Έτσι αυθαίρετα, φτιάξαμε λέξεις για να ορίσουμε συναισθήματα.
Και πώς να ορίσεις κάτι που δεν ξέρεις πως το βιώνει κάποιος άλλος;
Φτιάξαμε λέξεις για να ορίσουμε συναισθήματα.
Τις βάλαμε σε λεξικά και τις πετάξαμε εκεί έξω. Και για δες που καταντήσαμε...
Αντί να ψάχνουμε μέσα μας να βρούμε συναισθήματα για τις λέξεις μας, ψάχνουμε συνεχώς τις κατάλληλες λέξεις για να ντύσουμε τα συναισθήματά μας...
Αυτό που λέω εγώ “χαρά”, για σένα πώς να μοιάζει; Πως τη νιώθεις; Και πόσο διαφέρει από την “ευτυχία' σου”; Πόσες σταγόνες δάκρυα χωρίζουν τη “λύπη' από τη “θλίψη” σου; Κι αν σου πω πως “σ' αγαπάω” τι θα καταλάβεις? Κι αν μου πεις πως “μ' αγαπάς”, τι λες να νιώσω;
Οι λέξεις μου σε ενοχλούν; Οι λέξεις σου με χαιδεύουν;
Οι λέξεις είναι μόνο λέξεις. Όσα κατεβατά κι αν γράψω, όσες από δαυτες κι αν βάλλω στη σειρά, θα ναι μονάχα γράμματα αρμονικά συνταιριασμένα που δημιουργούν προτάσεις, παραγράφους, σελίδες.
Πιάνω το σ'αγαπώ από τις άκρες, μα όσο κι αν προσπαθώ, όσες στιγμές κομμένες στα δυο, μοιρασμένες, φιλιά και αγκαλιές , και μερικά χαμόγελα αν στριμώξω εκεί μέσα, σα να μη θέλουν να χωρέσουν πουθενά... σα να μην ανήκουν
εκεί.
Πιάνω ξανά το σ'αγαπώ από τη μια του άκρη. Το αδειάζω από όλα. Είναι μόνο μια λέξη. Μια μικρή μόνο λέξη με τον πιο όμορφο ήχο.
Τελικά, τα πιο όμορφα πράγματα βρίσκονται σε μικρές λέξεις και πράξεις.
Σε μυρωδιές, σε ανάσες... Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που κρύβουμε.
Σε μυρωδιές, σε ανάσες... Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που κρύβουμε.
Αρπάζω ξανά το σ'αγαπώ και το βουτάω μέσα στο πορτοκαλί χρώμα. Θα το αφησω εκεί. Κρυμμένο και πορτοκαλί.
