Σβήσε. Γράψε. Σκέψου. Κρίνε. Μείνε…. Μην φεύγεις τόσο εύκολα. Σε διώχνω εγώ μόνη μου και μετά πάλι σε ψάχνω. Ξανά από την αρχή. Η ίδια διαδρομή. Μπροστά πίσω ξανά… Θα κουραστείς το ξέρω. Κι εγώ κουράζομαι. Με εξαντλεί η σκέψη αυτή. Δεν στέκεται ακίνητη. Προχωράει, αλλάζει, μεταμορφώνεται, κρύβεται, και φανερώνεται ξανά. Μείνε.
Μείνε εκεί
εκεί όπου είσαι
εκεί όπου ήσουν άλλοτε
μείνε εκεί
μην κουνιέσαι
μη φεύγεις
μη με κρίνεις
...μείνε,
σταμάτησαν ο χρόνος και οι σκέψεις,
πάγωσαν όλα. Ξέρω τι είσαι. Κι όμως, επιμένω να μείνεις.
Μείνε εδώ και θα γεμίζω το μυαλό σου με εικόνες… κι εσύ το δικό μου. Αυτό είσαι.
Μείνε… χάνω την ισορροπία μου.
Πέντε γράμματα. Μια λέξη.
Μείνε.
Κι επειδή ξέρω πως σε έχω παραμελήσει, σου ήρθα για λίγο. Για πολύ λίγο. Ίσα να σου αφήσω το δακτυλικό μου αποτύπωμα. Άντε κι ένα κομματάκι γυάλινο από την ψυχή μου. Να με νιώθεις, τ’ ακούς; Μη φύγεις. Ή τουλάχιστον αν φύγεις, μην είναι πολύ μακριά μου…
Όλη η ζωή μου μια βόλτα με το αυτοκίνητο… Τρίτη απόγευμα. Επιστρέφω στο εξοχικό μετά από έναν βροχερό απογευματινό καφέ. Στο δρόμο γίνεται ο κακός χαμός. Κίνηση, οι δρόμοι χάλια από την μεσημεριάτικη νεροποντή, οι οδηγοί εκνευρισμένοι μέχρι θανάτου… κι εγώ στον κόσμο μου ως συνήθως… Ανοίγω το ραδιόφωνο και επιτέλους μετά από αρκετή ταλαιπωρία φτάνω στην Αττική Οδό. Πληρώνω στα διόδια, και προσπαθώντας να πετάξω τα ρέστα σε ένα μικρό κουτάκι κάτω ακριβώς από το ραδιόφωνο… Μπερδεύεται το χέρι μου όμως και ακουμπάει κατά λάθος κάποιο κουμπάκι του ραδιοφώνου… κι ο σταθμός αλλάζει… το τραγούδι αλλάζει… και με πάει τουλάχιστον 10 χρόνια πίσω… καλοκαίρι, σε ένα πανηγύρι κάπου στα δυτικά… Είναι κάποια τραγούδια που με τσιγκλάνε… και στο μυαλό και στην καρδιά… «Καίγομαι και σιγολιώνω…» (για την Ιωάννα...εξαιρετικά)
Καίγομαι και σιγολιώνω
καιγια σένα μαραζώνω
αχ, τι καημός
Μίλησέ μου μίλησέ μου
δυο λογάκια χάρισέ μου
αχ, ο φτωχός
Σ' αγαπώ σ' αγαπώ
ως κανένας άλλος
στην καρδιά μου ρίζωσε
έρωτας μεγάλος
Τι να κάνω τι να κάνω
αχ ο μαύρος θα πεθάνω
αχ, τι καημός
Μίλησέ μου μίλησέ μου
δε σε φίλησα ποτέ μου
αχ, ο φτωχός.
