κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...

Θυμάμαι να φοράς εκείνο το μπλε πόλο με το γιακά ανεβασμένο κι ένα παλιό ξεθωριασμένο τζιν.

Αλήθεια. Μα δεν μπορώ να θυμηθώ τι φορούσα εγώ. Θυμάμαι πως καθόσουν στην καρέκλα. Και μετά στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Και μετά στο παγκάκι. Μα δε θυμάμαι πως καθόμουν εγώ. Θυμάμαι πως κάπνιζες το τσιγάρο, πως το στριφογύριζες μέσα στα δυο σου δάχτυλα. Θυμάμαι να μη μιλάς. Θυμάμαι να οδηγάς. Θυμάμαι να με φιλάς...

Μα γιατί θυμάσαι; Έχεις σχεδόν χάσει τις αισθήσεις σου και σκέφτεσαι τι; Θυμάσαι τι; Άσχετες εικόνες;

Μην με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Έχασα βλέπεις τις απαντήσεις μου. Μπορεί κάπου ίσως και να μου έπεσαν. Λες να φοβήθηκαν κι αυτές; Λες να είναι κάπου κρυμμένες; Λες κάποια στιγμή να φανερωθούν;

Δεν ξέρω, τι να σου πω. Και παγώνω. Τι ειρωνεία!

Ξαπλώνω. Και ξαφνικά δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Ακούω μόνο μια βοή δυνατή, σαν χιλιάδες μέλισσες να έχουν μαζευτεί γύρω μου. Κι όλα μοιάζουν θολά, θολά και μακρινά. Και ξαφνικά είμαι μόνη μου μέσα σε ένα βουητό και χαμένη σε μια θολή εικόνα... κάποιος σκύβει από πάνω μου... άνθρωποι μιλάνε μα εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Το βουητό δεν σταματά... κι εγώ θέλω να σηκωθώ, θέλω να ακούσω, θέλω να εξαφανιστεί η θολή εικόνα από τα μάτια μου, αλλά δεν μπορώ.

Και είμαι μόνη. Εγώ κι ο φόβος μου, που το ασταμάτητο βουητό τον κάνει να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερος....

Λυγίζω μηχανικά τα γόνατα. Το αίμα κατεβαίνει και πάλι στο κεφάλι. Οι μέλισσες αποφασίζουν να φύγουν μακριά μου. Το θολό τοπίο αρχίζει να εξαφανίζεται και μπορώ να δω πια καθαρά γύρω μου. Τους ανθρώπους, τα αντικείμενα. Κοιτώντας γύρω μου σαστίζω. Είναι φορές που τούτη η πολυκοσμία με φοβίζει.

Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι και τότε τη βλέπω.

Μια πορτοκαλί πόρτα. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια. Όλες οι πόρτες του νοσοκομείου είναι πορτοκαλί.

Χαμογελάω...

Ότι αισθάνομαι δεν έχουν τίτλο...

Γιατί είπαμε τίποτα δεν μπορεί έτσι απλά να είναι… 
μέχρι χτες μπορούσα να δραπετευω χωμένη μέσα στο 

πορτοκαλί μου όνειρο 
πηδώντας απ’ τον ουρανό στο πορτοκαλί μου σύννεφο. 
Τώρα υπάρχει ένα σύννεφο μέσα στο κεφάλι μου.
Ένα συμπαγές, πηχτό σύννεφο. Ένα γκρι, μουντό άχαρο νεφέλωμα.
Τώρα ούτε το πορτοκαλί σύννεφο δεν μπορεί να στάξει 

λίγο χρώμα... μοιάζει λες και γίνεται διάφανο,

 μοιάζει να εξαφανίζεται.

 Το βλέπω να συμβαίνει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. 

Το πορτοκαλί να μεταμορφώνεται, να σβήνει...

Κάποιος είπε πως πως όλοι, έχουμε
 στην καρδιά μας κάτι που είναι χαλασμένο. Όλοι.

 Κι εγώ το κάλυπτα χρόνια πολλά με το πορτοκαλί σύννεφο.

 Ένα πορτοκαλί που άλλαζε συνεχώς μορφές.

Χτυπάνε τα πλήκτρα σε αυτήν την ανάρτηση μα ο νους μου χάνεται 

σε εκατομύρια εικόνες... χιλιάδες πορτοκαλί

 εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου μέσα σε ένα δευτερόλεπτο...
¨Οτι πορτοκαλί έζησα δεν χωράει στην Χώρα της Συνείδησης...  

Να απελευθερώνεις τους φόβους σου…
Να τους ανοίγεις ένα παράθυρο και να τους αφήνεις να τρέξουν…
Να σε περικυκλώσουν, να σε κατακλύσουν, να σε κατακτήσουν…
Και μετά… να τους χαμογελάσεις… και σαν μικρό παιδί 

να τους φυσήξεις μακριά... 

μπορείς; γιατί δεν μπορείς πια;
Με κουράζει η σκέψη, η σκέψη που ψάχνει να βρει την ιδέα σου … 

νιώθω ένα βάρος στο κεφάλι μου 

σαν να προσπαθώ να σηκώσω τον κόσμο όλο...

Αυτό ήταν;

ξεθώριασε το πορτοκαλί;