"...μα δε θυμάμαι το λόγο..."

 

Είναι δύσκολο ξέρεις. Πολύ δύσκολο. Το μέσα σου να το βγάλεις έξω. Να το αποκαλύψεις, να το εκθέσεις μπροστά σε άλλους. Όχι τον εαυτό που δείχνουμε στους άλλους, τον καλό μας εαυτό, τον τίμιο, τον ευγενικό, το ευχάριστο, τον φιλικό,τον χαρούμενο. 'Οχι δεν μιλάω για αυτό. Αυτό μπορούν να το δουν όλοι. Αυτό αφήνουμε να το δουν όλοι, το “δήθεν” μας. Το άλλο όμως; Θα ήθελα να μπορούσα να πω την αλήθεια την πραγματική αλήθεια όμως, αυτή που ξέρεις πως αν ακουστεί μπορεί να δυαλύσει κυριολεκτικά ακόμα κι εσένα τον ίδιο που θα την ξεστομίσεις. Δεν την λες λοιπόν, την κρατάς και αυτήν και όλες τις άλλες που αν ακουστούν, αν ακουστούν θα πληγώσουν. “Με έχεις πληγώσει πολύ. Ανεπανόρθωτα. Και αυτό πονάει. Και με διαλύει.” Αυτή ίσως είναι μια αλήθεια. Που μπορεί να μην ενδιαφέρει κανέναν. Μπορεί όμως να διαλύσει εσένα μόλις την ξεστομίσεις, μόλις την παραδεχτείς. Γιατί άλλο να το σκέφτεσαι, κι άλλο να ακους τη φωνή σου να το λέει. Γι' αυτό δεν το λες. Ούτε χαμηλόφωνα, ούτε ψιθυριστά. Υπάρχει απλά κάπου μέσα στο κεφάλι σου, κάπου στη σκέψη σου. Και όταν κάτι δύσκολο σου τύχει, όταν η ζωή σου φανεί λιγάκι πιο δύσκολη από το κανονικό, όταν έχει πανσέληνο, όταν είναι ανάδρομος ο Ερμής, όταν δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μπορεί να συμβεί, η σκέψη κάπου βρίσκει μια χαραμάδα, μια διαολεμένη χαραμάδα κι έρχεται και κάθεται στο κέντρο του μυαλού σου. Στρογγυλοκάθεται λοιπόν εκεί κι εσύ πρέπει να βρεις ένα τρόπο να τη βάλεις στη θέση της πάλι, να την καταχωνιάσεις εκεί που πρέπει να βρίσκεται, γιατί η ζωή συμβαίνει τώρα, και τρέχει και δεν μπορεί να ασχολείται με τα ατακτοποίητα ψυχολογικά σου.

"Σ΄ένα χαρτί όλες οι πληγές τις έγραψα για να΄ναι καθαρές με κόκκινο βάζω αυτές που έχω από σένα...", το λέει και το τραγούδι. Σκέφτομαι και γράφω. Τα γράφεις και μοιάζουν πια να μην αφορούν εσένα, να μην είσαι εσύ πάνω στο χαρτί αλλά κάποιος άλλος. Ήσυχος πια πως τα έχεις ξεφορτωθεί όλα. Ανακουφισμένος πια, λίγο πριν βγεις από το σπίτι, ρίχνεις μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη. Και ο καθρέφτης χάνεται και βλέπεις τον πραγματικό εαυτό σου...

"Κοίτα με βαθιά στα μάτια... τα βλέπεις δακρυσμένα..; ναι, είναι... μα δε θυμάμαι το λόγο..."