τέρμα η ιστορία...

Έτσι ξαφνικά… μου ‘ρθε η όρεξη να γράψω σήμερα κάτι ακαταλαβίστικο, κάτι του τρελού, κάτι τελοσπάντων, κι όποιος κατάλαβε …κατάλαβε!  Λοιπόν αποφάσισα να γράψω για το Ρέμο. Ναι, ναι καλά ακούσατε… για το Ρέμο, τον Αντώνη Ρέμο, μάλιστα. Θα σας διηγηθώ μια πολύ αστεία ιστορία, ή περίπου αστεία. Τέλοσπάντων, για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν θα γελάσετε… εγώ θα γελάσω.  Πριν από 4-5 χρόνια λοιπόν- μπορεί και λίγο περισσότερα δεν θυμάμαι - ανήμερα του Αγίου Αντωνίου, αποφασίσαμε να πάμε με την λατρεμένη μου φίλη και μια μεγαλούτσικη παρέα, να το κάψουμε στο Ρέμο- που παρεμπιπτόντως τραγουδούσε μαζί με την Πρωτοψάλτη. Έβαλα τα καλά μου λοιπόν, χτενίστηκα, βάφτηκα, έβαλα και τα ψηλοτάκουνα- παράθεμα με-, και να ‘μαι στο Ρέμο! Όλα καλά, κι όλα ωραία! Χρόνια πολλά Αντώνη, άντε και εβίβα, άντε και όπα, έφτασε η φάση στο τσακιρ κέφι… και δεν ξέρω ποιος είχε αυτή τη φαεινή ιδέα, αλλά αποφασίσαμε να ανέβουμε στην πίστα! Ανεβαίνουμε λοιπόν, πήχτρα η πίστα, αλλά εμείς απτόητες αρχίσαμε το χορό! Γύρω γύρω όλοι λοιπόν, όπα, δώστου, το λουλουδικό στο πάτωμα έφτανε μέχρι το γόνατο κι εγώ με το τακούνι  - τι το ήθελα η χριστιανή το τακούνι- πατάω πάνω σε ένα γαρύφαλλο, και… πάρτην κάτω τη δικιά σου! Φαρδιά πλατιά, εντελώς ξαπλωμένη, να κοιτάω το ταβάνι για λίγη ώρα, ευτυχώς, κάποιος χριστιανός με βοήθησε να σηκωθώ… Μιλάμε για μεγάλο ρεζιλίκι… Μαζεύω λοιπόν όσα κομμάτια αξιοπρέπειας μου έχουν απομείνει και – αφού τα μπροστινά τραπέζια έχουν ξελιγωθεί στα γέλια- πάω να κατέβω από την πίστα! Έλα όμως που η συγκεκριμένη πίστα είχε μόνο ένα συγκεκριμένο σημείο από όπου μπορούσες να κατέβεις και για κακή μου τύχη μπροστά σε αυτό το σημείο καθόταν ο Αντωνάκης! Κι όλοι όσοι κατέβαιναν του άπλωναν το χέρι και του εύχονταν χρόνια πολλά! Τι να κάνω κι εγώ… φτάνω του δίνω το χέρι, του λέω χρόνια πολλά, εκείνος το κρατάει για λίγο, και σκύβει προς το μέρος μου σκασμένος στα γέλια και μου λέει: « Εντάξει; Καλά είμαστε;»! Καλά, να μην σας περιγράψω πόσα χρώματα άλλαξα από τη ντροπή μου! Ρεζίλι! Εξαφανίστηκα! Για πότε κατέβηκα και βρέθηκα στο τραπέζι, ούτε που θυμάμαι! Γελάτε; Δεν πιστεύω να γελάτε, ε; Πόναγα μια εβδομάδα μετά από αυτό το πέσιμο!

Ποιο είναι το συμπέρασμα αυτή της ιστορίας;

1^ον  Είναι γνωστό ότι είμαι διάσημη πλέον για τις τούμπες μου!(Θα γράψω άλλη φορά για την τούμπα-ποδαρικό του 2003, για τον Κωστή που με έβαλε να κάνω το ποδαρικό με τα δυο πόδια, τον Μανώλη που γέλαγε, και τον Πάνο που έκανε το γιατρό!)

2^ον. Όταν αποφασίζω να φορέσω τακούνια, είμαι επικίνδυνη. Ευτυχώς ο καλός μου είναι εκπαιδευμένος μετά από τόσα χρόνια και με πιάνει στον αέρα τις περισσότερες φορές πριν σαβουρωθώ!

3^ον. Από τότε δεν έχω ξαναπάει στο Ρέμο. Άσε που κάποια τραγούδια του τα βαριέμαι.

4^ον. Έτσι ξαφνικά, μου ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό…

5^ον. Τέρμα η ιστορία…