sunshine

Χρώματα, γραμμές και νότες που μιλάνε



Όλα στοιβαγμένα στο ίδιο το τραπέζι


Μπλεγμένα σ’ ένα κουβάρι…


οι λέξεις δεν σχηματίζονται σωστά
σκέφτηκα να σου τα τραγουδήσω
Μα οι νότες παγώνουν και σπάνε...πέφτουν στο κενό

είπα να τα γράψω,
μα το μολύβι τρελάθηκε...και δεν αφήνει σημάδια
προσπάθησα να τα ζωγραφίσω


Μα οι μπογιές σβήνουν και χάνονται....

Ότι και να κάνω φαίνεται μάταιο...

Το μόνο που μένει είναι τούτο δω το πληκτρολόγιο...

Πάμε λοιπόν... αρχίζω....


Μα…


Το ράδιο τραγουδά...

κάτι γερασμένους στίχους...

Και η μέρα αρχίζει να φωτίζει...
Μέχρι το σκοτάδι να ξαναπέσει...
Και γω μένω εκεί.... να σιγοτραγουδώ...


You are my sunshine, my only sunshine


you make me happy when skies are gray


you’ll never know dear how much I love you


Please don't take my sunshine away.


The other night dear while I was sleeping


I dreamed I held you in my arms


When I awoke dear I was mistaken


So I hung my head and I cried.


You are my sunshine, my only sunshine


You make me happy when skies are gray


You'll never know dear how much I love you


Please don't take my sunshine away…

κρύψε με

Όλο το βράδυ ξέχασα το βλέμμα μου πάνω στην οθόνη. Πάταγα κουμπιά χωρίς νόημα. Είχα τοποθετήσει τα δάχτυλά μου πάνω στα σωστά πλήκτρα και περίμενα κάτι να τα σπρώξει. Όταν δεν μου έρχεται κάποια ιδέα για να γράψω, απλά πετάω λέξεις σε ένα κουτί… Όλα ξεκινούν με ένα ερώτημα και συνήθως καταλήγουν σε περισσότερα. Και η κατρακύλα μου δεν έχει σταματημό… Άκρη δεν μπορείς να βγάλεις. Δεν είναι κατάσταση αυτή… λέξεις, λέξεις, λέξεις… γεμίζουν το μυαλό μου… και η λογική τελειώνει…




Φταίω…

Αναρωτιέμαι…

Απογοητεύω…

Απογοητεύομαι…

Κουράζω…

Κουράζομαι…

Θέλω…

Παίζω κρυφτό…

μα, το δικό μου φτου και βγαίνω είναι το δικό σου φτου και τα φιλάς… και το αντίθετο.

Κρύψε με…

…Κρύψε με στην αγάπη σου,

στ' όνειρό σου, στο κρεβάτι σου

κρύψε με στο χαμόγελο

μες στο βλέμμα και το δάκρυ σου,

κρύψε με...



Κρύψε με στην αγάπη σου

ότι θέλω να φαντάζομαι,

κρύψε με μες στον κόσμο σου

κι άφησε με να σε νοιάζομαι,

κρύψε με στην αγάπη σου

στ' όνειρό σου, στο κρεβάτι σου…

Κρύψε με μες στη σκέψη σου

και τις νύχτες που αγάπησες

κρύψε με στο παράπονο

που στην άμμο το ζωγράφισες,

κρύψε με...



Σσσσσσσςςςςς…τώρα κρύβομαι… μη με κοιτάτε.

εσύ και τα παραμύθια σου

“…One, Two, Three,



Take my hand and come with me,


Because you look so fine,


That I really want to make you mine.


Said you look so fine,


That I really want to make you mine…”



Αχ, βρε Χριστόφορε… Βόλτες με το ποδήλατο στο Park Avenue, βαρκάδα στη λίμνη, χοτ ντογκ από το δρόμο, καφέ σε μικρά coffee shops,θέατρο στο Broadway, αχ βρε Χριστόφορε… εσύ και τα παραμύθια σου… εσύ κι οι διάλογοι σου…

(λίγο μετά από μια θεατρική παράσταση…)


-Λίγο κλισέ ,δεν ήταν;


-Πολύ, μα γι’αυτό μου άρεσε. Το κλισέ με το χρόνο γίνεται κλασσικό, κορίτσι αγαπάει αγόρι και οι γύρω δεν τους αφήνουν να ζήσουν τον έρωτα τους.