Στο κεφάλι μου πανηγύρι. Πετάγομαι από τη μια σκέψη στην άλλη. Πειράζει να μην τις γράψω με τη σειρά; Αδύνατον να συγκεντρωθώ… Δεν το αντέχω άλλο αυτό το συναίσθημα…
Εσύ ξέρεις όμως, εσύ καταλαβαίνεις. Για το μοναδικό λόγο ότι εσύ είσαι εγώ κι είσαι ό,τι πιο σταθερό και μόνιμο κουβαλάω επάνω μου.
Μόνο να χαρείς, μην με τρελαίνεις θεωρώντας πως η δική σου παράσταση είναι η πραγματική. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, προσπάθησε να με καταλάβεις. Αρκεί. Διαφορετικά μπορείς να συνεχίσεις να βλέπεις το έργο που διάλεξες και να βουτάς στα μονόχρωμα πάθη σου.
Κι αν οι παλμοί μου κρύβουν κάτι από την χρόνια εφηβική μου υπερένταση, εσύ μη δίνεις σημασία… με ξέρεις άλλωστε.
Τώρα είναι το μετά του τότε και περιττό να πω ότι ούτε εγώ με συγκρατώ πια. Φαντάσου να περιμένεις χρόνια τώρα την έκρηξη χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα πότε θα συμβεί. Μια διαρκής νευρικότητα σ' ολόκληρο το σώμα μου. Κάποια βαριά, διασταλμένα νεύρα το πόδι μου αυτονομείται πια και κουνιέται μόνο του πάνω κάτω...
Χθες ζήλεψα ένα κατεβατό από αφελείς, παιδικές ερωτήσεις… «Ρώτα με ότι θες…». Τι να ρωτήσω; Τι;
Να βάλω τα "θέλω" μου σε σειρά. Το καθένα στη δική του θέση, με αρκετό χώρο για να βολεύονται. Κι εσύ θα έχεις τη θέση σου αλλά εσένα δεν θα σε βγάζω έξω. Σπάνια. Πολύ σπάνια. Γιατί όσο σε κακομαθαίνω παίρνεις θάρρος κι ύστερα θες να πατήσεις πάνω μου.
Άραγε οι σκέψεις, οι ιδέες, οι επιθυμίες,... είναι πραγματικότητα;
Κι όταν ζεις μέσα σε αυτές, δεν ζουν κι αυτές μαζί σου;
Άρα πες μου εσύ τι πάει να πει υπαρκτό και ανύπαρκτο. Εξήγησέ μου τη διαφορά. Δείξε μου τα όρια και ίσως σε πιστέψω...
Γράφω σβήνω διορθώνω. Αγώνας για συγκέντρωση. Θέλω να γράψω κάτι περί φιλίας… Λατρεύω τους φίλους μου... όταν γύρω μου γίνονται όλα λιγότερο φωτεινά και όταν γίνονται σαθρά και ευτελή … ξέρω πως αυτοί οι φίλοι μου, θα βρίσκονται πάντα εκεί και θα μπορούν με ένα ελαφρό νεύμα, να μου ξαναφέρουν το χαμένο , υπερπολύτιμο χαμόγελο … και την ελπίδα , ότι δεν χάνονται όλα μέσα στις «θάλασσες της καθημερινής ρουτίνας». Δεν δημιουργούμε φίλους, όπως οι περισσότεροι από μας πιστεύουν. Τους κερδίζουμε. Οι φίλοι γεννιούνται, δε γίνονται. Ο καθένας έχει φίλους. Αλλά πραγματικούς φίλους; Ένας πραγματικός φίλος δεν είναι αυτός που μόνο διασκεδάζουμε μαζί, αλλά κι αυτός που μας φροντίζει. Αυτός που θα είναι δίπλα μας όταν κλαίμε. Γιατί ο καθένας μπορεί να μας ακούσει. Οι φίλοι ακούνε προσεχτικά αυτά που έχουμε να τους πούμε. Αλλά ένας πραγματικός φίλος ακούει προσεχτικά όλα αυτά που δεν του λέμε. Εάν κάποιος με ρωτήσει να του πω μια φράση, η οποία εκφράζει τη σημασία της φιλίας, θα του απαντούσα: “Να μιλάς στον καλύτερό σου φίλο χωρίς λέξεις.” Απλώς αυτό. Όχι αυτά που λέγονται αλλά αυτά που δε χρειάστηκε ποτέ να ειπωθούν έχουν σημασία. Γιατί μόνο οι πραγματικοί φίλοι μπορούν να καθίσουν μαζί στη σιωπή και να αισθανθούν ότι είναι γεμάτοι από την καλύτερη συζήτηση που έκαναν ποτέ.
