το λουρί του εαυτού μου

Βάζω καυτό καφέ στην κούπα κι ανοίγω τον  υπολογιστή. Τοποθετώ μπροστά μου μια στοίβα με βιβλία. Τραβάω προς το μέρος μου τις σημειώσεις. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, αλλά τίποτα… δεν μπορώ πια ούτε να συγκεντρωθώ ούτε να διαβάσω ούτε να γράψω. Διπλωματική; Ποια διπλωματική; Το πολύ πολύ να καταφέρω να γράψω κάποιο μυθιστόρημα. Με σέρνει το λουρί του εαυτού μου. Μέσα στο κεφάλι μου δεν υπάρχει ούτε μια λογική σκέψη. Ούτε μια πραγματική σκέψη.  Τι κακό έχουν οι φαντασίες; Μόνο φαντάσματα μη γίνουν…
Ανακυκλώνομαι. Επαναλαμβάνω και επαναλαμβάνομαι. Βάζω το ίδιο κομμάτι στο repeat. Χτες άκουσα 30 φορές το ίδιο τραγούδι. Συνεχόμενα… Μιλάω. Από μέσα μου.  Διαμαρτύρομαι σιωπηλά για να μην ακούω τη φωνή μου να χτυπάει στους τοίχους, να αντανακλάται στους καθρέφτες και να πέφτει κουρασμένη στο πάτωμα, έχοντας ξεχάσει από ποιο στόμα ξεβράστηκε…
Δεν πιστεύω λέξη ρε. Ούτε στα μάτια πιστεύω…
Πάμε παρακάτω, όπως-όπως.
Λοιπόν, το παρακάτω δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του. Συνήθως καθυστερεί… Κι εκείνο το διάστημα μεταξύ του παραπίσω και του παρακάτω τι κάνεις; Τι ζεις; Μεταξύ δυο κόσμων; Ανάμεσα σε δυο πραγματικότητες; … Πραγματικότητες… να γελάσω;


Εξαιρέσεις;


...Η μέρα κυλάει
Για να 'ρθει η επόμενη να φέρει σκέψεις, μυαλό, αέρα
Και πριν να πιάσεις το νόημα περνάει
Στην αγκάλια μου έλα
Είναι καλύτερη απ' τις πόλεις η δική μου η τρέλλα
Μα πρόσεξε μη μείνεις εκεί

Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις

Και ψάχνεις για κάτι
Σε ένα φιλί, σε μια ματιά, σ' ένα χαμόγελο, σ' ένα άδειο κρεβάτι
Κι ας ξέρεις τίποτα δε θα 'ναι εκεί
Μα η αγάπη είναι εδώ
Χτυπάει την πόρτα μας και μείς σαν μια γροθιά τ' όνειρό της
Κι αυτή μας δείχνει το άσχημο προσωπό της

Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις

Άδειο το βλέμμα
Ο πόνος μέσα στο μυαλό, μέσα στο σώμα και στέμμα
Να μη το δείξεις, να μη μου το πεις
Μα πήγε αργά
Για να τραβήξουμε ξανά κι οι δυο σε αντίθετους δρόμους
Τι κι αν πονάω, τι κι αν πονάς...


(το τραγούδι, για την Ιωάννα, που μου το έμαθε...)