-Και πάντα ένας από τους δύο στο τέλος πρέπει να πεθάνει…


-Μα, το έργο είναι ένας ύμνος στον αγνό έρωτα ,είναι το μόνο που δεν αλλάζει όσο περνάνε οι εποχές.


-Δεν σε είχα για τόσο ρομαντική


-Κακώς, δεν έχεις καταλάβει τίποτα τότε


-Προσπαθώ…


-Καλά, συγνώμη, εσένα αυτή η παράσταση δεν σου άρεσε; Μα ήταν συγκλονιστική, είχε μοντέρνα σκηνοθεσία, άψογη μουσική- καλά δεν συζητάω για το πώς παίζανε- κι όλο αυτό το ροκ θέαμα σε κλασσικό παλιό κείμενο… Φτάσαμε…


- Φτάσαμε; Εδώ μένεις;


- Ναι.


- Νιώθω λίγο άσχημα γιατί σε έχω βγάλει από το πρόγραμμα σου.


- Δεν πειράζει ήθελα και βγήκα.


- Δηλαδή να μην έχω τύψεις;


- Με βλέπεις να περνάω, άσχημα;


- Όχι.


- Εξάλλου πόσο καιρό θα μείνεις ακόμα;(…)


- Τόσο όσο να μην υποφέρω όταν θα φύγω…


- Σωστά… μη γίνει δύσκολο και για τους δυο μας... Αν και για μένα έχει ήδη αρχίσει να γίνεται… (!)


- Και για μένα… (!)


- Λοιπό… αύριο έχει μουσεία, μαγαζιά, βόλτες…


- Ωραία… Ε, θα σε πάρω τηλέφωνο να μου πεις που θα έρθω να σε συναντήσω…


- Εντάξει…


- Λοιπόν… Καληνύχτα…


- Καληνύχτα…


(Φιλί…στο μάγουλο)


- Γεια…


- Γεια…


(φεύγουν… ο ένας στο σπίτι, ο άλλος χάνεται στο δρόμο…αλλά…)


-…Πέτρο….


(Φιλί… στο στόμα…)


-Γεια…


Αχ, βρε Χριστόφορε... εσύ και τα παραμύθια σου...

ζαβολιές... για κορίτσια

Το έχω ξαναπεί: μου αρέσουν τα παιχνίδια. Πιο πολύ βέβαια μου αρέσουν οι ζαβολιές…

Όχι για να κερδίζω! Αλλά για να μην κερδίζουν ανενόχλητοι αυτοί που συνέχεια κερδίζουν.

Μα είναι κάποιοι που μόνο κερδίζουν.... Ξεκινάς να παίξεις μαζί τους κι έχεις χάσει από τα αποδυτήρια… Είναι μερικά παιχνίδια που παίζονται μόνα τους. Χωρίς κανόνες. Μόνο με ζαβολιές. Κρυφούς άσσους στο μανίκι να πέφτουν στο τραπέζι την πιο ακατάλληλη στιγμή. Κανείς δε θα κερδίσει. Γιατί... σιγά μην σου πω το γιατί. Είναι αυτονόητο και το βλέπεις. Θα καείς και καλά να πάθεις. Σ' αρέσει; Γουστάρεις; Καταλαβαίνεις; Βγάζεις άκρη; Εγώ δεν βγάζω άκρη… Κι αυτός ο Παπακαλιάτης έχει βαλθεί να με τρελάνει… που σκατά πάει και τις βρίσκει αυτές τις μουσικές, μου λες; Διασκευή των Beatles… Girl, από την ταινία «Across the universe”. Πρέπει να το βρω αυτό το τραγούδι…



Is there anybody going to listen to my story

all about the girl who came to stay?

