρταετός; Κανένα νόημα.  Και μετά είναι πως η Καθαρά Δευτέρα μοιάζει με Κυριακή… ξέρεις το απόγευμα της έχει μια θλίψη, κι εσύ ξέρεις καλά πως το επόμενο πρωί πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά ή στο σχολείο…  Μου τη δίνει η Καθαρά Δευτέρα. 


Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Ένα χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα





Κλείνω τα μάτια μου και κάνω ότι δεν με βλέπει κανείς. Μερικά πράγματα δεν θα τα χωνέψω ποτέ. Και μάλλον δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω κάποιον να τα καταλάβει. Μόνη μου τα λέω, μόνη μου συμφωνώ μαζί τους... ζω μέσα στη δική μου όμορφη γυάλα. Κανένα πρόβλημα. Απλά ψάχνω να βρω μια άκρη. Πες μου σε παρακαλώ, γιατί ακόμα στην άκρη βρίσκομαι και άκρη δεν βρίσκω; Γράφω, γράφω, γράφω… Αν με ρωτήσεις να σου πω τι παιχνίδι έχω στήσει εγώ, μπορώ να πω ότι είναι ένα με κρυμμένους κανόνες, με παίκτες που δεν ξέρουν ότι παίζουν και νικητή πάντα εμένα. Θεωρητικά πάντα... Τι κάθομαι και σκέφτομαι, τι κάθομαι και λέω, το ένα το άλλο το παρ' άλλο; Χάνομαι σε κάτι σκέψεις θεότρελες… Πες μου ένα τραγούδι, ξέρεις από αυτά που δεν υπάρχουν, εκείνα με τους ροζ στίχους και τις πεταλούδες για μουσική, πες μου ένα τέτοια τραγούδι για να με καθησυχάσεις. Να κλείσεις τις ραγισματιές  στη γυάλα μου, να βάλλεις καθαρό νερό, λευκά μικρά βοτσαλάκια, και σκάσε με το χέρι σου αυτή την ανόητη μπουρμπουλήθρα* που θέλει να με κάνει να χάσω το γέλιο μου. Να την σκάσεις.


*Οι μπουρμπουλήθρες εμφανίζονται όταν παγιδευμένος αέρας μέσα σε ένα υγρό προσπαθεί να βρει διέξοδο…


Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

πάλι στη σκέψη της τρελής






Μια βδομάδα τώρα προσπαθώ να χωνέψω μέσα μου μια είδηση. Κακή είδηση. Μια σκέψη για ξεκίνημα μου ήρθε... την άφησα να κάνει βόλτες στο μυαλό μου από το πρωί…
Αλλά μετά σκέφτηκα πως κάπως έτσι ξεκινά πάντα η σκέψη αυτή… και μετά μου είναι αδύνατον να τη σταματήσω. Θα τη σταματήσω όμως, γιατί δεν βγάζει πουθενά, κι εγώ το μόνο που θα καταφέρω είναι να καταντήσω παρανοϊκή.

Η ζωή συνεχίζεται… αυτή είναι η αλήθεια. Και το τρομακτικό είναι πως η ζωή συνεχίζεται τόσο γρήγορα που δε σε αφήνει καν να προλάβεις να σκεφτείς λίγο παραπάνω τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτό όμως είναι μάλλον και το μεγάλο μυστικό… γιατί αν προλάβαινες να σκεφτείς καλά τι ακριβώς γίνεται, ίσως να μην το άντεχες… ίσως να τρελαινόσουν.
Κι εκεί επάνω που λες τι σκατά συμβαίνει; Ποιος διάολος παίζει παιχνίδια μαζί μου; Τι στο διάολο γίνεται; Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι; Γιατί πεθαίνουν οι νέοι άνθρωποι; Ποιος είναι αυτός που το αποφασίζει; Κι αν υπάρχει όντως κάποιος που το αποφασίζει, γιατί παίρνει τόσο λάθος αποφάσεις;
Κι εκεί επάνω που έχεις θυμώσει με τους θεούς, τους ανθρώπους, τη μοίρα, την τύχη, το κισμέτ, το κάρμα κι ότι άλλο διάολο υπάρχει για τον άδικο θάνατο, εκεί έρχεται ο χρόνος να σου πει πως η ζωή απλά συνεχίζεται. Και μπορεί να λέμε πως τελικά «ένα τίποτα είμαστε», αλλά μετά από λίγο την ξεχνάμε αυτή μας την φράση. Την ξεχνάμε γιατί δεν μπορούμε να την αντέξουμε. Και δε θέλουμε να το συζητάμε. Κι ο χρόνος περνάει κι εμείς συνεχίζουμε κανονικά τη ζωή μας. Έτσι είναι, δεν γίνεται αλλιώς, γιατί η ζωή πρέπει να συνεχίζεται…
Σήμερα λοιπόν, θα χαμογελάσω στην πιο τρελή μου σκέψη  έτσι για αρχή...
Και θα σου γράψω γι' αυτό μετά... Γιατί έτσι είναι η ζωή... συνεχίζεται.