άσε με μένα στα σύννεφα

...Άσε με εμένα στα σύννεφα

σ' ένα παλιό βενζινάδικο.

Να μπορούσα στα σύννεφα

την ψυχή μου ν' ανέβαζα

Μ' αστραπές τα γαλήνευα

Τα παράπονα που έβαζα

Στο μυαλό μου κι αρχίναγα

Κι απ' την λύπη διασκέδαζα…

Ακόμα μια φορά που το ράδιο μιλάει για μένα... Πρώτο τραγούδι, δεύτερο, και τέταρτο... Σύμπτωση λες;  Όλη μέρα παλεύω με το απροσδιόριστο που νιώθω, προσπαθώ να προσεγγίσω τι φταίει, να κρυφτώ πίσω από το δάκτυλο μου, να το κατευθύνω αλλού,  να αποφύγω τα πάντα... Το θέμα είναι ότι δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να πετάς στα σύννεφα και να ζεις ανάμεσα σε ανθρώπους που ζούνε στη γη. Πατάνε και με τα δυο τους πόδια στον πλανήτη και κοιτάνε δίπλα, πέρα, δεξιά, αριστερά, αλλά ποτέ πάνω… Δεν μπορούν να σε δουν… κι όταν δουν τη σκιά σου καθώς πετάς, αρχίζουν και σου φωνάζουν να κατέβεις. Λες κι αν σηκώσουν λίγο το κεφάλι τους κάτι κακό θα γίνει… η μουσική όμως συνεχίζει το σκοπό της. Το ράδιο συνεχίζει να με κάνει να μην πιστεύω στις συμπτώσεις... . Θα πάει έτσι όλη η ώρα; Η μουσική μου απαντά και πάλι ναι. Μέχρι να εκνευριστώ, μέχρι να το κλείσω. Δεν ακούω τα λόγια, τώρα τελευταία με εκνευρίζουν. Ακούω μόνο την μουσική… και συνεχίζω να είμαι ονειροπαρμένα ανυπόταχτη…και να ονειρεύομαι ένα βενζινάδικο στα σύννεφα, ν’ ανέβαζα εκεί την ψυχή μου, να γαλήνευα μ’ αστραπές τα παράπονα, κι απ’ τη λύπη να διασκέδαζα…

κάτι μαγικό...

Ο κολλητός μου λέει πως έχω ένα μεγάλο ταλέντο… όταν τα πράγματα φαίνονται δύσκολα για μένα, όταν οι καταστάσεις μοιάζουν κολλημένες και ηλίθιες επαναλήψεις στη ζωή με κουράζουν και με τρομάζουν, βρίσκω πάντα κάτι μαγικό, μια τρελή σκέψη κατακλύζει το μυαλό μου, απλώνεται σε κάθε γωνιά του και το αδειάζει από όλα τα αρνητικό και το γεμίζει με τρελές σκέψεις. Κι έχω λέει και μια μικρή βοήθεια… μια μικρή πέτρα, που εντελώς τυχαία βρήκα και μάζεψα, την πήρα μαζί μου και την έβαλλα στην τσέπη μου. Κι αυτή με τα χρόνια άρχιζε να καθαρίζει, να γίνεται διάφανη, σχεδόν λαμπερή, να μπορείς να κοιτάζεις από μέσα της. Και κάθε φορά που όλα μοιάζουν πεζά, συνηθισμένα, βαρετά, δύσκολα, κολλημένα στα ίδια, ανούσια, και στερημένα από φαντασία και όνειρο, βγάζω την πέτρα από την τσέπη μου, την πέτρα που έχει αλλάξει και μοιάζει σχεδόν με κρύσταλλο, τη σηκώνω ψηλά με το χέρι, κι όλο το φως του ήλιου τη διαπερνά και κι όλα γύρω μου, δίπλα μου μέσα μου χρωματίζονται, λάμπουν, και φαντάζουν ονειρικά… και σκέψεις τρελές, θεοπάλαβες, μουρλές κι ακατανόητες περνούν από το μυαλό μου, φυσούν δυνατά και το αδειάζουν από κάθε τι λογικό, μικρό, στενάχωρο και δύσκολο… Αστρόσκονη και πυροτεχνήματα παντού. Πυγολαμπίδες, και μυρωδιά καλοκαιριού… Να δεις πώς με μπαγλάρωσε η μαγεία και δεν σώζομαι. Γέλια κελαρυστά τρέχουνε μέσα μου κι όμως  μια μαύρη σκέψη μπορεί να είναι αρκετή και πέφτω στον Καιάδα… Και πείτε μου τώρα δεν είναι μαγικό αυτό;

