BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

αυτό που μας δένει εμάς























Μοιάζουν πια με στίχους από ποίημα.
 Μα δεν είναι.
η ανείπωτη ποίηση αυτών των φράσεων… των σιωπων μας εννοώ...
αναρωτιέμαι κάποιος φορές τι θα συνέβαινε αν οι σιωπές είχαν ήχο.
Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε κανονικά.
ξέρεις όπως μιλούν οι άνθρωποι μεταξύ τους.
κανονικά, με γράμματα, λέξεις, φράσεις, προτάσεις.
Προτάσεις ολόκληρες, με γραμματική, σύνταξη, με υποκείμενο, ρήμα αντικείμενο.
δεν ξέρω αν οφείλεται στο  ότι υπήρξαν ή στο ότι δεν υπήρξαν στο αναμεταξύ μας…
οι προτάσεις εννοώ, τα λόγια...
Μιλήσαμε τελικά ή δεν μιλήσαμε;
τα είπαμε ή δεν τα είπαμε;
Είμαι σίγουρη, ή μπορεί και να μην είμαι,
αλλά μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, θυμάμαι μια φράση.
"Τα έχουμε πει".
ναι σίγουρα την έχω ακούσει αυτή την φράση.
πάντως ολόκληρη πρόταση δεν είναι τούτη.
λείπει το υποκείμενο δεν νομίζεις;
"Εμείς".
Πάντα έλειπε το "εμείς".
Μάλλον δεν έλειπε, πάντα κρυβόταν.
Ένα "εμείς" διάφανο, σχεδόν αόρατο.
Μα όμως είμαστε"εμείς", δεν είμαστε;
Εγώ κι εσύ εννοώ.
με καταλαβαίνεις, ετσι;
γιατί καμιά φορά φοβάμαι πως μπερδεύω με τα λόγια μου τους ανθρώπους.
ξέρεις άλλα θέλω να πω, κι άλλα καταλαβαίνουν.
Μπορεί γι'αυτό να είναι καλύτερα που δεν τις χρησιμοποιώ μαζί σου.
Τις λέξεις ντε, τις λέξεις λέω.
Σε μπέρδεψα πάλι;
Λοιπόν, πάμε από την αρχή;
Χωρίς λέξεις, έτσι; δεν είναι για μας οι λέξεις.
Ξέρεις οι λέξεις μπορεί να φτιάξουν μαγεία, μπορούν όμως -αν δεν ξέρεις πως απαλά να τοποθετήσεις τη μια δίπλα στην άλλη να την καταστρέψουν.
Ποια;
Τη μαγεία ντε. Τη μαγεία.
και δεν είμαστε σε αυτή την ηλικία, να ρισκάρουμε τέτοια πράγματα.
όχι δεν είμαστε.
Κι αν μια λάθος λέξη, μια λάθος φράση την καταστρέψει;
όχι σου λέω.
ξέχνα τις λέξεις.
δεν μας ταιριάζουν, ποτέ δεν μας ταίριαξαν.
Αγκάλιασε με.
αυτό μας δένει εμάς.

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

η γρατζουνιά

























Τα τραγουδια, τα δύσκολα τραγούδια, συνεχιζουν να αυξανονται.
Τα ξέρεις, είναι τα τραγουδια που ζουν μεσα από καποιον.
Ελπιζω να εχεις ένα τετοιο τουλαχιστον που θα ζει μεσα από μενα.
Ένα τραγουδι να μυριζει εγω στην πρωτη του νοτα.
Κι ο,τι κι αν κανεις, κι όπου κι αν βρίσκεσαι να είναι το μυαλο σου, η καρδια σου και οι αισθησεις σου ολες σε μενα προσανατολισμενες. Για ένα ολόκληρο τραγούδι να μην μπορείς να σκεφτείς, να μην μπορείς να αισθανθείς να μην μπορείς να νιώσεις τίποτε άλλο, εκτός από μένα...
προσπαθώ να μαντέψω ποιο θα μπορούσε να είναι...
Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια... το πιστευεις;
ένιωσες ποτέ απέναντι σε άλλο άνθρωπο να ανατινάσεται η ψυχή σου;
να εκπέμπεις φως σαν αυτόφωτος πλανήτης;
Το ένιωσες;
Η αγάπη είναι αυτό που κρατά το συνειρμό, όταν κάθε λογική μοιάζει χαμένη.
δεν υπάρχει λογική μωρό μου...
ποτέ δεν υπήρξε ούτε σταγόνα λογικής... ποτέ δεν είχε θέση ανάμεσα μας.
Μου έρχεται στο μυαλό ένα παλιό τραγούδι... όχι δε θα στο πω.
 ένα τραγουδι να μυριζει ΕΣΥ στην πρωτη του νοτα. όχι δε θα στο πω.
κλεινω τα ματια μου και βλεπω ξανα τα χερια σου στον αερα να προσπαθουν να κανουν μια ρυθμικη κινηση.
Με κλείνεις στην αγκαλιά σου.
Σφιχτά με έκλεινες πάντα στην αγκαλιά σου.
όλα σου τα λόγια, τα μετέφραζες σε αγκαλιές.
Αχ, κι άλλο ένα τραγούδι παίζει μέσα στο κεφάλι μου.
 όχι ούτε αυτό θα σου το πω.
θα σε σφίξω δυνατά πάνω μου, και θα ψιλαφίσω το πίσω μέρος του κεφαλιού σου, χαμηλά εκεί που ενώνεται με το λαιμό. Να τη, τη βρήκα.
Η γρατζουνιά μου. Έχεις ακόμα τη γρατζουνά μου.
Χαμογελάω...
Κι όταν οι μουσικές σιγήσουν, όταν τα τραγούδια σταματήσουν να κάνουν συναυλία στο κεφάλι μου,
θα γλιστρήσω στην τσέπη σου και θα γίνω ένα μικρό σ΄αγαπώ.
Και θα με κουβαλάς για πάντα... εμένα και τη μικρή μου γρατζουνιά.