γιατί μπορείς και κάνεις το μαύρο μου...ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ.

Με τι να γλιτώσω τις εικόνες που πνίγουν το μυαλό μου ;

Φοβάμαι να γράψω.
Μήπως και η ψυχή μου ξεχειλίσει από τις λέξεις και φανερώσει το σχήμα της...

Τραγούδησε μου ένα ξεχασμένο τραγούδι- ξέρεις από κείνα που πονούν, που πάντα κάτι παλιό θυμίζουν.
Θέλω να σε νιώσω ακόμα και σαν πληγή
Δε με νοιάζει. Αρκεί που θα έχω εσένα
Ακόμα και σαν ιδέα

Ό, τι και αν κάνω
η σκέψη σου πάντα με συντροφεύει
με τυραννάει
με ανεβάζει στα σύννεφα
στιγμιαία... σκοτώνει το ελεύθερο είναι μου
μα το ανόητο μυαλό εκεί
κολλάει
βεντουζιασμένο, ραμμένο στενά σε ό,τι ένιωσε έζησε έθαψε ξέχασε...
πώς να στο πω πια που τα λόγια μου χάνουν την αξία τους;

Σε χρησιμοποιώ...

αυτή είναι η αλήθεια. Σε χρησιμοποιώ για να ξεφύγω από ότι με πονάει, ότι με δυσκολεύει.

Χρησιμοποιώ εσένα, την ιδέα σου, τα λόγια σου, τη σιωπή σου, το γέλιο σου,την παρουσία σου, την απουσία σου... 

Σε χρησιμοποιώ... γιατί μπορείς και κάνεις το μαύρο μου... ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ.