δεν μπορώ να σκεφτώ τίτλο γι'αυτό

“Πες μου...μίλα καθαρά. Αν σε ρωτήσω θα μου απαντήσεις 

μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι, χωρίς υπεκφυγές 

κι άλλα υπονοούμενα; 
Μην αγχώνεσαι... έχεις χρόνο. 

  Μισό λεπτό .... Μισό... ΜΙΣΟ ΛΕΜΕ!
 Ναι, παραδέχομαι πως μ’ έμαθες

 σαν κάλπικη δεκάρα. 

Τώρα ξέρεις καλά πόσο μαλακισμένα 

συναισθηματική είμαι,

 αλλά πες μου...
'Ρώτα με ότι θες, ρωτα με ότι θες,

ρωτα με ότι θες...' 

Όχι δεν θα σε ρωτήσω τίποτα. 

Ποτέ δεν ρώτησα τίποτα. 

Περίμενα εσύ να εξηγήσεις, χωρίς ερωτήσεις...

αλλά έκανα λάθος. 

Έπρεπε να είχα ρωτήσει...έπρεπε, 

ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, έπρεπε...

 Βαρέθηκα, κουράστηκα και καμιά δεκαριά 

ακόμα φράσεις παρόμοιου τύπου.

 Τα ίδια και τα ίδια, ίσως λίγο πιο μπερδεμένα...
Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο

 αυτό τo "φοβάμαι" μέσα μου, που δε θα φύγει ποτέ.

 Το αισθάνομαι τόσο βαθιά,

 που νομίζω πως αν σφιχτώ λίγο θα ματώσει 

και θα μου αποκλείσει την περίπτωση ίασης... 
Δεν καταλαβαίνω πολλά από σένα, δηλαδή από μένα, 

δηλαδή από εμάς, δηλαδή τίποτα. 
Μεθυσμένη ίσως να τα καταφέρνω καλύτερα ...”

αναμνήσεις σωσίβια

"Είναι κάποιες φορές, σα να σε ακολουθούν παλιές εικόνες. Σα να αναβοσβήνουν όποτε εκείνες διαλέξουν στο μυαλο σαν προσωπικές προβολές σε θερινό κινηματογράφο.  Και μοιάζει ξαφνικά να μην είσαι στο παρόν μαζί με τους υπόλοιπους... Δηλαδή να νομίζουν πως είσαι μαζί τους, αλλά εσύ -το είναι σου ολόκληρο- να λείπει...
Κι αν είναι αρχές Οκτώβρη για τους άλλους για σένα είναι Δεκαπενταύγουστος, ντάλα καλοκαίρι,να σκάει ο τζίτζικας, καταμεσήμερο σε ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι με ανθρώπους που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου. Κι ένα πιάτο γεμάτο καλούδια μπροστά σου κι εσύ να μην μπορείς να φας τίποτα, να 'χει κλειδώσει το στομάχι από ευτυχία... και δίπλα σου δυο χέρια... δυο χέρια που δε σ'αγγίζουν μα σ'αγκαλιάζουν ...δυο χέρια να πιάνουν τα μαχαιροπίρουνα και να σου κόβουν το φαγητό μικρά κομματάκια... και να σε πιέζουν τρυφερά να φας... κι όταν εσύ δεν τρως να σε κατσαδιάζουν...
η ζέστη του Οκτώβρη ξυπνά μνήμες παλιές καλοκαιρινές...
"Αναμνήσεις σωσίβια", έτσι λέει μια φίλη όλες τις παλιές μνήμες, αυτές τις μικρες λεπτομέρειες... Σωσίβια για να βρίσκουμε τον ξεχασμένο μας εαυτό και να γαληνεύει το μυαλό κι η ψυχή.
Μικρές λεπτομέριες, σαν την μερέντα που απλώναμε πάνω σε μπισκότα πτιμπερ, κάποιον μακρινό μα τόσο δικό μας Αύγουστο...