BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: ο μπαμπάς μου


Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε μια όμορφη μερα του Γενάρη, ανημερα του Αγίου Αντωνίου. Η γιαγιά μου, λίγους μήνες πριν πεθάνει στα 95 της, με μεγάλο καμάρι μου είχε πει πως δεν είχε ξαναδεί πιο όμορφο μωρό. Κατάξανθος,με πράσινα μάτια, με λευκό δέρμα και κόκκινα μάγουλα.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες του: μωρό, παιδάκι, έφηβος, στο στρατό, στην πυροσβεστική, με τη μαμά μου, με μενα μωρό, με την αδερφή μου,με φίλους, μόνος του, να καπνίζει, να γελάει, σοβαρός, με μουστάκι, χωρίς μουστάκι, στη παραλία, με μαγιο, με σακάκι, στο γάμο του, στο γάμο μου, στην ορκωμωσία μου, στην ορκωμοσία της αδερφης μου, στον αρραβωνα μου, στο γλέντι στο σπίτι για την επιτυχία στις πανελλήνιες, αγκαλιά με τη μαμά μου στην Κωνσταντινούπολη, μπροστά από την τελευτάια τούρτα του σβηνει τα 69 κεράκια του... ο μπαμπάς μου ηταν ένας όμορφος άνθρωπος, όχι μόνο εξωτερικά...
Αγαπούσε πολύ, μα πάρα πολύ την οικογένεια του, τόσο πολύ που ακόμα κι όταν πάλευε με τον καρκίνο, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πως δε θα λείψει τίποτα από εμάς, αν εκείνος δεν τα κατάφερνε.
Τα κατάφερε όμως τότε, και τα κατάφερε κι άλλες πολλές φορές, για χρόνια πολλά, έδωσε μάχες και τις κέρδιζε παλικαρίσια.
Ποτέ δεν γκρίνιαξε, ποτέ δεν το έβαλε κάτω, ακόμα κι όταν οι χημειοθεραπεία τον διελυε... την επόμενη μέρα ήταν πάλι έτοιμος να μας πειράξει, να κάνει πλάκα, να αρχίσει να φωνάζει πως δεν διαβάζουμε αρκετά, να ετοιμάζει περίεργα φαγητά με σάλτσες που δεν θυμόταν πως τις είχε κάνει, να βγαίνουμε όλοι μαζί με φίλους, να κάνει σχέδια σε ποια σχολη θα έπρεπε να δώσω, να έρχεται μαζί μου σε όλες τις εξετάσεις, γιατί χωρίς εκείνον δεν πήγαινα ποτέ να δώσω εξετάσεις.
Ο μπαμπάς μου κι εγώ είμασταν αυτοκόλλητοι.
Για το μπαμπά μου ήμουν πάντα το "παιδί". Ρωτουσε τι μαμά μου, που είναι το παιδί, τι κάνει το παιδί, τι ώρα θα έρθει το παιδί, γιατί δεν τηλεφώνησε ακόμα το παιδί...
 Διαβαζαμε μαζί από την πρώτη δημοτικού, του έσπαγα τα νεύρα που έκανα ώρες να μαθω απέξω την ιστορία και τα θρησκευτικά, τα μεσημέρια του καλοκαιριού κάναμε μαζί τα μαθήματα ζωγραφικης δι' αλληλογραφίας τη ABC, όταν έφτιαχνε κάτι στο σπίτι ή στο εξοχικό ήμουν ο βοηθός του, με έμαθε να βάφω, είχε περισσοτερο άγχος από μένα όταν έδινα πανελλήνιες και μία μέρα πριν καθόταν και μου κράταγε το βιβλίο για να του λέω την εισαγωγή της Αντιγόνης, δεν τον είχα αφησει σε ησυχία από τη γκρίνια στις διακοπές στη Σκιάθο καιείχα κολλήσει δίπλα του και 1 βδομάδα γκρίνιαζα, μου κράταγε το χέρι όταν έπρεπε να αφαιρέσω μια ελιά από την πλάτη μου με μια μικροεπέμβαση, κράταγε από το ένα χέρι εμένα και από το άλλο τον κουβά για να κάνω εμετό μεχρι που ήμου 30 χρονών γαιδάρα, είχε κόλλημα με τις σπουδές γενικότερα και όλο του ερχόταν και κάποια ιδέα ότι έπρεπε να μάθω και κάτι επιπλέον... το τελευταίο χατήρι που του έκανα ήταν σεμινάρια μελισσοκομίας!

Ο μπαμπάς μου "έφυγε" έτσι ξαφνικά έξι μήνες πριν...
Μια μέρα πριν πέσει σε κώμα, είχαμε κάνει την τελευταία μας βόλτα με το αυτοκίνητο, την τελευταία μας καταπληκτική συζήτηση, τα τελευταία μας ψωνια στο σουπερ μαρκετ, μου είχε δώσει το τελευταίο μου χαρτζιλίκι, είχαμε κάνει την τελευταία μας αγκαλιά και το τελευταίο μας φιλι εκεί ανάμεσα στο τζάκι και στο τραπεζάκι του σαλονιού... κι είπαμε απλά "γεια"...

Κι έτσι ξαφνικά ο μεγαλύτερος μου φόβος έγινε πραγματικότητα...
και τώρα ποιος θα ρωτάει που είναι το παιδί, τι κάνει το παιδί, τι ώρα θα έρθει το παιδί, γιατί δεν τηλεφώνησε ακόμα το παιδί... ;