δεν μπορώ να σκεφτώ τίτλο γι'αυτό

“Πες μου...μίλα καθαρά. Αν σε ρωτήσω θα μου απαντήσεις 

μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι, χωρίς υπεκφυγές 

κι άλλα υπονοούμενα; 
Μην αγχώνεσαι... έχεις χρόνο. 

  Μισό λεπτό .... Μισό... ΜΙΣΟ ΛΕΜΕ!
 Ναι, παραδέχομαι πως μ’ έμαθες

 σαν κάλπικη δεκάρα. 

Τώρα ξέρεις καλά πόσο μαλακισμένα 

συναισθηματική είμαι,

 αλλά πες μου...
'Ρώτα με ότι θες, ρωτα με ότι θες,

ρωτα με ότι θες...' 

Όχι δεν θα σε ρωτήσω τίποτα. 

Ποτέ δεν ρώτησα τίποτα. 

Περίμενα εσύ να εξηγήσεις, χωρίς ερωτήσεις...

αλλά έκανα λάθος. 

Έπρεπε να είχα ρωτήσει...έπρεπε, 

ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, έπρεπε...

 Βαρέθηκα, κουράστηκα και καμιά δεκαριά 

ακόμα φράσεις παρόμοιου τύπου.

 Τα ίδια και τα ίδια, ίσως λίγο πιο μπερδεμένα...
Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο

 αυτό τo "φοβάμαι" μέσα μου, που δε θα φύγει ποτέ.

 Το αισθάνομαι τόσο βαθιά,

 που νομίζω πως αν σφιχτώ λίγο θα ματώσει 

και θα μου αποκλείσει την περίπτωση ίασης... 
Δεν καταλαβαίνω πολλά από σένα, δηλαδή από μένα, 

δηλαδή από εμάς, δηλαδή τίποτα. 
Μεθυσμένη ίσως να τα καταφέρνω καλύτερα ...”