"…κι άμα στη σκέψη υποκύψεις ότι φταις και λίγο εσύ…αυτό είναι μια καλή αρχή..."

Δεν έχω όρεξη τώρα να βάζω τίτλους. 

 Ούτε όρεξη να γράφω δεν έχω... 

 Κάποιος είπε “γράφω, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μη σε διακόπτουν”...  

Μια αχόρταγη μανία με πιάνει και γράφω.

 Κι όλα αυτά είναι πράγματα που ξέρουν να γράφουν όλοι.

 Λέξεις είναι. Μαζεμένες άτακτα... Λόγια, λόγια, λόγια...

Να τα διαβάσεις φωναχτά, να με σκέφτεσαι να στα λέω εγώ, να στα υπαγορεύω... 

 Τότε ίσως καταλάβεις κάθε λέξη, κάθε πτυχή τους, κάθε ανάσα ... 

Μια ανάσα εδώ μέσα είναι δέκα κανονικές, να ξέρεις.

 Εσύ δεν ξέρεις όμως. 

Ίσως και να ξέρεις, ή να μπορείς να φανταστείς. 

Εσύ πάντως τις μετράς αλλιώς τις ανάσες...

Αερολογίες, έτσι; Βλέπεις; 

Ακόμα και το “τίποτα συγκεκριμένο” μπορεί να γίνει λέξεις.

 Να γραφτεί με γράμματα. Πολλά γράμματα. Χάλια γράμματα...

Κι αναρωτιέμαι -όλο και πιο συχνά τώρα πια- πόσο 

στεγνά θα μπορέσω να σε αντιμετωπίσω. 

Πόσο απλά. Απλοί δεν πρέπει να είναι οι άνθρωποι; 

 Μερικές φορές φοβάμαι, πως οι άνθρωποι δεν είναι και

 τόσο απλοί όσο θα θέλαμε.... 

Εγώ λοιπόν δε θα τρελαθώ... Άκουσε με... Δε θα τρελαθώ.

Δε σ’ ακούω -με τόσο δυνατά τη μουσική- και ξεχνιέμαι. 

Ακούω τραγούδια που δεν ξέρω ακριβώς τι λένε.

 Επίτηδες το κάνω.

 Αλλιώς θα καταλάβαινα τι λένε και δε θα μπορούσα να

 κάνω κάτι άλλο από το να σκεφτώ.

 Τώρα γράφω. Μα σου εχω πει. Δε σκέφτομαι όταν γράφω. 

Συνεχίζεις να ρωτάς τα ίδια πράγματα και 

να έχεις τις ίδιες απορίες. 

Όχι. Δε σκέφτομαι όταν γράφω.

 Δε φαίνεται άλλωστε από τον τρόπο που γράφω;

Τι είπες; Ψιθυρίζεις;

 Γιατί αν ψιθυρίζεις, εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. 

Λίγο τώρα θέλεις να μου πεις ότι με νιώθεις,

 με αισθάνεσαι , με αγαπάς. 

 Πες το. Αν δεν το πεις δε συνεχίζω. 

 Αν δεν το πεις μη συνεχίσεις. 

Πες το! Να το ακούσεις. Να ακούσεις πως ακούγεται....  

Πες το! Το πες;

 Ακόμα το σκέφτεσαι; όχι. θέλω να το πεις.  

Να το αρθρώσεις, να γίνει ήχος να το ακούσεις. 

να το ακούσεις και να το καταλάβεις.

 να το καταλάβεις και να τρέμεις.

 δεν συνεχίζω αν δε το πεις. Δεν έχει νόημα...

καταλαβαίνεις τι έγινε μόλις..; να στο ξαναπώ;

 Δεν βγάζω εγώ συμπέρασμα από όλα αυτά... βγάλε εσύ...

"...Το ύφος μου λίγο χαμένο λίγο μελαγχολικό
ίσως να φταίει αυτός που φταίει ίσως να φταίω πάλι εγώ
ίσως εγώ κι αυτός που φταίει να 'χουμε κάτι τις κοινό
ίσως να φταίμε και οι δυό μας ίσως κανένας απ' τους δυό.
Θέλω όταν φταίω να το λέω να μπορώ να αντιληφθώ
πως άμα κλαίω όταν δε φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ...

…κι άμα στη σκέψη υποκύψεις ότι φταις και λίγο εσύ…

αυτό είναι μια καλή αρχή..."

