άνθρωποι "πάνω-κάτω"

Κατά καιρούς έχω διάφορες εμμονές. Κι όσες έχω καταφέρει να αποβάλλω μετά από χρόνια, έρχονται άλλες να τις αντικαταστήσουν. Παλαιότερα, μέτραγα τις αποστάσεις με βήματα. Από το σπίτι μου μέχρι το σπίτι της θείας μου 430 βήματα, μέχρι το περίπτερο 72, μέχρι το φούρνο 85. Κάποια στιγμή μου πέρασε αυτό. Τότε ξεκίνησα να προσέχω τις γραμμές του πεζοδρομίου. Περπατούσα ανάμεσα στα τετράγωνα και δεν έπρεπε για κανένα λόγω να πατήσω τις γραμμές τους, λες κι αν το έκανα κάτι θα πήγαινε στραβά, λες και θα χαλούσε η ισορροπία του σύμπαντος. Τώρα έχω πιάσει τις σκάλες! Πως; Παράδειγμα: πρέπει να ξεκινήσω πατώντας στο πρώτο σκαλί με το δεξί και φτάνοντας στο τελευταίο να πατήσω και πάλι με το δεξί. Του τρελού ,θα πείτε και θα συμφωνήσω απόλυτα. Και να ‘ταν μόνο αυτά…


Κάποιες φορές με πιάνουν κρίσεις στεναχώριας, τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος. Στην αρχή το παλεύω μέσα μου και κλαίγομαι για τη κακιά μου ώρα, μετά όμως όλος ο θυμός βγαίνει προς τα έξω… και τότε βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα, και μετά κάπως τα πράγματα ξεθυμαίνουν.


Το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά συνήθως θάβεται κάτω από το χαλί.


Όμως ώσπου να εμφανισθεί η επόμενη κρίση, είμαι καλά…


Δεν είμαι επίπεδη. Έχω μεταπτώσεις, η διάθεσή μου αλλάζει συχνά. Βέβαια μερικές φορές παραμένει περισσότερο απ' ότι πρέπει στο ένα άκρο πριν πάει στο άλλο, αλλά... πάει. Κάποια στιγμή πάει.


Δεν ξέρω αν αυτές οι μεταπτώσεις είναι "υγιείς". Κι ούτε θέλω να μάθω. Τις συνήθισα, αν λείψουν θα μου λείψουν, μου αρέσουν. Μου αρέσουν κι όσοι είναι όπως εγώ, άνθρωποι "πάνω-κάτω".


Κι ας μη συμπίπτουν πάντα οι μεταπτώσεις μας…


Κι επειδή σήμερα είμαι στα πάνω μου, και το All my loving, μου θυμίζει Χριστούγεννα… let the music play…

Close your eyes and I'll kiss you,

Tomorrow I'll miss you;

Remember I'll always be true…