άμπρα κατάμπρα....

Σκέφτεσαι καμιά φορά πως έτσι μαγικά, επαναλαμβάνοντας ένα μαγικό ξόρκι θα εξαφανίσεις ότι σε τρομάζει, θα επαναφέρεις την ηρεμία στο μυαλό σου, και θα διορθώσεις τα κακώς κείμενα… κι όμως δεν είναι έτσι. Έχω καταλάβει πως πολλές φορές, νιώθω σαν τη στρουθοκάμηλο. Κρύβω το κεφάλι μου στο χώμα και νομίζω πως το πρόβλημα εξαφανίζεται. Δεν εξαφανίζεται όμως, απλά εγώ κάνω πως δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως, κι όσο βαθιά κι αν χώνω το κεφάλι μου στο χώμα, αυτά είναι εκεί, και δεν λέει να φύγει, δεν λέει να λυθεί.

Με το κεφάλι όμως χωμένο στο χώμα, ανάποδα, το αίμα κατεβαίνει στο κεφάλι, το χώμα αρχίζει να διεισδύει στα ρουθούνια και όσο βλάκας κι αν είσαι αρχίζεις να το καταλαβαίνεις, δεν μπορεί, ότι αν συνεχίσεις να έχεις εκεί κάτω χωμένο το κεφάλι, θα σκάσεις. Το οξυγόνο τελειώνει κι έχει φτάσει η στιγμή να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να φύγει αυτό το βάρος από πάνω σου. Την ονειρεύεσαι νύχτα μέρα αυτή τη διαολεμένη ανάσα, σου έχει γίνει έμμονη ιδέα, την ονειρεύεσαι ξανά και ξανά, κάνεις σχέδια, τα τακτοποιείς όλα μέσα στη σκέψη σου, τα βάζεις στη σειρά… αλλά δεν γίνεται τίποτα. Μήπως τελικά φοβάσαι; Φοβάσαι να δεις ειλικρινά το πρόβλημα; Φοβάσαι να καταλάβεις πόσο σκατά είναι η κατάσταση; Φοβάσαι να δεις πως έχεις καταντήσει τον εαυτό σου; Ένα φάντασμα του παλιού σου εαυτού; Πόσο τρομαχτικό είναι να συνειδητοποιείς κάτι τέτοιο; Φοβάσαι μήπως τελικά είναι όλα ψέματα; Μήπως τελικά θα συνεχίζεις να ζεις χωμένος βαθιά στο χώμα; Θα τελειώσει, δεν μπορεί θα τελειώσει, ε; Δεν μπορείς να ανασαίνεις στο χώμα. Θέλω να πάρω μια βαθιά ανάσα, και λέγοντας απλά αμπρα κατάμπρα να εξαφανιστεί το χώμα…