She's the kind of girl you want so much

It makes you sorry

Still you don't regret a single day.

A girl girl girl…

τι να σκεφτώ;

τι να σκεφτώ; Όταν σκέφτεσαι, περπατάς γρήγορα και σκοντάφτεις στο δρόμο πάνω σε πράγματα που δεν προλαβαίνεις να δεις. Δεν ξέρω τί να σκεφτώ.



Φεύγω και δε με ακολουθεί τίποτα. Ούτε βλέμμα ούτε άνθρωπος. Κανείς. Κι εγώ εξακολουθώ να σκέφτομαι. Χωρίς κανένα αποτέλεσμα, χωρίς κανένα ειρμό. Υπάρχουν άνθρωποι που, αν αποφάσιζαν να ρωτήσουν, θα μάθαιναν τα πάντα για μένα, υπάρχουν άλλοι που τα ξέρουν χωρίς να ρωτήσουν, υπάρχουν κι εκείνοι που δε θα μάθουν ακόμη κι αν καλωδιωθούν με τη σκέψη μου. Έτσι είναι, όταν δεν υπάρχει συμβατότητα σκέψης, δεν μπορείς να επικοινωνήσεις, δεν μπορείς ούτε να καταλάβεις τη σκέψη του άλλου. Μεγάλα λόγια θα μου πεις… ίσως, ίσως όχι. Δεν προσπαθώ να πω κάτι με όλα αυτά έξω από αυτά τα ίδια. Μόνο που δεν ξέρω τι να σκεφτώ.


Η φωνή μου η ίδια, μου πετάει δυο-τρεις ατάκες από το υποσυνείδητο. Δεν τις επαναλαμβάνω. Σα να μου πέφτουν υπερβολικά τελεσίδικες για μένα. Σα να γυρεύω μια μέση κατάσταση. Μια πιο εύκολη λύση. Λες να τα θέλω όλα δικά μου; Σα να ξαφνιάζομαι που δυο τρία από αυτά που μου ψιθυρίζει το υποσυνείδητο νιώθω πως είναι αλήθεια. Δείχνω να φοβάμαι μήπως είναι, η αλήθεια είναι πως φοβάμαι μήπως δεν είναι.

Τι να σκεφτώ;




(Το τραγουδάκι τα σπάει! Έκλεψα τον τίτλο για τον τίτλο του post! )

εξομολόγηση

Πειράζει που μιλάω μόνη μου; Πειράζει;



Σου έτυχε ποτέ να θες να πεις τόσα πολλά και να μην βγαίνουν οι λέξεις; Κι εγώ που τόσο αγαπώ τις λέξεις, που λατρεύω τις λέξεις, που νιώθω πιο ειλικρινής όταν γράφω παρά όταν μιλάω, εγώ, δεν δύναμαι να γράψω μια απλή εξομολόγηση…Θέλω να γράψω και δεν μπορώ. Δεν αντέχω να δω τις λέξεις μπροστά μου.


Ένα τείχος δικό μου, απροσπέλαστο γιατί ξεχειλίζει εγώ. Ένα εγώ άγνωστο σε μένα.


Αλλά είναι εγώ.



Εγωιστική εξομολόγηση … μόνο για μένα!





 
 

δε μ' ένοιαξε να χάσω...

Είσαι για ένα ταξίδι στ'ανοιχτά;



Είσαι για ένα ρίσκο;


Θελω να μου υποσχεθείς


πως δε θα πάρεις


μετεωρολογικό δελτίο.


Πως δε θα χεις μαζί σου


προμήθειες και αποσκευές.


Πως δε θα γεμίσεις


το πλεούμενο με σωσίβια.


Θα δέσουμε την άγκυρά μας


στα φτερά των γλάρων.


Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας


το πιο τρελό δελφίνι.


Θα σου χαρίσω


όλο το γαλάζιο του πελάγου.


Όλο το χρυσαφι του ήλιου.


Όλο το ροζ του δειλινού.


Να χεις χρώματα πολλά


να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.


