Κι όμως ακόμα βαράω πλήκτρα για
να προσπαθήσω να αποτυπώσω λίγη από την σκέψη μου.
Είναι η εσωτερική μου ανάγκη για
διατήρηση του ροζ σύννεφου... όχι λάθος,
του πορτοκαλί σύννεφου.
Το δικό μου σύννεφο ήταν σχεδόν
πάντα πορτοκαλί...
έντονο, τρελό, χαρούμενο, δυνατό,
ιδιαίτερο...ναι πολύ ιδιαίτερο.
Το χρειαζόμουν πάντα, κι επιτηδευμένα
επέστρεφα στην δική μου πραγματικότητα
εκεί όπου οι παρωπίδες είναι μπόλικες
και τα μαξιλαράκια ασφαλείας παντού...
και πάντα πορτοκαλί.
Προσγειωνόμουν πάντα σε αυτό ότι κι αν
συνέβαινε... Έγραψα, έγραφα, γράφω σε μένα,
σε σένα, σε κανένα, πάντα έγραφα...
κι εσύ πάντα διάβαζες, σήμερα,χτες, πέρυσι,
πριν χίλιους αιώνες.
Σαν από πάντα σε ξέρω, με ξέρεις,σαν από πάντα...
Απ’ όλους τους λύκους μέσα μου, εσύ μου
βγάζεις τον πιο φοβερό.
Αυτόν που δεν μπορώ να σωπάσω....κι είναι
φορές που ακούω ένα μακρινό ουρλιαχτό.
Ποτέ δεν καταλαβαίνω. Κι αν καταλάβαινα
θα 'χε καμιά αξία;
Δεν πας πουθενά. Είσαι πάντα εδώ.
Κι όμως από κάπου πάντα φεύγεις.
Πώς αντέχεις και είσαι τόσο μαγικός;
Πως το αντέχεις; Πως το αντέχω κι εγω;
Θέλω να πάρω το μυαλό σου και να το
ταξιδέψω μίλια μακριά...
πιο πέρα από κάθε πραγματικότητα..
να το ξεναγήσω στα πιο μαγικά παραμύθια,
να το αφήσω να δει τις ομορφιές του “πορτοκαλί"
όπως εκείνο που έχει ο ουρανός όταν χαράζει...
