Στο κεφάλι μου πανηγύρι. Πετάγομαι από τη μια σκέψη στην άλλη. Πειράζει να μην τις γράψω με τη σειρά; Αδύνατον να συγκεντρωθώ… Δεν το αντέχω άλλο αυτό το συναίσθημα…
Εσύ ξέρεις όμως, εσύ καταλαβαίνεις. Για το μοναδικό λόγο ότι εσύ είσαι εγώ κι είσαι ό,τι πιο σταθερό και μόνιμο κουβαλάω επάνω μου.
Μόνο να χαρείς, μην με τρελαίνεις θεωρώντας πως η δική σου παράσταση είναι η πραγματική. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, προσπάθησε να με καταλάβεις. Αρκεί. Διαφορετικά μπορείς να συνεχίσεις να βλέπεις το έργο που διάλεξες και να βουτάς στα μονόχρωμα πάθη σου.
Κι αν οι παλμοί μου κρύβουν κάτι από την χρόνια εφηβική μου υπερένταση, εσύ μη δίνεις σημασία… με ξέρεις άλλωστε.
Τώρα είναι το μετά του τότε και περιττό να πω ότι ούτε εγώ με συγκρατώ πια. Φαντάσου να περιμένεις χρόνια τώρα την έκρηξη χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα πότε θα συμβεί. Μια διαρκής νευρικότητα σ' ολόκληρο το σώμα μου. Κάποια βαριά, διασταλμένα νεύρα το πόδι μου αυτονομείται πια και κουνιέται μόνο του πάνω κάτω...
Χθες ζήλεψα ένα κατεβατό από αφελείς, παιδικές ερωτήσεις… «Ρώτα με ότι θες…». Τι να ρωτήσω; Τι;
Να βάλω τα "θέλω" μου σε σειρά. Το καθένα στη δική του θέση, με αρκετό χώρο για να βολεύονται. Κι εσύ θα έχεις τη θέση σου αλλά εσένα δεν θα σε βγάζω έξω. Σπάνια. Πολύ σπάνια. Γιατί όσο σε κακομαθαίνω παίρνεις θάρρος κι ύστερα θες να πατήσεις πάνω μου.
Άραγε οι σκέψεις, οι ιδέες, οι επιθυμίες,... είναι πραγματικότητα;
Κι όταν ζεις μέσα σε αυτές, δεν ζουν κι αυτές μαζί σου;
Άρα πες μου εσύ τι πάει να πει υπαρκτό και ανύπαρκτο. Εξήγησέ μου τη διαφορά. Δείξε μου τα όρια και ίσως σε πιστέψω...
Μόνο μην πεις πως δεν σου το 'πα…
Δεν θα εξηγήσω τίποτα… DON'T EXPLAIN...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου