...χωρίς σκηνοθέτη

 Κι επειδή η φαντασία μου καλπάζει, το "σήριαλ" συνεχίζεται...

«‘Όταν σε συνάντησα πρώτη φορά ένιωσα σα να είχα μόλις θυμηθεί μια λέξη που έψαχνα από καιρό.» Έπαιζε σαν κασέτα επαναλαμβανόμενη στο κεφάλι της αυτή η φράση. Έβαζε τον εαυτό της να μιλάει στον καθρέφτη, να την λέει και να την ξαναλέει. Μα δεν μπορούσε ποτέ να σκεφτεί πια θα ήταν η υποτιθέμενη απάντηση του Ορέστη σε αυτή τη φράση. Κι αν υπήρχε απάντηση σίγουρα δεν ήταν ο Ορέστης αυτός που θα έλεγε κάτι. Ο Ορέστης θα την κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα που μπορεί και κρύβει χίλια μυστικά κρυμμένα κι όλη την αδιαφορία του κόσμου μαζί, σε μία μόνο ματιά. Θα την κοιτούσε και δεν θα έλεγε τίποτα, λες κι εκείνη έπρεπε, όφειλε, λες κι ήταν η μοίρα της να μπορεί να ερμηνεύει τη σιωπή του. Κι όμως κάθε φορά, ένιωθε να δίνει λάθος ερμηνεία, λάθος χρησμό για εκείνη τη σιωπή. Σαν αποτυχημένη Πυθία. Κι όμως εκείνη η σιωπή του, την έκανε να πλάθει μαγικούς διαλόγους ανάμεσα τους, διαλόγους, που σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον δεν θα γίνονταν ποτέ πραγματικοί. Στο μυαλό όμως της Αλίκης, η ιστορία αυτή είχε αρχή και μέση, μα όχι τέλος.  Είχαν περάσει μέρες από εκείνη τη στιγμή που φώλιασε ξανά μέσα της εκείνο το απροσδιόριστο συναίσθημα, για άλλη μια φορά. Νόμιζε πως είχε τελειώσει πια αυτό το μαρτύριο… Μα, έτσι ξαφνικά ήρθε και τρύπωσε πάλι εκεί, ύπουλα και επώδυνα. Πιο επώδυνα από κάθε άλλη φορά, χωρίς γιατί. Και οι υποτιθέμενοι διάλογοι τους συνεχίζονταν ασταμάτητα στην οθόνη του μυαλού της, σε συνέχειες, σαν σήριαλ καλοπαιγμένο και με υψηλή πάντα τηλεθέαση… Πρωταγωνιστές πάντα οι δυο τους. Στη δική τους «σκηνή» ... χωρίς σκηνοθέτη ...
για σένα μπορώ να τα τινάξω όλα. 
να τα τινάξεις; 
απαντάς με ερώτηση.
τι μπορεί να τινάξεις δηλαδή; τι τινάζεται;
τα πάντα. 
το μυαλό, η καρδιά, το κορμί. 
εσύ τι θες να τινάξω;
τις άμυνες μου. 
στις πολιορκώ. 
αντέχουν
με βάζεις στον τοίχο. 
για να σε στριμώξω. 
γιατί; γιατί το θες. 
όταν στριμώχνομαι κλαίω. 
θα σου σκουπίσω το πρόσωπο. 
σιωπή. 
την ακούω. 
φιλί. 
το νιώθω. 
σιωπή. 
είδες που τίναξα όλα;
μου πήρες την πνοή. 
με το φιλί σου.
μου πήρες την ανάσα. 
σου πήρα και τα δάκρυα.
όταν έκλαψες. 
δεν θέλω να σε στριμώχνω 
αλλά μου αρέσει να σε βλέπω να κλαις. 
και να γελάς. 
κι όταν μου πιάνεις το χέρι.

κι όταν με φιλάς. 
και σου αρκεί ένα χάδι κι ένα φιλί; εσένα;
τρέμει το κορμί μου. 
εμένα η φωνή. 
μα δε μιλάς. 
επειδή θα τρέμω.