συνένοχος στην κρέπα...

Τι σοι διακόπτης είναι αυτός που ορίζει την έκφραση; Πως λειτουργεί; Και όταν δεν είναι ανοιχτός ο διακόπτης που στο κόρακα πάνε όλα αυτά που θέλεις να πεις; Ή μήπως δεν υπάρχει διακόπτης, μήπως δεν υπάρχει τίποτα απολύτως να πεις. Ή μήπως υπάρχουν τόσα πολλά που ο διακόπτης βραχυκυκλώνεται και η έκφραση, όποια και αν είναι αυτή, αποσυντονίζεται πλήρως;


Κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι… αγαπημένη πια συνήθεια. Το κινητό πεταμένο, το καλώδιο των ακουστικών, το καλώδιο του φορτιστή, έχω πνιγεί στα καλώδια… τα βιβλία της διπλωματικής άθικτα, τα ρούχα μου τακτοποιημένα (απίστευτο!), το κρεβάτι γεμάτο λούτρινα…

Σκέφτομαι εδώ και μέρες διάφορα. Να σου έλεγα όλες τις πρόσφατες σκέψεις μου. Να σου διηγηθώ όλα τα όνειρα μου. Κρυμμένα στο μπλε τετράδιο. Έχεις όρεξη να ακούσεις;

Είναι κάτι σοβαρό γιατρέ μου;

Όχι βέβαια.

Απλά δεν θέλω να αλλάξω. Κι όλα γύρω μου περιμένουν να με αποσπάσουν από τον τρελαμένο εαυτό μου. Το alter ego μου που ζητά απεγνωσμένα μια τρέλα! Σκέφτομαι και διάφορα άλλα.

Πολλά. Ίσως μερικά από αυτά να είναι και φυσιολογικά. Αγνοείς όμως πως το φυσιολογικό έχει κι αυτό τα ρίσκα του, έτσι;



Τουλάχιστον προς το παρών κέρδισα. Με μια μαγική γόμα θα σβήσω μόνο όσα πρέπει…



Θα κρατήσω όμως και κάτι… Μια όμορφη ανάμνηση. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Μείνε και κράτησε με εκεί.



Κάνε Θεέ μου να μην γίνω ποτέ φυσιολογική...

(ένα μη φυσιολογικό τραγουδάκι, για την θεότρελη διάθεση μου... ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΕΠΑ...λοιπόν στο επόμενο post θα γράψω για τους συνένοχους...)