Άλλωστε εγώ όταν λέω "φίλος" , μέσα μου, ξέρω καλά σε ποια κατηγορία τον τοποθετώ... Υπάρχουν οι φίλοι της καρδιάς μου… Που δεν είναι πολλοί φυσικά, πως μπορεί να είναι πολλοί άλλωστε; Και με τους οποίους μας δένουν στιγμές, ιστορίες, χρόνος και κυρίως κοινή ζωή...
Και μπορώ να πω ότι ήμουν σχετικά τυχερή στη ζωή μου πάνω σε αυτό το θέμα… δεν λέω ότι δεν πληγώθηκα ή ότι δεν πλήγωσα άθελά μου…
όμως έχω λίγους πολύ καλούς φίλους και νιώθω τυχερή γι’ αυτό…
είναι πάντα εκεί, δεν με παρεξηγούν αν τους ξεχνάω, δεν μου κρατάνε κακία, μπορεί να κάνουμε να μιλήσουμε βδομάδες από κοντά…
κι όμως μόλις τους δω θα είναι πάλι σαν να ήμασταν μαζί πριν λίγο…
αυτό δεν έχει σημασία; να μπορείς να βασιστείς σε κάποιον,
να νιώσεις σιγουριά στην αγκαλιά του…δεν χρειάζεται να σου μιλήσει, δεν χρειάζεται να σε συμβουλέψει… φτάνει να σε αγκαλιάσει και να σε ακούσει…
Ναι, ναι είναι γεγονός... μύρισαν Χριστούγεννα, είμαστε πια στην τελική ευθεία. Που το κατάλαβα λες,ε; Όλα, μα όλα τα ραδιόφωνα παίζουν ένα τραγουδάκι! Το σήμα κατατεθέν των Χριστουγέννων: "I don't want a lot for christmas". Τι σημαίνει "I don't want a lot for christmas"; Αν θυμάμαι καλά, πρώτη φορά το άκουσα το 1993 ή 1994 αυτό το τραγούδι...σωστά θυμάμαι; Δεκαπέντε χρόνια τώρα όλοι τραγουδούν ότι δε θέλουν πολλά για τα Χριστούγεννα, παρά μόνο "εσένα"! ; Ψίλοι στ' αυτιά μου μπήκανε πως το τραγούδι γνωρίζει αυτή την εποχή μέρες δόξας μεγαλύτερη κι από εκείνη την περίοδο που πρωτοκυκλοφόρησε! Γιατί; ρωτάς γιατί; Μα λόγω οικονομικής κρίσης... γιατί αν θες μόνο εκείνον ή εκείνη, και δε θες τίποτα άλλο κάνεις και οικονομία! Δεκαπέντε χρόνια όμως δεν κουράστηκες; Αφού βρε πουλάκι μου δεν έρχεται, δεν θέλει, δεν μπορεί, κάτι έτυχε, δεν χτύπησε το ξυπνητήρι, έχασε το λεωφορείο, είναι gay, έφυγε μετανάστης, μπήκε σε μοναστήρι, γιατί επιμένεις; All i want τη μία και all i want την άλλη μας κούρασες!Και γιατί παρακαλώ δεν θέλεις πολλά; Εγώ πάντως θέλω πολλά... πάρα πολλά! Θέλω και μελομακάρονα, και κουραμπιέδες και γεμιστή γαλοπούλα με κουκουνάρια, και σοκολάτες και καραμέλες και κάλαντα και τραγούδια και χαζοχαρούμενες χριστουγεννιάτικες ταινίες και τζάκι και δώρα και βόλτες και ψώνια και χουχουλιάρικους απογευματινούς καφέδες και φιλοσοφικές συζητήσεις και ταξίδια και χορούς και ξενύχτια... τα θέλω όλα πειράζει; Κι εσένα θέλω... πάντα! Αυτό ονομάζεται χριστουγεννιάτικη κρίση υπερκαταναλωτισμού! 21 ημέρες πρίν από τα Χριστούγεννα...