δεν μπορώ να σκεφτώ τίτλο γι'αυτό

“Πες μου...μίλα καθαρά. Αν σε ρωτήσω θα μου απαντήσεις 

μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι, χωρίς υπεκφυγές 

κι άλλα υπονοούμενα; 
Μην αγχώνεσαι... έχεις χρόνο. 

  Μισό λεπτό .... Μισό... ΜΙΣΟ ΛΕΜΕ!
 Ναι, παραδέχομαι πως μ’ έμαθες

 σαν κάλπικη δεκάρα. 

Τώρα ξέρεις καλά πόσο μαλακισμένα 

συναισθηματική είμαι,

 αλλά πες μου...
'Ρώτα με ότι θες, ρωτα με ότι θες,

ρωτα με ότι θες...' 

Όχι δεν θα σε ρωτήσω τίποτα. 

Ποτέ δεν ρώτησα τίποτα. 

Περίμενα εσύ να εξηγήσεις, χωρίς ερωτήσεις...

αλλά έκανα λάθος. 

Έπρεπε να είχα ρωτήσει...έπρεπε, 

ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, έπρεπε...

 Βαρέθηκα, κουράστηκα και καμιά δεκαριά 

ακόμα φράσεις παρόμοιου τύπου.

 Τα ίδια και τα ίδια, ίσως λίγο πιο μπερδεμένα...
Είναι τόσο βαθιά ριζωμένο

 αυτό τo "φοβάμαι" μέσα μου, που δε θα φύγει ποτέ.

 Το αισθάνομαι τόσο βαθιά,

 που νομίζω πως αν σφιχτώ λίγο θα ματώσει 

και θα μου αποκλείσει την περίπτωση ίασης... 
Δεν καταλαβαίνω πολλά από σένα, δηλαδή από μένα, 

δηλαδή από εμάς, δηλαδή τίποτα. 
Μεθυσμένη ίσως να τα καταφέρνω καλύτερα ...”

αναμνήσεις σωσίβια

"Είναι κάποιες φορές, σα να σε ακολουθούν παλιές εικόνες. Σα να αναβοσβήνουν όποτε εκείνες διαλέξουν στο μυαλο σαν προσωπικές προβολές σε θερινό κινηματογράφο.  Και μοιάζει ξαφνικά να μην είσαι στο παρόν μαζί με τους υπόλοιπους... Δηλαδή να νομίζουν πως είσαι μαζί τους, αλλά εσύ -το είναι σου ολόκληρο- να λείπει...
Κι αν είναι αρχές Οκτώβρη για τους άλλους για σένα είναι Δεκαπενταύγουστος, ντάλα καλοκαίρι,να σκάει ο τζίτζικας, καταμεσήμερο σε ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι με ανθρώπους που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου. Κι ένα πιάτο γεμάτο καλούδια μπροστά σου κι εσύ να μην μπορείς να φας τίποτα, να 'χει κλειδώσει το στομάχι από ευτυχία... και δίπλα σου δυο χέρια... δυο χέρια που δε σ'αγγίζουν μα σ'αγκαλιάζουν ...δυο χέρια να πιάνουν τα μαχαιροπίρουνα και να σου κόβουν το φαγητό μικρά κομματάκια... και να σε πιέζουν τρυφερά να φας... κι όταν εσύ δεν τρως να σε κατσαδιάζουν...
η ζέστη του Οκτώβρη ξυπνά μνήμες παλιές καλοκαιρινές...
"Αναμνήσεις σωσίβια", έτσι λέει μια φίλη όλες τις παλιές μνήμες, αυτές τις μικρες λεπτομέρειες... Σωσίβια για να βρίσκουμε τον ξεχασμένο μας εαυτό και να γαληνεύει το μυαλό κι η ψυχή.
Μικρές λεπτομέριες, σαν την μερέντα που απλώναμε πάνω σε μπισκότα πτιμπερ, κάποιον μακρινό μα τόσο δικό μας Αύγουστο...

η λαχτάρα

Πώς να κρυφτεί το αίμα που τινάζεται; η λαχτάρα;

Να μου μιλάς...

στις μικρές μου παύσεις

στις ενδιάμεσες άπνοιες

...και στη λαχτάρα μου.

