Γράφω συνέχεια. Έχω τόσα που μου συζητάω και τελικά δεν αναρτώ τίποτα. Βασικά, χαρίζω στην σκέψη μου το ακαταλόγιστο. Να πάει όπου θέλει κι όταν θέλει. Ελεύθερη! Μα εκείνη αρνείται πεισματικά να μάθει… Γυρνάει συνεχώς εδώ κι εκεί. Έπειτα γυρνάει αποκαμωμένη… απογοητευμένη. Όμως δεν σταματάει ποτέ…
Τα σημαντικά και αυτά που φοβάμαι, δεν τα λέω δυνατά... τα ξορκίζω με σιωπή. Ούτε τα γράφω. Τουλάχιστον όχι ξεκάθαρα. Δεν είμαι καθόλου καλή στο να εκφράζω τους φόβους μου... πόσο μάλλον να τους λέω κιόλας δυνατά, να τους ακούω ή να τους βλέπω αποτυπωμένους στο χαρτί. Γίνονται ακόμα πιο τρομακτικοί, και γιγαντώνονται μέσα στο μυαλό μου. Θα ναι, σαν να παραδέχομαι τι έχω ανάγκη -με τα τραγούδια δεν μετράει, άλλο τα τραγούδια. Θα ναι σαν να παραδέχομαι ότι είμαι αδύναμη. Μα αν είχα ένα ραβδάκι μαγικό... αχ! Αν είχα ένα ραβδάκι μαγικό να σε κάνω... να με κάνω…
Κάποια στιγμή , κάποια μέρα που οι άμυνες χαμήλωσαν... που η ανάγκη επιβλήθηκε στον εγωισμό... γιατί κάποτε έπρεπε να το παραδεχτώ, πως άσχετα με όσα ζω, όσα περνάω, όσες φορές και αν γελάω δυνατά, να κοροϊδέψω την ανάγκη δεν μπορώ...
Ανάγκη, ναι ανάγκη βασική… Είσαι ανάγκη. Είμαι εδώ, κι είμαι εκεί, όσο ακούω τη φωνή σου. Χάνομαι σε πτήσεις που έγιναν μαγικές μέσα στα μάτια σου. Άκουσα τη φωνή σου. Μα ίσως η ανάγκη μου να έπλασε τούτες τις λέξεις .Δεν τις είπες. Τις φαντάστηκα. Όμως είσαι εδώ, θα είσαι πάντα εδώ. Ανάγκη μου… Η ένταση, το άγγιγμα, η ανάγκη, το νόημα. Μα δεν βγάζω νόημα. Γιατί η σκέψη μου το είπαμε, έχει το ακαταλόγιστο. Αναζητάω την ασπίδα μου. Μόνο αυτήν έχω. Και δεν τη βρίσκω. Εσύ; Την ψάχνεις; Θέλω το όνειρο. Κι άλλο. Αξίζω όνειρα. Μη με ξυπνήσεις ακόμη…
