μεταξύ μας...

Σσσσσςςς... αυτά που θα σου ψιθυρίσω θα μείνουν μεταξύ μας...

ξέρεις...

ένα πορτοκαλί αερόστατο προσγειώθηκε στο κεφάλι και αφήνει τα απόβλητα του.

Βρίσκουν στόχο κατευθείαν στην καρδιά.

τα είχα πάλι τακτοποιήσει στο νου μου

το παραμύθι από τη μια,
την πραγματικότητα από την άλλη,
όλο το συναίσθημα το είχα ξεχωρίσει

κι όλα ήταν στη θέση τους...όλα για μια στιγμή γίναν κουβάρι και μπερδεύτηκαν...

και ήρθε πάλι εκείνη η αίσθηση...

του να στέκεσαι μισό βήμα πίσω μου και να τυλίγεις τα χέρια σου στη μέση μου, να πλέκεις τα δάχτυλα σου πάνω στην κοιλιά μου και να τραβάς το σώμα μου απαλά πάνω σου... να περπατάμε στο μισοσκοταδο και με την άκρη του ματιού να κοιτάζω την εικόνα μας στον καθρέφτη...

και η αίσθηση αυτή να με κάνει να νιώθω στην ψυχή μου χαρά, καθαρή χαρά. Ατέλειωτη χαρά, ανόθευτη, απεριόριστη, ανεμπόδιστη χαρά... Εγώ κι Εσύ.

Κι έπειτα όταν ανοίγω τα μάτια και συ κάθεσαι απέναντι, κι είναι πραγματικότητα, κι όχι αίσθηση...

χωράνε οι στιγμές μες από λόγια; Να σου πω άλλη μία φορά ότι σε αγαπώ. Απλά σε αγαπάω. Τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει μέσα μου. Τίποτα δεν αλλάζει. Μέσα μου έχεις χτιστεί. Και σε έχω ασφαλίσει.

μην ανησυχείς.. θα τα ξεμπερδέψω ξανά όλα.
σου το υπόσχομαι.