Θα γεμίσω τ'αμπάρι μας με ονειρα.


Να χεις πολλά.


Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.


Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε


τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα


και θα μπαλώσουμε τις τρύπες


που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.


Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας


στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.


Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;


Για ένα ρίσκο;

(Αλκυόνη Παπαδάκη )
 
 
Το cd παίζει, κι ο ήχος από τη μουσική ταξιδεύει το μυαλό μου. Σκέφτομαι πως πολλές φορές θέλω να φωνάξω δυνατά σε μια ύστατη προσπάθεια να γνωρίσω σε όλους οτιδήποτε νιώθω, κι άλλες φορές θέλω να κρατήσω μυστική σιωπή σα να θέλω να ξορκίσω το καλό ή το κακό αυτών που έχουν συμβεί...
Οι ήχοι του τραγουδιού, μπερδεύονται με τις λέξεις από το ποίημα- το λατρεύω αυτό το ποίημα. Ρίσκο, δύσκολη λέξη...
Αλλά τι είναι η ζωή χωρίς ρίσκο; Ένα παιδί που δεν γελά. Ένα θέατρο χωρίς σκήνή. Ένας ουρανός χωρίς αστέρια. Μια βάρκα χωρίς πανιά. Τα μεγάλα ρίσκα είναι για τους Μικρούς Πρίγκηπες αυτής της ζωής. Όσοι μπορουν να αφήσουν το αστέρι τους για να κυνηγήσουν το όνειρό τους είναι εκείνοι που μπορουν να ζήσουν-και μέσα σε ένα όνειρο..και παντού... Για τους υπόλοιπους, το απαλό χάδι του, αρκεί...
 
Γι'αυτούς που ρισκάρουν λοιπόν, και δεν τους νοιάζει να χάσουν... ένα παλιό των πυξ λαξ... (μα, που το θυμήθηκα;;;)
 

 

δυσκολεύεσαι να θυμηθείς ή τρομάζεις να ψάξεις;

πότε ένιωσες τελευταία φορά,
ότι ρε παιδί μου αξίζει να πεθάνεις μετά από εκείνη τη στιγμή ή έστω ότι θα ήθελες να σταματήσει ο χρόνος; δυσκολεύεσαι να θυμηθείς ή απλά τρομάζεις να το ψάξεις;

όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα

Ξύπνησα λίγο περίεργα σήμερα...μια γρίπη με γυροφέρνει, αλλά δεν θα της κάνω τη χάρη. Σηκώθηκα από το κρεββάτι κατά τις εννια. Έκανα ένα απαραίτητο τηλεφώνημα και μετά από λίγο ξαναμπήκα κάτω από τα σκεπάσματα. Με ξαναπήρε ο ύπνος.
Το κινητό άρχισε να χτυπα.  Το άκουγα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Σταμάτησε. Άρχισε να ξαναχτυπα. Σταμάτησε και πάλι.  Τρίτη φορά κουδούνισμα. Ξύπνησα, απάντησα, το έκλεισα ξανά. Μα γιατί μου χάλασαν το όνειρο, γιατί μου χάλασαν το όνειρο;
Συνέχισα να είμαι κάτω από τα σκεπάσματα, προσπαθώ να κλείσω πάλι τα μάτια, μήπως και συνεχίσει. Επιμένω αλλά τίποτα... Θυμώνω... Σηκώνομαι επιτέλους από το κρεββάτι,και φτιάχνω καφέ. Ανοίγω τον υπολογιστή και κοιτάω τα mail μου... και βρίσκω ένα μικρό δωράκι...ένα καινούριο τραγούδι της Χαρούλας! Χαμογελάω, το βάζω να παίξει... Μα, αυτή τη μουσική... αυτή τη μουσική την άκουγα και στον ύπνο μου! Και μετά σου λένε ότι τα όνειρα δεν γίνονται πραγματικότητα! Ας γελάσω...