στα ξεχασμένα τραγούδια...
στο κρυφό σου κοίταγμα...
Μάτια μου λίμνες
που χορεύουν μέσα τους
σαν πεταλουδίσιες ζωές κι ανταύγειες που βουτούν ξελιγωμένες

 μες στη λαχτάρα των ματιών σου...
Αγκαλιά μου που σε κρύβω βαθιά μου
παλάμες και χάδια μου...
και σε χαράζω ακριβή μου θωριά στης ζωής μου τα χρώματα...

Αρκεί...

εσύ κι εγώ.

“η σκέψη ξεβάφει. Ο νους ποτέ"

Έκανα τις σκέψεις μου εικόνες και 

τις έχω βάλει μέσα μου.
Και τις άφησα να πνίξουν τις λέξεις. 

Ν ΄αφήσουν μέσα στο μυαλό μου

 χαραγμένες αναμνήσεις.

 Και πάνω στις χαρακιές να κάνω κι άλλες,

 κι άλλες στιγμές, κι άλλες εικόνες.  
Έχω μια σκέψη και πρέπει 

να τη νικήσω αυτή τη φόρα.
-τι σκέφτεσαι;
-δε σκέφτομαι. 
-μα δε μπορεί, κάτι πρέπει να σκέφτεσαι.
-σου λέω δε σκέφτομαι τίποτα. 
-δε γίνεται να μη σκέφτεσαι τίποτα.
-γίνεται. απλά ξεχνιέμαι.
-και τι νιώθεις;
-αυτό προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.
“η σκέψη ξεβάφει. Ο νους ποτέ" ,

 έτσι λέει ο Ελύτης. 
Να φυλάς  τα χρώματα του νου 

από το γκρίζο κάποιων σκέψεων...

Πώς αντέχεις και είσαι τόσο μαγικός;

Κι όμως ακόμα βαράω πλήκτρα για

 να προσπαθήσω να αποτυπώσω λίγη από την σκέψη μου.

 Είναι η εσωτερική μου ανάγκη για

 διατήρηση του ροζ σύννεφου... όχι λάθος,

 του πορτοκαλί σύννεφου.

 Το δικό μου σύννεφο ήταν σχεδόν 

πάντα πορτοκαλί... 

έντονο, τρελό, χαρούμενο, δυνατό,

 ιδιαίτερο...ναι πολύ ιδιαίτερο.

 Το χρειαζόμουν πάντα, κι επιτηδευμένα 

επέστρεφα στην δική μου πραγματικότητα

 εκεί όπου οι παρωπίδες είναι μπόλικες

 και τα μαξιλαράκια ασφαλείας παντού...

 και πάντα πορτοκαλί. 

Προσγειωνόμουν πάντα σε αυτό ότι κι αν 

συνέβαινε... Έγραψα, έγραφα, γράφω σε μένα,

 σε σένα, σε κανένα, πάντα έγραφα... 

κι εσύ πάντα διάβαζες, σήμερα,χτες, πέρυσι,

 πριν χίλιους αιώνες.

 Σαν από πάντα σε ξέρω, με ξέρεις,σαν από πάντα...
Απ’ όλους τους λύκους μέσα μου, εσύ μου 

βγάζεις τον πιο φοβερό.
Αυτόν που δεν μπορώ να σωπάσω....κι είναι

 φορές που ακούω ένα μακρινό ουρλιαχτό.
Ποτέ δεν καταλαβαίνω. Κι αν καταλάβαινα

 θα 'χε καμιά αξία;
Δεν πας πουθενά. Είσαι πάντα εδώ.
Κι όμως από κάπου πάντα φεύγεις. 
Πώς αντέχεις και είσαι τόσο μαγικός;

 Πως το αντέχεις; Πως το αντέχω κι εγω;
Θέλω να πάρω το μυαλό σου και να το 

ταξιδέψω μίλια μακριά...

πιο πέρα από κάθε πραγματικότητα.. 

να το ξεναγήσω στα πιο μαγικά παραμύθια, 

να το αφήσω να δει τις ομορφιές του “πορτοκαλί" 

όπως εκείνο που έχει ο ουρανός όταν χαράζει... 

κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...

Θυμάμαι να φοράς εκείνο το μπλε πόλο με το γιακά ανεβασμένο κι ένα παλιό ξεθωριασμένο τζιν.

