σκισμένος χαρταετός

Μπήκαν στο ασανσέρ. Η πόρτα έκλεισε πίσω τους. Κι εκείνη χάθηκε στης σκέψεις της, όπως πάντα. Πόσα δευτερόλεπτα θέλει το ασανσέρ να φτάσει στον 3^ο; Αιώνας… ολόκληρος αιώνας πέρασε, ολόκληρος αιώνας και χίλιες σκέψεις. Δεν τον κοιτούσε μα νόμιζε πως μπορούσε εκείνος να διαβάσει την σκέψη της… «Ξέρεις κάτι; Σε βλέπω και δεν μπορώ να σε κοιτάζω κατάματα, με κοιτάζεις και ξεχνάω τις απαντήσεις. Γελάς με τα αστεία μου… μα πως μπορείς και γελάς με τα αστεία μου; Μερικές φορές μοιάζεις χαμένος στο διάστημα, σε ένα δικό σου κόσμο  ολότελα δικό σου, και είναι στιγμές που με κάνεις να νιώθω πως το ταξίδι σου είναι μοναχικό-το ξέρω πως είναι-, αλλά με κάνεις τόσο πολύ να θέλω να έρθω να σε βρω στην άκρη του μυαλού σου που με τρελαίνει. Σου μιλάω και σκέφτομαι πως θέλω να σε φιλήσω όσο δεν έχω θελήσει ποτέ να φιλήσω κανέναν… Τα φιλιά σου με βρίσκουν όπου κι αν είμαι. Τα φιλιά σου με βρίσκουν κι όταν κοιμάμαι. Τα φιλιά σου έγιναν ύπουλα. Με ακολουθούν παντού. Τα φιλιά σου είναι εδώ. Σε σκέφτομαι στο κρεβάτι μου, να μπερδεύεσαι στα σεντόνια και να με αγκαλιάζεις για καληνύχτα. Με κάνεις να μη με νοιάζει τίποτα. Όταν είμαστε μαζί δεν με νοιάζει τίποτα…  Με κάνεις να θυμώνω, να νευριάζω και να σε αγαπάω τόσο. Με κάνεις να ακούω Χαρούλα και να καταλαβαίνω γιατί έχει δίκιο όταν λέει πως “η αγάπη θα σε βρει όπου και να ‘σαι”…». Το ασανσέρ σταμάτησε, επιτέλους έφτασαν. Εκείνος όμως δεν τη κοιτούσε. Γιατί δεν την κοιτούσε; Δεν είχε ακούσει τίποτε; Γιατί; Αφού η σκέψη της σχεδόν ούρλιαζε… Και νόμιζε πως μπορεί να διαβάζει τη σκέψη της…
Κι έπειτα κενό. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τι της είπε, δεν μπορεί να θυμηθεί τι του είπε. Έκλεισε την πόρτα πίσω της. Προσπαθεί να σκεφτεί τι έγινε. Ο καφές της  στο τραπεζάκι του σαλονιού, εκείνος στον απέναντι καναπέ, και το βλέμμα του άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα κι έγινε απόμακρο. Το μόνο που στριφογύριζε στο μυαλό της είναι η τελευταία της λέξη: « Τέλος». Όχι, δεν μπήκε στο ασανσέρ, άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες. Αργά, πολύ αργά… «Μα γιατί δεν έρχεται; Γιατί δεν με ακολουθεί; Γιατί;». Και συνέχιζε να κατεβαίνει τι σκάλες αργά… μα κανείς δεν την ακολουθούσε. Θύμωσε. Άρχισε να επιταχύνει το βήμα της… Κάτι άκουσε. Να κλείνει μια πόρτα. Κοντοστάθηκε. Και τότε…
Όχι, όχι… δεν θα δώσω εγώ τέλος στην ιστορία. Αποφασίστε εσείς αν θα έχει happy end ή λιγότερο happy end…
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ξεκίνησα αυτό το post με σκοπό να γράψω κάτι για την Καθαρά Δευτέρα, και τελικά το θέμα κατέληξε στον Άγιο Βαλεντίνο… ξέρεις γιατί; Θέλω να σου ομολογήσω κάτι. Δεν μου αρέσει η  Καθαρά Δευτέρα. Καθόλου. Πρέπει να το παραδεχτώ. Ούτε κι οι χαρταετοί μου αρέσουν. Βρίσκεις εσύ κάποιο νόημα, να παλεύεις ώρες να τον φτιάξεις σωστά, να καταφέρεις να τον κάνεις να πετάξει και το τέλος εκείνος να πέφτει πάνω στα καλώδια της ΔΕΗ και να γίνεται κομμάτια… Σκισμένος χαρταετός; Κανένα νόημα.  Και μετά είναι πως η Καθαρά Δευτέρα μοιάζει με Κυριακή… ξέρεις το απόγευμα της έχει μια θλίψη, κι εσύ ξέρεις καλά πως το επόμενο πρωί πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά ή στο σχολείο…  Μου τη δίνει η Καθαρά Δευτέρα.