Έφυγα απ'τον παλιό μου εαυτό



δεν ξέρω τι ήτανε δικό μου απ'ότι έζησα


όποιος δεν είναι εδώ κοντά μου ανήκει αλλού


Ήρθε ο καιρός να δω το συρματόπλεγμά μου


ριγμένο κάτω πατημένο,το παραμύθι μου παρμένο


δεν είμαι πια ίδια με χτες,δεν τρέχω πίσω από πληγές


λυπάμαι μόνο που δεν έχω κάπου το βλέμμα να προσέχω


Μα τώρα...έφυγα






Έφυγα απ'την ανάγκη μου ,"να υπάρξω"


πίστευα ότι θα τρομάξω ,μα ύστερα σκέφτηκα


ότι αγάπησα έχει μπόι


κι ότι αγαπώ,θέλει τα μάτια μου ανοιχτά το χτες να μη με τρώει


να περπατήσω στις σιωπές μου,να θυμηθώ τις προσευχές μου


κι ας είμαι πια άλλο σκαρί,δεν ειν' το κάρμα μου βαρύ


Δεν θέλω άλλο να διαφέρω,θέλω αν μ'αγάπησες να ξέρω


Μα τώρα έφυγα






Κι αν σε ονειρευτώ μια μέρα πάλι


κι αν στο ταξίδι μου τυχαία σε βρω


Δεν θα' μαι αυτή που ξέρεις θα 'μαι κάπια άλλη


που ίσως σ'αγαπήσει κόντρα στον καιρό

άνθρωποι "πάνω-κάτω"

Κατά καιρούς έχω διάφορες εμμονές. Κι όσες έχω καταφέρει να αποβάλλω μετά από χρόνια, έρχονται άλλες να τις αντικαταστήσουν. Παλαιότερα, μέτραγα τις αποστάσεις με βήματα. Από το σπίτι μου μέχρι το σπίτι της θείας μου 430 βήματα, μέχρι το περίπτερο 72, μέχρι το φούρνο 85. Κάποια στιγμή μου πέρασε αυτό. Τότε ξεκίνησα να προσέχω τις γραμμές του πεζοδρομίου. Περπατούσα ανάμεσα στα τετράγωνα και δεν έπρεπε για κανένα λόγω να πατήσω τις γραμμές τους, λες κι αν το έκανα κάτι θα πήγαινε στραβά, λες και θα χαλούσε η ισορροπία του σύμπαντος. Τώρα έχω πιάσει τις σκάλες! Πως; Παράδειγμα: πρέπει να ξεκινήσω πατώντας στο πρώτο σκαλί με το δεξί και φτάνοντας στο τελευταίο να πατήσω και πάλι με το δεξί. Του τρελού ,θα πείτε και θα συμφωνήσω απόλυτα. Και να ‘ταν μόνο αυτά…


Κάποιες φορές με πιάνουν κρίσεις στεναχώριας, τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος. Στην αρχή το παλεύω μέσα μου και κλαίγομαι για τη κακιά μου ώρα, μετά όμως όλος ο θυμός βγαίνει προς τα έξω… και τότε βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα, και μετά κάπως τα πράγματα ξεθυμαίνουν.


Το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά συνήθως θάβεται κάτω από το χαλί.


Όμως ώσπου να εμφανισθεί η επόμενη κρίση, είμαι καλά…


Δεν είμαι επίπεδη. Έχω μεταπτώσεις, η διάθεσή μου αλλάζει συχνά. Βέβαια μερικές φορές παραμένει περισσότερο απ' ότι πρέπει στο ένα άκρο πριν πάει στο άλλο, αλλά... πάει. Κάποια στιγμή πάει.


Δεν ξέρω αν αυτές οι μεταπτώσεις είναι "υγιείς". Κι ούτε θέλω να μάθω. Τις συνήθισα, αν λείψουν θα μου λείψουν, μου αρέσουν. Μου αρέσουν κι όσοι είναι όπως εγώ, άνθρωποι "πάνω-κάτω".