Αλήθεια. Μα δεν μπορώ να θυμηθώ τι φορούσα εγώ. Θυμάμαι πως καθόσουν στην καρέκλα. Και μετά στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Και μετά στο παγκάκι. Μα δε θυμάμαι πως καθόμουν εγώ. Θυμάμαι πως κάπνιζες το τσιγάρο, πως το στριφογύριζες μέσα στα δυο σου δάχτυλα. Θυμάμαι να μη μιλάς. Θυμάμαι να οδηγάς. Θυμάμαι να με φιλάς...

Μα γιατί θυμάσαι; Έχεις σχεδόν χάσει τις αισθήσεις σου και σκέφτεσαι τι; Θυμάσαι τι; Άσχετες εικόνες;

Μην με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Έχασα βλέπεις τις απαντήσεις μου. Μπορεί κάπου ίσως και να μου έπεσαν. Λες να φοβήθηκαν κι αυτές; Λες να είναι κάπου κρυμμένες; Λες κάποια στιγμή να φανερωθούν;

Δεν ξέρω, τι να σου πω. Και παγώνω. Τι ειρωνεία!

Ξαπλώνω. Και ξαφνικά δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Ακούω μόνο μια βοή δυνατή, σαν χιλιάδες μέλισσες να έχουν μαζευτεί γύρω μου. Κι όλα μοιάζουν θολά, θολά και μακρινά. Και ξαφνικά είμαι μόνη μου μέσα σε ένα βουητό και χαμένη σε μια θολή εικόνα... κάποιος σκύβει από πάνω μου... άνθρωποι μιλάνε μα εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Το βουητό δεν σταματά... κι εγώ θέλω να σηκωθώ, θέλω να ακούσω, θέλω να εξαφανιστεί η θολή εικόνα από τα μάτια μου, αλλά δεν μπορώ.

Και είμαι μόνη. Εγώ κι ο φόβος μου, που το ασταμάτητο βουητό τον κάνει να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερος....

Λυγίζω μηχανικά τα γόνατα. Το αίμα κατεβαίνει και πάλι στο κεφάλι. Οι μέλισσες αποφασίζουν να φύγουν μακριά μου. Το θολό τοπίο αρχίζει να εξαφανίζεται και μπορώ να δω πια καθαρά γύρω μου. Τους ανθρώπους, τα αντικείμενα. Κοιτώντας γύρω μου σαστίζω. Είναι φορές που τούτη η πολυκοσμία με φοβίζει.

Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι και τότε τη βλέπω.

Μια πορτοκαλί πόρτα. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια. Όλες οι πόρτες του νοσοκομείου είναι πορτοκαλί.

Χαμογελάω...

Ότι αισθάνομαι δεν έχουν τίτλο...

Γιατί είπαμε τίποτα δεν μπορεί έτσι απλά να είναι… 
μέχρι χτες μπορούσα να δραπετευω χωμένη μέσα στο 

πορτοκαλί μου όνειρο 
πηδώντας απ’ τον ουρανό στο πορτοκαλί μου σύννεφο. 
Τώρα υπάρχει ένα σύννεφο μέσα στο κεφάλι μου.
Ένα συμπαγές, πηχτό σύννεφο. Ένα γκρι, μουντό άχαρο νεφέλωμα.
Τώρα ούτε το πορτοκαλί σύννεφο δεν μπορεί να στάξει 

λίγο χρώμα... μοιάζει λες και γίνεται διάφανο,

 μοιάζει να εξαφανίζεται.

 Το βλέπω να συμβαίνει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. 

Το πορτοκαλί να μεταμορφώνεται, να σβήνει...

Κάποιος είπε πως πως όλοι, έχουμε
 στην καρδιά μας κάτι που είναι χαλασμένο. Όλοι.

 Κι εγώ το κάλυπτα χρόνια πολλά με το πορτοκαλί σύννεφο.

 Ένα πορτοκαλί που άλλαζε συνεχώς μορφές.

Χτυπάνε τα πλήκτρα σε αυτήν την ανάρτηση μα ο νους μου χάνεται 

σε εκατομύρια εικόνες... χιλιάδες πορτοκαλί

 εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου μέσα σε ένα δευτερόλεπτο...
¨Οτι πορτοκαλί έζησα δεν χωράει στην Χώρα της Συνείδησης...  

