ένα Αχ...

Είναι στιγμές, ήχοι, θύμησες, γέλια, μάτια, λέξεις, στίχοι, νύχτες, μέρες, που σου σπρώχνουν βαθιά στα ρουθούνια, ανέμους από στιγμές που πέθαναν παλιά. Απλά στιγμιότυπα της συνειδητότητάς σου, γεμάτα αισθήσεις.

Φλάς-μπάκ. Ναι φλας μπακ. Μπορεί να είναι ξένη λέξη μα μου ταιριάζει απόλυτα. Φλας μπακ που κάθε τόσο, κάνει το τώρα ακαθόριστο. Κάνει το εδώ ένα μόνιμο ταξίδι. Ποιος ευθύνεται; Κανείς. Κάτι άσχετο, μικρό και φαινομενικά ανώδυνο αλλάζει την πίεση ροής του αίματος, λόγω της αυξημένης ζήτησης οξυγόνου απ’τους ιστούς, αναγκάζοντας την καρδιά να χτυπά σε ασυνήθιστους ρυθμούς. Κι έπειτα ο οργανισμός μπαίνει σε διαδικασίες που μόνο ο ίδιος γνωρίζει και οι διαστάσεις χάνουν το σχήμα τους, ο χρόνος στριφογυρίζει αδιάκοπα μπρος πίσω, ο χώρος δεν μπορεί να εντοπιστεί.
Κι εσύ αναρωτιέσαι αν ζεις. Ξεχνάς πια είναι η πραγματικότητα, παρελθόν παρόν και μέλλον γίνονται ένα. Μια αληθινή συνωμοσία του πιο σκοτεινού σημείου του μυαλού με ότι πιο απτό έχει να σου προσφέρει η ζωή, που είτε σε βρίσκει σύμφωνο είτε όχι, έχει τον τρόπο να σου επιβάλει τους σκοπούς της.

Έχω μέσα έναν κόμπο. Ένα μεγάλο υδάτινο κόμπο που επειδή δεν βγήκε όταν έπρεπε τώρα έχει γίνει γιγάντιος...
Έχω ενα Αχ.Που θέλω να το βγάλω τόσο πολύ.Και να φύγει από μέσα μου. Ενα τόσο μεγάλο Αχ...Και να αδειάσω...Να ησυχάσω...