η γρατζουνιά

Τα τραγουδια, τα δύσκολα τραγούδια, συνεχιζουν να αυξανονται.
Τα ξέρεις, είναι τα τραγουδια που ζουν μεσα από καποιον.
Ελπιζω να εχεις ένα τετοιο τουλαχιστον που θα ζει μεσα από μενα.
Ένα τραγουδι να μυριζει εγω στην πρωτη του νοτα.
Κι ο,τι κι αν κανεις, κι όπου κι αν βρίσκεσαι να είναι το μυαλο σου, η καρδια σου και οι αισθησεις σου ολες σε μενα προσανατολισμενες. Για ένα ολόκληρο τραγούδι να μην μπορείς να σκεφτείς, να μην μπορείς να αισθανθείς να μην μπορείς να νιώσεις τίποτε άλλο, εκτός από μένα...
προσπαθώ να μαντέψω ποιο θα μπορούσε να είναι...
Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια... το πιστευεις;
ένιωσες ποτέ απέναντι σε άλλο άνθρωπο να ανατινάσεται η ψυχή σου;
να εκπέμπεις φως σαν αυτόφωτος πλανήτης;
Το ένιωσες;
Η αγάπη είναι αυτό που κρατά το συνειρμό, όταν κάθε λογική μοιάζει χαμένη.
δεν υπάρχει λογική μωρό μου...
ποτέ δεν υπήρξε ούτε σταγόνα λογικής... ποτέ δεν είχε θέση ανάμεσα μας.
Μου έρχεται στο μυαλό ένα παλιό τραγούδι... όχι δε θα στο πω.
 ένα τραγουδι να μυριζει ΕΣΥ στην πρωτη του νοτα. όχι δε θα στο πω.
κλεινω τα ματια μου και βλεπω ξανα τα χερια σου στον αερα να προσπαθουν να κανουν μια ρυθμικη κινηση.
Με κλείνεις στην αγκαλιά σου.
Σφιχτά με έκλεινες πάντα στην αγκαλιά σου.
όλα σου τα λόγια, τα μετέφραζες σε αγκαλιές.
Αχ, κι άλλο ένα τραγούδι παίζει μέσα στο κεφάλι μου.
 όχι ούτε αυτό θα σου το πω.
θα σε σφίξω δυνατά πάνω μου, και θα ψιλαφίσω το πίσω μέρος του κεφαλιού σου, χαμηλά εκεί που ενώνεται με το λαιμό. Να τη, τη βρήκα.
Η γρατζουνιά μου. Έχεις ακόμα τη γρατζουνά μου.
Χαμογελάω...
Κι όταν οι μουσικές σιγήσουν, όταν τα τραγούδια σταματήσουν να κάνουν συναυλία στο κεφάλι μου,
θα γλιστρήσω στην τσέπη σου και θα γίνω ένα μικρό σ΄αγαπώ.
Και θα με κουβαλάς για πάντα... εμένα και τη μικρή μου γρατζουνιά.