Κι ας μη συμπίπτουν πάντα οι μεταπτώσεις μας…


Κι επειδή σήμερα είμαι στα πάνω μου, και το All my loving, μου θυμίζει Χριστούγεννα… let the music play…

Close your eyes and I'll kiss you,

Tomorrow I'll miss you;

Remember I'll always be true…

όταν ο ήχος συνάντησε τις πεταλούδες

Σκέφτομαι και γράφω. Μπα... ούτε σκέφτομαι ούτε γράφω. Πάνε μέρες τώρα. Νιώθω σα να μου έχουν δώσει μια σφαλιάρα, μια δυνατή σφαλιάρα, κι ακόμα δεν μπορώ να ακούσω τίποτα από το ένα αυτί...  σα να έχω πάθει ένα μικρό σοκ. Ποιος την περίμενε αυτή την ξανάστροφη; Έπρεπε να την περιμένω; Να είμαι προετοιμασμένη; Είχα χαλαρώσει, είχα αφεθεί και... βζζζζουπ, ήρθε και προσγειώθηκε πάνω μου. Όχι,όχι κανένα σημάδι δεν έμεινε στο μάγουλο μου, αλλά... τι είναι αυτά που τριγυρίζουν πάνω από το κεφάλι μου;... Πεταλούδες... Βλέπω πεταλούδες... ακόμα...πολλές πεταλούδες... ζαλίστηκα εντελώς.
Βρες ένα θέμα να γράψεις!!! Βρες θέμα!!! Ακούω το υποσυνείδητο μου να μου φωνάζει! Έχω θέμα... και μπορώ να γράψω κατεβατά ολόκληρα, αλλά ποιος θα τα διαβάσει και ποιον τελικά αφορούν; Τρομοκρατούμαι και μόνο στην ιδέα να αποτυπώσω με λέξεις ό,τι παρανοική σκέψη υπάρχει στο μυαλό μου...
Τι είναι αυτά που γράφω πάλι;
Ακόμα νιώθω τη σφαλιάρα στο μάγουλο,κι ακόμα βλέπω πεταλούδες... Σηκώνεις το χέρι κι όποιον πάρει ο χάρος... Φοβερό timing! Φοβερό! Οι πεταλούδες πετάνε ακόμα κι εγώ νιώθω λες κι έχω πάθει dejavu... ακούω τις ίδιες λέξεις σε επανάληψη,ξανά και ξανά... Γιατί δεν φεύγουν οι πεταλούδες;
Έχω αρπάξει την απόχη σαν τρελός εντομολόγος και κυνηγάω πεταλούδες...θέλω να τις βρω όλες, μα εκέινες κρύβονται στα ποιο απίθανα μέρη κι όλο μου ξεφεύγουν... δεν μπορώ να τις πιάσω όλες.
Και τι να κάνω; Κάθομαι και τις χαζεύω... τις κοιτάω,τις νιώθω... μα αυτες είναι διαφορετικές... είναι αλλιώτικές... έχουν ήχο... τις ακούω... ψιθυρίζουν, ακούω τον ήχο του φτερουγίσματος... Καλύτερα τότε που ήταν μουγγές, χωρίς ήχο, σιωπηλές...
Άτιμες πεταλούδες... θα κλείσω τα αυτιά μου... Θα κάνω πως δεν σας άκουσα...Όμως είναι τόσο όμορφες, τόσο όμορφες... και με κοιτάνε και μου χαμογελούν... Κι εκείνη η πορτοκαλί πήγε και κάθησε πάνω στη μύτη σου. Να τη χτυπήσω ή να τη φιλήσω;

διάφανες αυλαίες

Τα μάτια μου είναι διάφανες αυλαίες

όταν τ' ανοίγω βλέπω ό,τι τύχει

όταν τα κλείνω βλέπω ό,τι ποθώ.

Α. Εμπειρίκος

θεωρίες της Ράνιας...

«Λένε πως λίγος πριν πεθάνεις, περνάει όλη σου η ζωή μπροστά από τα μάτια σου… κάτι σαν να ξεκινάς ταξίδι στην αιωνιότητα και να έχεις δικαίωμα να πάρεις μαζί σου μόνο ένα DVD. Κάποιες σκηνές τις βρήκαμε γραμμένες και κάποιες τις έχεις γράψεις μόνος σου. Αυτή την ταινία θα βλέπεις ξανά και ξανά. Οι σκηνές που έπαιξες σωστά θα σου χαρίζουν απόλυτη ευτυχία και αυτό το κομμάτι της ταινίας θα λέγεται Παράδεισος.