Βάζω καυτό καφέ στην κούπα κι ανοίγω τον υπολογιστή. Τοποθετώ μπροστά μου μια στοίβα με βιβλία. Τραβάω προς το μέρος μου τις σημειώσεις. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, αλλά τίποτα… δεν μπορώ πια ούτε να συγκεντρωθώ ούτε να διαβάσω ούτε να γράψω. Διπλωματική; Ποια διπλωματική; Το πολύ πολύ να καταφέρω να γράψω κάποιο μυθιστόρημα. Με σέρνει το λουρί του εαυτού μου. Μέσα στο κεφάλι μου δεν υπάρχει ούτε μια λογική σκέψη. Ούτε μια πραγματική σκέψη. Τι κακό έχουν οι φαντασίες; Μόνο φαντάσματα μη γίνουν… Ανακυκλώνομαι. Επαναλαμβάνω και επαναλαμβάνομαι. Βάζω το ίδιο κομμάτι στο repeat. Χτες άκουσα 30 φορές το ίδιο τραγούδι. Συνεχόμενα… Μιλάω. Από μέσα μου. Διαμαρτύρομαι σιωπηλά για να μην ακούω τη φωνή μου να χτυπάει στους τοίχους, να αντανακλάται στους καθρέφτες και να πέφτει κουρασμένη στο πάτωμα, έχοντας ξεχάσει από ποιο στόμα ξεβράστηκε…
Δεν πιστεύω λέξη ρε. Ούτε στα μάτια πιστεύω… Πάμε παρακάτω, όπως-όπως.
Λοιπόν, το παρακάτω δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του. Συνήθως καθυστερεί… Κι εκείνο το διάστημα μεταξύ του παραπίσω και του παρακάτω τι κάνεις; Τι ζεις; Μεταξύ δυο κόσμων; Ανάμεσα σε δυο πραγματικότητες; … Πραγματικότητες… να γελάσω;
Εξαιρέσεις;
...Η μέρα κυλάει
Για να 'ρθει η επόμενη να φέρει σκέψεις, μυαλό, αέρα
Και πριν να πιάσεις το νόημα περνάει
Στην αγκάλια μου έλα
Είναι καλύτερη απ' τις πόλεις η δική μου η τρέλλα
Μα πρόσεξε μη μείνεις εκεί
Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις
Και ψάχνεις για κάτι
Σε ένα φιλί, σε μια ματιά, σ' ένα χαμόγελο, σ' ένα άδειο κρεβάτι
Κι ας ξέρεις τίποτα δε θα 'ναι εκεί
Μα η αγάπη είναι εδώ
Χτυπάει την πόρτα μας και μείς σαν μια γροθιά τ' όνειρό της
Κι αυτή μας δείχνει το άσχημο προσωπό της
Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις
Άδειο το βλέμμα
Ο πόνος μέσα στο μυαλό, μέσα στο σώμα και στέμμα
Να μη το δείξεις, να μη μου το πεις
Μα πήγε αργά
Για να τραβήξουμε ξανά κι οι δυο σε αντίθετους δρόμους
Τι κι αν πονάω, τι κι αν πονάς...
(το τραγούδι, για την Ιωάννα, που μου το έμαθε...)