Να απελευθερώνεις τους φόβους σου…
Να τους ανοίγεις ένα παράθυρο και να τους αφήνεις να τρέξουν…
Να σε περικυκλώσουν, να σε κατακλύσουν, να σε κατακτήσουν…
Και μετά… να τους χαμογελάσεις… και σαν μικρό παιδί 

να τους φυσήξεις μακριά... 

μπορείς; γιατί δεν μπορείς πια;
Με κουράζει η σκέψη, η σκέψη που ψάχνει να βρει την ιδέα σου … 

νιώθω ένα βάρος στο κεφάλι μου 

σαν να προσπαθώ να σηκώσω τον κόσμο όλο...

Αυτό ήταν;

ξεθώριασε το πορτοκαλί;

είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό...

Απολαμβανω τις σιωπές μας. Κι εκείνη την αίσθηση πως μάλλον τις απολαμβάνεις κι εσύ. Η μουσική του ραδιοφώνου να παίζει χαμηλά, να τραγουδάς μερικούς στίχους, να σταματάς, να αλλάζεις σταθμό και να ξεκινάς ξανά. Κι όταν το τραγούδι σου αρεσει πιο πολύ να ανοίγεις λίγο περισσότερο την ένταση και να τραγουδάς λίγο πιο δυνατά, λίγο πιο παράφωνα.

Ακουμπώ για λίγο πίσω το κεφάλι και ονειροπολώ και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη από την αληθινή...

Σσσσςςς οι σκέψεις δεν ησυχάζουν...

συγκρατώ με μεγάλο κόπο τον εαυτό μου. Τον συγκρατώ όσο μπορώ,να μην λυγίσει κι αρχίσει να σου λέει δυνατά τις αλήθειες του. Μα το ξέρω πια καλά πως οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Καλύτερα να σωπάσω λοιπόν, και να μην ξαναπώ αυτά που νομίζεις πως έχουν ειπωθεί, μα που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Γιατι εμείς πάντα “τα είχαμε πει”... χωρίς να έχουμε πει ποτέ τίποτα. Γι' αυτό μπορώ να σιωπήσω και πάλι, για να μην επαναλάβω, αυτά που δεν έχω πει. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, που κάνουν κάποιο να σωπαίνει. Τουλάχιστον φαινομενικά.. γιατί ο εγκέφαλος δουλεύει ακατάπαυστα. Τελικά ίσως φταίει εκείνο το "ΣΤΟΠ που βάζεις μοναχός σου, και στέκει εκεί σαν φράγμα, που προστατεύει τον μέσα σου κόσμο, από τον έξω.. των άλλων. Ξέρεις, υπάρχει πάντα ένας καλός λόγος για κάθε ΣΤΟΠ που συναντάς. Δεν μπήκε εκεί τυχαία κι αν προσπαθήσεις να το παραβείς, μάλλον σε κακό θα σου βγει. Έλα όμως, που δεν τα μπορώ για πολύ τα φράγματα μέσα μου, ξέρεις άλλωστε για τί επίπεδα παρορμητικότητας και στενοκεφαλιάς μιλάμε... Μπορώ όμως να σιωπήσω και να σκεφτώ μέσα στη σιωπή ότι θέλω, ότι γουστάρω, κανείς δε θα το ακούσει... μπορώ να σου φωνάζω, να σε χτυπήσω, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να σε βρίσω, να σου πω πόσο με πονάς, πόσο με κάνεις να χαίρομαι, πόσο σε χρειάζομαι... ποιος τους γαμεί τους ψυχολόγους που σήμερα τρέχουν όλοι για να κατανοήσουν τις προσωπικές τους σχέσεις ή ασχετοσύνες, τις αποτυχίες ή τα βυθίσματα της ζωής, όταν εσύ απλώνεις το χερι σου και σφίγγεις το δικό μου; θέλω κι αυτό να σου πω... κι όλα αυτά κι άλλα πολλά μέσα σε μια σκέψη λίγων δευτερολέπτων, χωρίς να χρειάζεται να δώσω καμία εξήγηση...πόσα χωρά μια σκέψη...μια μαγική σκέψη...

Κάποια μέρα ίσως μπορέσω να σου πω τι είσαι για μένα, με λόγια που να χουν ήχο,

κι ίσως εκείνη την μέρα να καταλάβεις...Πως μπορώ να βρω ήχους και φθόγγους, για να σου περιγράψω όλα αυτά; Για να αρχίσω να σου τα εξιστορώ ένα-ένα.... Δεν υπάρχουν ήχοι γι' αυτά, ούτε εγώ η ίδια που τα γράφω δεν μ' έχω ακούσει ποτέ να τα προφέρω... Πόσο μάλλον να τα διηγούμαι. Είμαι απαίσια αφηγήτρια.

"Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι πώς καταφέρνω και κρατιέμαι ..."

"Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι ..."

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βρουν τις κατάλληλες λέξεις την στιγμή που τις χρειάζονται... Μα εγώ σχεδόν ποτέ δεν είχα αυτό το πρόβλημα...
Τις περισσότερες φορές, οι κατάλληλες λέξεις βρίσκουν το δρόμο τους μέχρι το στόμα…
Αλλά, μενουν εκεί. Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα.Από το να τις σκεφτείς, μέχρι να βρεις τη δύναμη να τις πεις, μεσολαβεί το χάος… Μετά σιωπή.
Κι αφού ο ήχος της φωνής μου δεν μπορoούσε ποτέ να ακουστεί, θα θελα να άφηνα ένα σημείωμα στην τσέπη σου χωρίς να το πάρεις πρέφα .Καθώς θα έψαχνες κάτι στην τσέπη σου, τα δάχτυλα σου θα έπεφταν πάνω του. Θα το ξεδίπλωνες σε ανύποπτο χρόνο. Θα έβλεπες τα γράμματα μου, και λίγες σκόρπιες λέξεις, γραμμέννα με πορτοκαλί στυλό.

'”αν ποτέ ρωτούσες θα σου απαντούσα. Αν είχαμε δικό μας τραγούδι ξέρεις ποιο θα ήταν; “όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω...”.ξέρεις γιατί; γιατί όταν θες καποιον, είσαι με αυτόν. Χωρίς δικαιολογίες. Όταν δεν θες πραγματικά να είσαι με κάποιον βρίσκεις δικαιολογίες. Και δεν είσαι. Και δεν τρέχεις ξοπίσω του να τον προλάβεις, να του πεις πως έκανες λάθος, πως θες να προσπαθήσεις.  Δεν παίρνεις τηλέφωνα, δεν στέλνεις μηνύματα, δεν προσπαθείς, δεν αλλάζεις γνώμη και τελικά είσαι μαζί με κάποιον άλλο. Γιατί; Μα γιατί δεν τον ήθελες.Είναι απόλυτα ξεκάθαρο.Είναι;”

Σκεφτόμουν ότι θα σου άφηνα το ραβασάκι μου με την πρώτη ευκαιρία μα δεν ξέρω· έμεινε στη δική μου τσέπη. Χρόνια πολλά ξεχασμένο στην τσέπη μου. Το βγάζω και το κοιτάω. Γράφει όσα ήθελανα πω, τότε που η φωνή δεν είχε ήχο. Δεν το μετάνιωσα. Γιατί αν ήταν όλα αλλιώς θα ήμουν κι εγώ αλλιώς και αυτό δεν θα το ήθελα σε καμία των περιπτώσεων...

(υ.γ. κάτι μου λέει πωςπρέπει να ξαναρχίσω να γράφω το"σήριαλ"!)

μεταξύ μας...

Σσσσσςςς... αυτά που θα σου ψιθυρίσω θα μείνουν μεταξύ μας...

ξέρεις...

ένα πορτοκαλί αερόστατο προσγειώθηκε στο κεφάλι και αφήνει τα απόβλητα του.

Βρίσκουν στόχο κατευθείαν στην καρδιά.

τα είχα πάλι τακτοποιήσει στο νου μου

το παραμύθι από τη μια,
την πραγματικότητα από την άλλη,
όλο το συναίσθημα το είχα ξεχωρίσει

κι όλα ήταν στη θέση τους...όλα για μια στιγμή γίναν κουβάρι και μπερδεύτηκαν...

και ήρθε πάλι εκείνη η αίσθηση...

του να στέκεσαι μισό βήμα πίσω μου και να τυλίγεις τα χέρια σου στη μέση μου, να πλέκεις τα δάχτυλα σου πάνω στην κοιλιά μου και να τραβάς το σώμα μου απαλά πάνω σου... να περπατάμε στο μισοσκοταδο και με την άκρη του ματιού να κοιτάζω την εικόνα μας στον καθρέφτη...

