Όχι να μη μιλάω… ξέρεις… Απλά είναι που συνήθως προτιμώ να μην πολυακούω την φωνή μου… ξέρεις την πραγματική. Είναι η φωνή που την μισώ για τον εγωισμό και τα καπρίτσια της, φωνή που με διαπερνά και δεν αφήνει πίσω παρά μόνο μια νεφελώδη πιασάρικη ηχώ…
Δεν ξέρω τί τελικά μπορεί να είναι αυτό που με σπρώχνει… ξέρεις που... Φωνή, κραυγή ή ψίθυρος; Ή απλά δικό μου σκάρφισμα; Ποτέ δεν κατάλαβα το γαμημένο μου υπερεγώ. Το υπερεγώ μου έχει απλώς φύγει από τη θέση του.
Η διάγνωση του γιατρού είναι σαφής: «.Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις σε αυτή τη ζωή. Με την ίδια λογική, κανείς δεν μπορεί να σε κάνει ό,τι θέλει... Μη δείχνεις ότι είσαι κάτι που στην πραγματικότητα δεν είσαι». Γι ‘αυτό καλύτερα να επιλέγεις τη σιωπή; Χα, χα, λάθος! Κι όμως το ζητούμενο δεν είναι η σιωπή, όσο να ξεχωρίζεις στον θόρυβο αυτό που κρύβεται από πίσω. Ζεις την τρέλα, την συνειδητοποιείς και μετά τι μένει; Μπορώ να κάνω του «τρελού» όσο χρειαστεί. Όταν όμως συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι... όταν καταλάβω γιατί υιοθετώ αυτήν την βιτρίνα, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω… Δεν μπορώ να υποκρίνομαι πια, όχι συνειδητά. Το ασυνείδητο νικά το υπερεγώ μα στο τέλος θα πρέπει να υπάρξει και άλλη αναμέτρηση. Εγώ και το εγώ μου. Χωρίς υπερ- βολικές προθέσεις.
Θα επιστρέψω στη μπανιέρα μου και θα συνεχίσω το τραγούδι. Δυνατά, να με ακούσουν, δε με νοιάζει πια… λα, λα, λα, λα…
"Όσα ο εχθρός προσπάθησε να σβήσει
στα παιδικά σου μάτια έχουν ζήσει
έτσι όπως καθρεφτίζουνε το φως
αυτή η ματιά σου αυτά τα δυο σου αστέρια
τούτο το φως η αλήθεια είναι ακέραια
να πάω κοντά της δε διστάζω
τα παιδικά σου μάτια σαν κοιτάζω.
Κι όταν μοιραία έρχεται σκοτάδι
εγώ έχω εσένα φωτεινό σημάδι
πάντοτε ήθελες να στρέφεσαι στο φως
έτσι κι εγώ θαυμάζω ό,τι θαυμάζεις
ακολουθώ τα ίχνη που χαράζεις
κι όταν τα μάτια σου κοιτάζω
λίγο απ' το φως που βλέπεις δοκιμάζω.
Τα παιδικά σου μάτια μ' έχουν γλυτώσει από καιρό
έχουν γίνει σκαλοπάτια που οδηγούν στον ουρανό
και τη ζωή μου δίνω το φως που βλέπουνε να δω
εσύ αγαπάς εκείνο κι εγώ εσένα αγαπώ."
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου