"…κι άμα στη σκέψη υποκύψεις ότι φταις και λίγο εσύ…αυτό είναι μια καλή αρχή..."

Δεν έχω όρεξη τώρα να βάζω τίτλους. 

 Ούτε όρεξη να γράφω δεν έχω... 

 Κάποιος είπε “γράφω, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μη σε διακόπτουν”...  

Μια αχόρταγη μανία με πιάνει και γράφω.

 Κι όλα αυτά είναι πράγματα που ξέρουν να γράφουν όλοι.

 Λέξεις είναι. Μαζεμένες άτακτα... Λόγια, λόγια, λόγια...

Να τα διαβάσεις φωναχτά, να με σκέφτεσαι να στα λέω εγώ, να στα υπαγορεύω... 

 Τότε ίσως καταλάβεις κάθε λέξη, κάθε πτυχή τους, κάθε ανάσα ... 

Μια ανάσα εδώ μέσα είναι δέκα κανονικές, να ξέρεις.

 Εσύ δεν ξέρεις όμως. 

Ίσως και να ξέρεις, ή να μπορείς να φανταστείς. 

Εσύ πάντως τις μετράς αλλιώς τις ανάσες...

Αερολογίες, έτσι; Βλέπεις; 

Ακόμα και το “τίποτα συγκεκριμένο” μπορεί να γίνει λέξεις.

 Να γραφτεί με γράμματα. Πολλά γράμματα. Χάλια γράμματα...

Κι αναρωτιέμαι -όλο και πιο συχνά τώρα πια- πόσο 

στεγνά θα μπορέσω να σε αντιμετωπίσω. 

Πόσο απλά. Απλοί δεν πρέπει να είναι οι άνθρωποι; 

 Μερικές φορές φοβάμαι, πως οι άνθρωποι δεν είναι και

 τόσο απλοί όσο θα θέλαμε.... 

Εγώ λοιπόν δε θα τρελαθώ... Άκουσε με... Δε θα τρελαθώ.

Δε σ’ ακούω -με τόσο δυνατά τη μουσική- και ξεχνιέμαι. 

Ακούω τραγούδια που δεν ξέρω ακριβώς τι λένε.

 Επίτηδες το κάνω.

 Αλλιώς θα καταλάβαινα τι λένε και δε θα μπορούσα να

 κάνω κάτι άλλο από το να σκεφτώ.

 Τώρα γράφω. Μα σου εχω πει. Δε σκέφτομαι όταν γράφω. 

Συνεχίζεις να ρωτάς τα ίδια πράγματα και 

να έχεις τις ίδιες απορίες. 

Όχι. Δε σκέφτομαι όταν γράφω.

 Δε φαίνεται άλλωστε από τον τρόπο που γράφω;

Τι είπες; Ψιθυρίζεις;

 Γιατί αν ψιθυρίζεις, εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. 

Λίγο τώρα θέλεις να μου πεις ότι με νιώθεις,

 με αισθάνεσαι , με αγαπάς. 

 Πες το. Αν δεν το πεις δε συνεχίζω. 

 Αν δεν το πεις μη συνεχίσεις. 

Πες το! Να το ακούσεις. Να ακούσεις πως ακούγεται....  

Πες το! Το πες;

 Ακόμα το σκέφτεσαι; όχι. θέλω να το πεις.  

Να το αρθρώσεις, να γίνει ήχος να το ακούσεις. 

να το ακούσεις και να το καταλάβεις.

 να το καταλάβεις και να τρέμεις.

 δεν συνεχίζω αν δε το πεις. Δεν έχει νόημα...

καταλαβαίνεις τι έγινε μόλις..; να στο ξαναπώ;

 Δεν βγάζω εγώ συμπέρασμα από όλα αυτά... βγάλε εσύ...

"...Το ύφος μου λίγο χαμένο λίγο μελαγχολικό
ίσως να φταίει αυτός που φταίει ίσως να φταίω πάλι εγώ
ίσως εγώ κι αυτός που φταίει να 'χουμε κάτι τις κοινό
ίσως να φταίμε και οι δυό μας ίσως κανένας απ' τους δυό.
Θέλω όταν φταίω να το λέω να μπορώ να αντιληφθώ
πως άμα κλαίω όταν δε φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ...

…κι άμα στη σκέψη υποκύψεις ότι φταις και λίγο εσύ…

αυτό είναι μια καλή αρχή..."