Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως δεν υπάρχεις...

Ξύπνησα με την ερώτηση να γρατζουνάει το μυαλό μου. Υπάρχεις; Υπάρχεις στ'αλήθεια; Κλείνω τα μάτια ξανά, σε βάζω στα μέτρα του μικρόκοσμου μου. Όνειρο, όνειρο, μόνο όνειρο. Τα συναισθήματα δεν αρκούν,και το μυαλό δεν μπορεί να σε χωρέσει... Ανοίγω τα ματια μα είσαι παλι εκεί. Ξανα. Είσαι εμπρός μου, δίπλα μου, μέσα στη σκέψη, δίπλα στους φόβους μου, αγκαλιάζεις τη πργαματικότητα μου,μα είσαι όνειρο. Τίποτα δεν σε αλλοιώνει, τίποτα δε σε αγγίζει, τίποτα δεν σε καταστρέφει. Ακόμα κι όταν έχουν διαλυθεί τα πάντα γύρω, ακόμα κι όταν η κούραση με έχει καταρρακώσει, εσύ αναδύεσαι από μέσα μου άθικτος. Μαγική μου σκέψη. Σε κρατώ για μια στιγμή και αγγίζω δειλά με το το δάχτυλο το χέρι σου. Είσαι εκεί. Σε κοιτάζω και η καρδιά μου αλλάξει ρυθμό. Σταματά για μια στιγμή και μετά συνεχίζει να χτυπά ήρεμα, ρυθμικά στους ήχους μιας μουσικής που αγγίζει τ'αστέρια...

Αφήνομαι…. Σε όνειρα γαϊτανάκι...
Εφιάλτες στιγμές…Όνειρα ήμερες….

Αφήνομαι... Κόμπος γίνομαι...

Μυρίζει φθινόπωρο...

Μου θυμίζει πάντα εσένα

Κι εμένα...και το

πορτοκαλί που τελειώνει, ξεθωριάζει

Γεύσεις στιγμιαίας πρόσμιξης
ανθρώπων και βρεγμένο χώμα.

Αφημένοι πάντα στο τίποτα.
Ανώνυμα αγαπημένοι
στο πάντα της στιγμής...

της υπέρτατης στιγμιαίας αλήθειας μας...

"Το πιο μακρύ ταξίδι μου……εσύ"

Κι αυτό μου φτάνει...

Γιατί υπάρχεις...