«Από ποιον ουρανό πέσαμε εδώ ο ένας στην αγκαλιά του άλλου;»

Το έχεις καταλάβει; Το έχεις άραγε ποτέ συνειδητοποιήσει; Το έχεις σκεφτεί λιγάκι; Αυτή η μηχανική κίνηση, η ίδια τόσες και τόσες φορές. Μια κίνηση απλή, κι όμως…μοναδική. Έχεις καταλάβει πόσο πολύ ταιριάζουν οι αγκαλιές μας; Πόσο απόλυτα ταιριάζουν; Σαν δυο μικρά κομματάκια από πάζλ που ενώνονται απόλυτα. Ταιριάζουν μοναδικά, δεν ψάχνουν να βρουν καμιά σωστή θέση, η σωστή θέση βρίσκεται από μόνη της σχεδόν μαγικά. Ξέρει ο ένας πως χωράει ακριβώς στην αγκαλιά του άλλου. Μια αγκαλιά σχεδόν πάντα με την ίδια δύναμη. Σφικτή, μα όχι ασφυκτική. Δυνατή, μα όχι πιεστική. Μια αγκαλιά γνώριμη, που γνωρίζει πάντα το δρόμο, χωρίς χάρτες, και χωρίς να χάνεται ποτέ. … Βαθαίνει η αγκαλιά σαν αγαπιέσαι... Η αγκαλιά που σταματάει το χρόνο. Που έχει μείνει ίδια όταν τα πάντα έχουν αλλάξει. Που θα είναι πάντα εκεί όταν δε θα έχει μείνει τίποτα…Έτσι είναι, μια αγκαλιά χωρίς λόγο… «Από ποιον ουρανό πέσαμε εδώ ο ένας στην αγκαλιά του άλλου;»>