το σύμπαν του μυαλού μου

Να σου πω κάτι;


Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και ανυπόμονα σα να είναι διαρκώς αναστατωμένη. Γίνεται να είσαι 24 ώρες το 24ωρο αναστατωμένη;

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω από που έχει έρθει αυτός ο απρόβλεπτος εαυτός μου. …η σκέψη μου. Μια σκέψη ίδια, σταθερή. Με πολλές μικρές τρυπούλες, με μεγάλα κενά. Νιώθω ότι αργώ. Αργώ να αντιδράσω σε άγνωστους εισβολείς της ζωής μου, σε φράσεις βαρύγδουπες, σε λόγια απερίσκεπτα, σε εικόνες που καίνε, σε αισθήματα που βράζουν και χύνονται. Ο χρόνος με προσπερνά διαρκώς. Ακόμα και στο πως τον μετράνε οι χτύποι της καρδιάς μου. Λες να είναι η κρίση των 30; Λες να είναι το φθινόπωρο; Η σκέψη μου είναι μονίμως καθυστερημένη. Βαριέμαι να κάνω το οτιδήποτε. Λες και τα χω ζήσει όλα και τίποτα πια δεν μου κάνει εντύπωση. Εδώ και μέρες νιώθω σαν το φυτό. Για να ελευθερωθώ κάποιος πρέπει να με φυσήξει. Τι φταίει; Με απογοήτευσε ο εαυτός μου; Περνάω φάση; Αυτοπροσδιορισμού; Είμαι όμηρος των εννοιών στο μυαλό μου; Πρέπει να μαζευτώ. Να σταματήσω, αλλά συνεχίζω… Συνεχίζω να γράφω και βλέπω αστεράκια. Μέσα στα αστεράκια είσαι και εσύ, πάντα παρών σε ό,τι πιο ανισόρροπο νιώθω… κακέ μου εαυτέ.

"Από την άκρη της Γης


θέλεις να παραβγείς

με τον ήχο

Οι φίλοι που'χες εχθές

είναι πια ζωγραφιές

σ' άσπρο τοίχο
Τα αστέρια σβήσαν ξανά

κι είναι οι σκέψεις φιλιά

στον καθρέφτη

τα αστέρια σβήσαν ξανά

κι η Σελήνη γλιστρά

και στη θάλασσα πέφτει

Είναι ο έρωτάς μου ένας πλανήτης

σε τετράγωνη τροχιά γύρω απ'το Σείριο

είναι τα μάτια σου ένας μαγνήτης

και του σύμπαν του μυαλού σου ένα μυστήριο..."