 λα, λα, λα, λα, λα, λα, λα... "...κοιτάζεις φωτίζεις γύρω κάθε τι, με βλέπεις φωτίζομαι κι εγώ μαζί... το νου σου ο δρόμος πηγαίνει στ' άγνωστο, ας είναι άλλο δε θα νοιαστώ..."

με πιάνουν οι ευαισθησίες μου...

… με πιάνουν οι ευαισθησίες μου
όταν σ' αντικρίζω
και βγαίνουν οι αδυναμίες μου
και τότε εγώ δακρύζω
με πιάνουν οι ευαισθησίες μου
όταν σε κοιτάζω
και βγαίνουν οι αδυναμίες μου
και τότε σ' αγκαλιάζω…

 Μη το πεις… ναι είναι μεσημέρι και  προόριζα να γράψω κάτι πεζό, και ενδεχομένως κυνικό, μαζί με μένα όμως σήμερα, ξύπνησαν και οι ευαισθησίες μου...
Μικρές στιγμές, νοιώθω μια άγνωρη ευτυχία, παρανάλωμα η ψυχή… δε μου τσαλαπατάς το όνειρο κι αυτό αρκεί… Κι όταν νιώθω πως είσαι ένα βήμα πριν με σκουντήξεις και ξυπνήσω, κλείνω τα μάτια. Κλείνω τα μάτια ερμητικά. Σε βγάζω έξω από την πραγματικότητα και σε ακουμπώ προσεχτικά στο σύμπαν του μυαλού μου. Κι εκεί μέσα είσαι… είσαι εσύ. Ο δικός μου εσύ. Σαν παραμύθι που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό μου. Σιχαίνομαι, είναι αλήθεια κάποιες φορές, το λυρισμό, μα σα μιλάω για σένα γίνομαι σελίδα Άρλεκιν. Ροζ και χιλιοδιαβασμένη.   

Κι οι σκέψεις μου γκρεμισμένες γέφυρες. Ανοίγω μια πρόταση και αρχίζει  η κατολίσθηση… Μπορώ να θρυμματίσω το μυαλό μου, να φτύσω όλα τα ροκανίδια…  Μέρες αισθάνομαι τις σκέψεις μου σα μια τεράστια μουτζούρα. Σαν κουβάρι που χάθηκε η αρχή του νήματος… Η ασπρίλα του χαρτιού διογκώνεται και με καταπίνει. Παρατηρώ τον εαυτό μου απ’ έξω. Χιλιάδες δικλείδες ασφαλείας. Αισθήματα δοσμένα με ακρίβεια. Ακρίβεια χιλιοστού. Άμυνα. Πίσω απ' την άμυνα, όλα ρευστά και καίνε. Γιατί νοιώθω τόση κοινοτυπία στις σκέψεις μου; Και γράφω, γράφω και δεν ξέρω που και ποιον ωφελούν όλα αυτά. Κι όταν δεν γράφω, σε κώμα. Τα γράμματα σκαλώνουν στις αρτηρίες μου, κι ύστερα έμφραγμα. Το ‘χεις νοιώσει έτσι;

Κι όλα τα τραγούδια, πηγή έμπνευσης για μένα. Πιάνομαι από τους στίχους κι όλο κάτι γράφω, κι ας μην αφορά καθόλου εμένα. Τα σπάω τα τραγούδια, τα μοιράζω. Μοιράζω τους στίχους. Το μισό δικό μου, τ’ άλλο δικό σου. Να χωρέσουμε κι οι δυο στην ίδια αλήθεια. Πάρε το Γράμμα του Μάλαμα. Πιάνομαι εγώ απ’ την πρώτη στροφή, κι εσύ απ’ την δεύτερη. Μοιραία, θα συναντηθούμε στο ρεφρέν…

η Αλίκη μπορεί να μεγάλωσε... αλλά ακόμα ονειρεύεται!

"Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων" δεν ήταν το πιο αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουν μικρή… Το πιο αγαπημένο μου βιβλίο ήταν ο Πήτερ Παν. Πόσο μπορεί όμως να απέχει η Χώρα του Ποτέ, από τη χώρα των Θαυμάτων; Είμαι σίγουρη πια πως οι δυο αυτές χώρες έχουν κοινά σύνορα.
Τώρα πια ξέρω ότι πέρα από τον καθρέφτη, και μέσα στην σκοτεινή τρύπα του λευκού κούνελου υπάρχει πραγματικά μια χώρα θαυμάτων, που μας περιμένει να την εξερευνήσουμε, αν  προσπεράσουμε τους φόβους και τις αμφιβολίες μας…

Το αργοπορημένο Άσπρο Κουνέλι, ο Λαγός  και το τσάι του, η κάμπια Αβεσσαλωμ που καπνίζει ναργιλέ, ο γάτος Τσέστερ με το μοναδικό χάρισμα να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται, το όνειρο της Άλικης, η κόκκινη βασίλισσα με το υπερμέγεθες κεφάλι, η λευκή βασίλισσα, τα τραπουλόχαρτα που πολεμούν, και ο μοναδικός Τρελοκαπελάς που τον ενσαρκώνει μοναδικά ο απίστευτος Johnny Depp… είναι οι βασικοί ήρωες της ταινίας του Tim Barton, Alice in Wonderland, που είδα μόλις χτες!  Η Αλίκη τρώει κέικ και μεγαλώνει ή μικραίνει, και βγάζει συμπεράσματα περίεργα… «If I had a world of my own everything would be nonsense. Nothing would be what it is because everything would be what it isn't. And contrary wise what it is it wouldn't be. And what it wouldn't be it would. You see?»! Ένας κόσμος πλασμένος σαν παιδικό όνειρο που απλουστεύει τις πραγματικότητες και σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τα όνειρα να είναι η πραγματικότητα και το ξύπνιο μας να είναι το πλασματικό; "Sometimes I've believed as many as six impossible things before breakfast.", λέει η Αλίκη.  Όλα μπορούν να συμβούν και μέσα και έξω από τη Χώρα των θαυμάτων.

 Ένα αλληγορικό παραμύθι, που κατάφερε να δημιουργήσει έναν κόσμο που σίγουρα βρίσκεται στα παιδικά μυαλά και στα δικά μας όνειρα. Τον κόσμο της Άλικης... Η Αλίκη μπορεί να μεγάλωσε στην ταινία, αλλά ξαναζεί το ίδιο παραμύθι, στην ίδια χώρα των θαυμάτων. Το «απροσάρμοστο» πνεύμα της θα περάσει από κάμποσες δοκιμασίες, από το γήινο σύμπαν του... όπου διακυβεύεται η ωριμότητά της, ως την ονειρική Χώρα των Θαυμάτων, για να καταλήξει στην προφανή συνειδητοποίηση και αποδοχή της διαφορετικότητάς της, αλλά και στη φυγή προς την ακόμη μεγαλύτερη περιπέτεια που λέγεται... ΖΩΗ.  

*Η πρώτη έκδοση του βιβλίου κυκλοφόρησε στις 2 Αυγούστου του 1865, με τίτλο «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» (Το βιβλίο κι εγώ έχουμε την ίδια μέρα γενέθλια!!! Και μόλις 114 χρόνια  διαφορά!!! Τρομερό;;;)

είμαι απ' το φεγγάρι...