Και σε όσες έπαιξες λάθος θα νιώθεις το ακριβές ποσό δυστυχίας που προκάλεσες στους άλλους ξανά και ξανά… Και αυτό το κομμάτι της ταινίας θα λέγεται Κόλαση. Μια ταινία για μια ολόκληρη αιωνιότητα. Φρόντισε να τη φτιάξεις καλή!»



Αυτή είναι μια θεωρία της Ράνιας των Singles. Θα με ρωτήσεις που το θυμήθηκα;

Το θυμήθηκα… έχω αυτό το χαρακτηριστικό…θυμάμαι άσχετα πράγματα και τα συσχετίζω με άλλα άσχετα πράγματα, και βρίσκω ομοιότητες, διαφορές, επιρροές, και άλλα ηλίθια και ανούσια πράγματα που καμία χρησιμότητα δεν έχουν… Και θα με ρωτήσεις, και με το δίκιο σου, γιατί χαρά μου δεν την σταματάς αυτή την ανούσια ιστορία; Γιατί μαζεύεις άχρηστες πληροφορίες; Τι τις κάνεις; Και θα σου απαντήσω λατρεία μου (μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη…),γιατί μου αρέσουν οι θεωρίες. Μου αρέσουν, και τη συγκεκριμένη περί θανάτου, παράδεισου και κόλασης, την βρίσκω καταπληκτική! Έχω όμως μια απορία… καλά, σε όσες έπαιξες εσύ λάθος νιώθεις τη δυστυχία που προκάλεσες στους άλλους και καλά να πάθεις γιατί το άξιζες και φτού σου, δεν ντρέπεσαι! Αλλά, σε αυτές που έπαιξαν οι άλλοι λάθος και σε έκαναν να νιώσεις εσύ δυστυχία…εεεε, δεν πρέπει να πάρεις κι εσύ μια ευχαρίστηση;;; Να τους δεις να λιώνουν…να γίνονται χώμα από τη δυστυχία;;; Εεεεε;;; Γίνομαι κακιά,ε;;; Εντάξει…οκ! Συγνώμη! Μια σκέψη έκανα… ;)


"....αν μια μέρα σε χάσω
θα πάψω να υπάρχω θα πάψω να ζω ...!!!!!!!!!!!!!!!"

λέξεις αφημένες...

Ότι κρατάει το μυαλό μου. Οι λέξεις σου …εκεί αφημένες...



Λέξεις που φεύγουν, που ξεφεύγουν, που διαφεύγουν...


Λέξεις που φταίνε…


Γιατί κάποιες λέξεις δεν είναι λέξεις μόνο.


Γιατί και εγώ θέλω να σε καταλαβαίνω, όχι να σε μαντεύω.


Θέλω να μου καταθέτεις, όχι να μου κρύβεις.


Και θέλω και συ να θέλεις.


Πώς μιλάς τόσο απλά για αυτά που νιώθεις;


Τόσο αβίαστα…


Βλέπεις;


Σκέψου πως οι λέξεις μπαίνουνε σε σειρά και ανάμεσα τους παίζουν ανάσες και βλέμματα και άσχετα κινητά που χτυπάνε και μουσική, κι εσύ πρέπει να διευθύνεις αυτό που λέγετε λόγος, επικοινωνείς και αναλύεσαι, παραθέτεις και μιλάς και ο άλλος νιώθει…


ο λόγος σου είναι το πώς θα σε εκλάβω εγώ.


Αυτά που λες είσαι εσύ.


γι’ αυτό διάλεξε τις λέξεις σου καλύτερα, γιατί οι λέξεις κόβουν…




Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Απλά ήθελα να καταλήξω στις λέξεις ενός τραγουδιού...

"You do something to me - something deep inside..."