πάλι στη σκέψη της τρελής

Μια βδομάδα τώρα προσπαθώ να χωνέψω μέσα μου μια είδηση. Κακή είδηση. Μια σκέψη για ξεκίνημα μου ήρθε... την άφησα να κάνει βόλτες στο μυαλό μου από το πρωί…
Αλλά μετά σκέφτηκα πως κάπως έτσι ξεκινά πάντα η σκέψη αυτή… και μετά μου είναι αδύνατον να τη σταματήσω. Θα τη σταματήσω όμως, γιατί δεν βγάζει πουθενά, κι εγώ το μόνο που θα καταφέρω είναι να καταντήσω παρανοϊκή.
Η ζωή συνεχίζεται… αυτή είναι η αλήθεια. Και το τρομακτικό είναι πως η ζωή συνεχίζεται τόσο γρήγορα που δε σε αφήνει καν να προλάβεις να σκεφτείς λίγο παραπάνω τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτό όμως είναι μάλλον και το μεγάλο μυστικό… γιατί αν προλάβαινες να σκεφτείς καλά τι ακριβώς γίνεται, ίσως να μην το άντεχες… ίσως να τρελαινόσουν.
Κι εκεί επάνω που λες τι σκατά συμβαίνει; Ποιος διάολος παίζει παιχνίδια μαζί μου; Τι στο διάολο γίνεται; Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι; Γιατί πεθαίνουν οι νέοι άνθρωποι; Ποιος είναι αυτός που το αποφασίζει; Κι αν υπάρχει όντως κάποιος που το αποφασίζει, γιατί παίρνει τόσο λάθος αποφάσεις;
Κι εκεί επάνω που έχεις θυμώσει με τους θεούς, τους ανθρώπους, τη μοίρα, την τύχη, το κισμέτ, το κάρμα κι ότι άλλο διάολο υπάρχει για τον άδικο θάνατο, εκεί έρχεται ο χρόνος να σου πει πως η ζωή απλά συνεχίζεται. Και μπορεί να λέμε πως τελικά «ένα τίποτα είμαστε», αλλά μετά από λίγο την ξεχνάμε αυτή μας την φράση. Την ξεχνάμε γιατί δεν μπορούμε να την αντέξουμε. Και δε θέλουμε να το συζητάμε. Κι ο χρόνος περνάει κι εμείς συνεχίζουμε κανονικά τη ζωή μας. Έτσι είναι, δεν γίνεται αλλιώς, γιατί η ζωή πρέπει να συνεχίζεται…
Σήμερα λοιπόν, θα χαμογελάσω στην πιο τρελή μου σκέψη  έτσι για αρχή...
Και θα σου γράψω γι' αυτό μετά... Γιατί έτσι είναι η ζωή... συνεχίζεται.