Φυσικά και υπάρχουν φράγματα, αυτοπεριορισμοί και επαναφορές, για να σκέφτεσαι εκεί που κάνεις σαν παιδί πως είσαι ενήλικος. Ο κόσμος σε θέλει προσγειωμένο, σου αναιρεί τις αυταπάτες και σε κάνει να αναρωτιέσαι «τι κάνω;»… Οι άλλοι σε κάνουν να αναρωτιέσαι όμως, όχι εσύ από μόνος σου… Την επόμενη φορά λοιπόν, που όλα τα σημάδια θα σου δείχνουν πως έχεις



χάσει τη μπάλα και το μπούσουλα, ότι και το κλήμα είναι λειψό και ο γάιδαρος το δάγκωσε, και το κλήμα είναι στραβό και στραβά αρμενίζουμε, προς Θεού, μην κλειστείς στο σπίτι με μουσική που αγαπάς, με τσιγάρα και αλκοόλ ή σοκολάτες ελπίζοντας στην καλή νεράιδα που με το ραβδάκι της θα κάνει τα υπέροχα μαγικά της για να σε στείλει στο φως… όχι, δεν γίνεται έτσι. Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να καταφέρνει να ζει στα σύνορα της πραγματικότητας. Πώς γίνεται να μένει εκεί, με το ένα πόδι στην ρέουσα ζήση και ρισκάροντας συνεχώς να πελαγοδρομήσει σε θάλασσες φαντασίες δρασκελίζοντας τη διαχωριστική γραμμή. Να μένει εκεί, απλά. Δεν ξέρω το πώς. Ξέρω μόνο από ότι γίνεται. Και ότι δε χρειάζεται προσπάθεια, μιας και επιτυγχάνεται πανεύκολα, σχεδόν από μόνο του. Στέκεις και κοιτάζεις το σκηνικό των οπτασιών σου. Λίγο αδρανής, σα ναρκωμένος. Αλλά όχι ολικώς, ώστε να καταλαβαίνεις τόσο ακριβώς όσο δεν πρέπει…


Μου ‘ρθε ξαφνικά ένα τραγούδι στο μυαλό που δεν ξέρω καν αν μου αρέσει. Έχει όμως κάτι στίχους που φοβάμαι να τους δω γιατί με περιγράφουν…


Γιατί πρέπει κάποια στιγμή να το παραδεχτώ… δεν είμαι από εδώ… είμαι απ ’το φεγγάρι…

στο Σείριο κατοικώ

Γράφω ότι μου κατέβει. Γράφω ότι περνάει από το μυαλό μου. Αυτή τη στιγμή όμως το κεφάλι μου είναι άδειο. Νιώθω λες και πέρασε κάποιος με μια γόμα κι ένα blanco και τα έσβησε όλα. Τα πάντα ρει, λέει, αλλά εμένα θα με ξαναπιάσουν οι κλειστές κι οι ανάποδές μου και αυθόρμητα θα ξεφουρνίσω ότι οι αλλαγές που δεν περνούν πρώτα από τα χέρια μου με τρομάζουν... τα πάντα δρουν πολλαπλασιαστικά. Κυρίως αυτά που νιώθεις. Διογκώνονται, οξύνονται. Παίρνεις το ρίσκο. Και… ή θα πέσεις στο πάτωμα ή θα πλαντάξεις από ευτυχία - έχω μουδιάσει κατά καιρούς και από τα δύο…
Είναι κάτι μέρες που εκπέμπεις τόση ενέργεια και ούτε καν το καταλαβαίνεις... Βλέπεις σημάδια όμως γύρω σου... Βλέπεις τις αντιδράσεις των άλλων... Πώς σε κοιτάνε, τι σου λένε, ο τρόπος που στο λένε… Και αν οι μέρες αυτές συμπίπτουν με τις μέρες που δεν είσαι στα πάνω σου, η χημική αντίδραση που γίνεται λειτουργεί κατασταλτικά  και αναζωογονεί τη χαμένη σου  διάθεση που έχει αποφασίσει τώρα τελευταία να κάνει παρέα με το άγχος!

Κι όμως ακόμα κι ένα χαζό τραγούδι, με τρελαμένο στίχο με κάνει και γελάω σήμερα όλη μέρα…!Γιατί μάλλον κι εγώ "στο Σείριο κατοικώ"!

Δε θα ήταν πολύ ωραίο όποιος αισθάνεται χαρούμενος να πετούσε χρυσόσκονη και χρωματιστά χαρτάκια στο δρόμο;;; Εγώ σήμερα θα τα είχα κάνει όλα χρυσοχρωματιστά (υπάρχει τέτοια λέξη;), έτσι χωρίς λόγο…