αναμνήσεις σωσίβια

"Είναι κάποιες φορές, σα να σε ακολουθούν παλιές εικόνες. Σα να αναβοσβήνουν όποτε εκείνες διαλέξουν στο μυαλο σαν προσωπικές προβολές σε θερινό κινηματογράφο.  Και μοιάζει ξαφνικά να μην είσαι στο παρόν μαζί με τους υπόλοιπους... Δηλαδή να νομίζουν πως είσαι μαζί τους, αλλά εσύ -το είναι σου ολόκληρο- να λείπει...
Κι αν είναι αρχές Οκτώβρη για τους άλλους για σένα είναι Δεκαπενταύγουστος, ντάλα καλοκαίρι,να σκάει ο τζίτζικας, καταμεσήμερο σε ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι με ανθρώπους που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου. Κι ένα πιάτο γεμάτο καλούδια μπροστά σου κι εσύ να μην μπορείς να φας τίποτα, να 'χει κλειδώσει το στομάχι από ευτυχία... και δίπλα σου δυο χέρια... δυο χέρια που δε σ'αγγίζουν μα σ'αγκαλιάζουν ...δυο χέρια να πιάνουν τα μαχαιροπίρουνα και να σου κόβουν το φαγητό μικρά κομματάκια... και να σε πιέζουν τρυφερά να φας... κι όταν εσύ δεν τρως να σε κατσαδιάζουν...
η ζέστη του Οκτώβρη ξυπνά μνήμες παλιές καλοκαιρινές...
"Αναμνήσεις σωσίβια", έτσι λέει μια φίλη όλες τις παλιές μνήμες, αυτές τις μικρες λεπτομέρειες... Σωσίβια για να βρίσκουμε τον ξεχασμένο μας εαυτό και να γαληνεύει το μυαλό κι η ψυχή.
Μικρές λεπτομέριες, σαν την μερέντα που απλώναμε πάνω σε μπισκότα πτιμπερ, κάποιον μακρινό μα τόσο δικό μας Αύγουστο...