...περιμένοντας;

Η αναμονή είναι κακό πράγμα. Για μένα τουλάχιστον. Νιώθεις πως ο χρόνος δεν κυλά, ο χρόνος παγώνει και αν το καταλάβεις εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία για να σκεφτείς, να συλλογιστείς για τη ζωή σου, να δεις που βρίσκεσαι. Γιατί συνήθως οι μέρες περνούν και δεν σκεφτόμαστε, «Τι γίνεται ρε γαμώτο;» Και το μόνο που χρειάζεται είναι να σταθούμε για ένα λεπτό και να αναρωτηθούμε τι συμβαίνει επιτέλους γύρω μας, τι πάει στραβά - επειδή πάντα , κάτι πάει στραβά…


Όλοι κάτι περιμένουμε…

Χανόμαστε σε δραστηριότητες που μας κάνουν να νομίζουμε πως βρισκόμαστε σε κίνηση. Μας κουνάνε μπρος- πίσω, πίσω-μπρος, σαν σε βαγόνι τραίνου…

Τελευταία όταν κάτι με φοβίζει, το αναβάλλω. Ξέρω όμως πως υπάρχει, κάτι με ενοχλεί και δεν ηρεμώ απόλυτα. Όλο αυτό λοιπόν καταλήγω να το ονομάζω «μεταβατικό στάδιο»!

Δεν είναι όμως. Απλά προσπαθώ να βρω δικαιολογία για τη νωχελικότητα μου. Για αυτή την αναμονή που νομίζω πως ζω… γιατί δεν υπάρχει αναμονή, δεν πρέπει να υπάρχει αναμονή. Τον εαυτό μου περιμένω να συνειδητοποιήσει πως ότι ζω αυτό είναι τώρα, εδώ.



«Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας

να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω

και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας

τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω…»



Ναι, ναι ξέρω… Πάλι Θηβαίος…