και η αίσθηση αυτή να με κάνει να νιώθω στην ψυχή μου χαρά, καθαρή χαρά. Ατέλειωτη χαρά, ανόθευτη, απεριόριστη, ανεμπόδιστη χαρά... Εγώ κι Εσύ.

Κι έπειτα όταν ανοίγω τα μάτια και συ κάθεσαι απέναντι, κι είναι πραγματικότητα, κι όχι αίσθηση...

χωράνε οι στιγμές μες από λόγια; Να σου πω άλλη μία φορά ότι σε αγαπώ. Απλά σε αγαπάω. Τίποτα δεν μπορεί να σε πειράξει μέσα μου. Τίποτα δεν αλλάζει. Μέσα μου έχεις χτιστεί. Και σε έχω ασφαλίσει.

μην ανησυχείς.. θα τα ξεμπερδέψω ξανά όλα.
σου το υπόσχομαι.

γλυκόπικρη γεύση

Η ζωή είναι όλο επιλογές.
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος φτάνει να ξέρεις ότι το παρελθόν χτίζει το μέλλον. Προχώρα μπροστά, ρίχνοντας πάντα ένα βλέμμα πίσω.
μετά από πολλές ώρες προσωπικής ψυχοθεραπείας
πολλές ώρες προβληματισμούύ
πολλά χρόνια ατελείωτων συζητήσεων
διαπίστωσα ότι
σημασία δεν έχει τι λένε οι άλλοι, τι σκέφτονται οι άλλοι, τι νομίζεις πως σκέφτονται οι άλλοι.
Οι άλλοι πάντα θα λένε.
Σημασία έχεις εσύ,
οταν εχεις γυρίσει σπίτι μετά τη δουλειά,

όταν είσαι απογοητευμένος από τα πάντα,

όταν έχεις συνειδητοποιήσει πως η ζωή -ναι, είναι δύσκολη-
και όμως – ευτυχώς - υπάρχουν αάνθρωποι που σε κάνουν να γελάς ακόμα.

Να ξεχνάς πως όλα μοιάζουν δύσκολα. Να λες πως ναι η ζωή είναι πικρή, αλλά και γλυκιά ταυτόχρονα.
Τότε όλα είναι καλά.
Κι ας έχεις μνήμες να σε πλακώνουν.
κι ανθρώπους να λείπουν
και καταστάσεις να σε φθείρουν.
Δεν είναι αρκετά. Χρειάζονται πολλά περισσότερα για να σου χαλάσουν τη γαμημένη τη ζωή σου
που θες δεν θες ΑΥΤΗ η μία είναι, δεν έχει άλλο, κι ας έχει αυτή την γλυκόπικρη γεύση.

έξοδος κινδύνου...

 

"Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι! 

Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι. 

Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... 

Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! 

Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. 

Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. 

Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή."

(Αλκυόνη Παπαδάκη, «Βαρκάρισσα της χίμαιρας», 2001)

μπλεγμένα δάχτυλα

Θέλω να γράψω για μπλεγμένα δάχτυλα διαφορετικών χεριών, για μπλεγμένες σκέψεις διαφορετικών μυαλών...

για ένα ταξίδι μακρύ κι ατέλειωτο από τις άκρες των δαχτύλων ως τις άκρες των δαχτύλων...

Δάχτυλα μπερδεμένα, μπλεγμένα, ένα κουβάρι... 

Δέκα δάχτυλα, δυο χούφτες που προσπαθούν να βολευτούν η μια μέσα στην άλλη... Αγκαλιάζονται ήρεμα, νευρικά, γρήγορα, ήσυχα, σφιχτά, χαλαρά... μα πάντα αθόρυβα, μέσα στη σιωπή, χωρίς εξήγηση, γιατί τώρα πια δεν χρειάζεται.

Και τα δάχτυλα έχουν μνήμη...

Και οι άκρες των δαχτύλων σου πάντα θα ψάχνουν τις δικές μου...

κι όταν θα συναντιόνται, πάντα κάτω από το διάφανο δέρμα, μια μικρή φλέβα θα χτυπάει ακανόνιστα...

Όλα είναι ανακατωμένα κι όμως όλα στη θέση τους... σαν τα μπλεγμένα μας δάχτυλα...