έξοδος κινδύνου...

 

"Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι! 

Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι. 

Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... 

Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! 

Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. 

Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. 

Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή."

(Αλκυόνη Παπαδάκη, «Βαρκάρισσα της χίμαιρας», 2001)

μπλεγμένα δάχτυλα

Θέλω να γράψω για μπλεγμένα δάχτυλα διαφορετικών χεριών, για μπλεγμένες σκέψεις διαφορετικών μυαλών...

για ένα ταξίδι μακρύ κι ατέλειωτο από τις άκρες των δαχτύλων ως τις άκρες των δαχτύλων...

Δάχτυλα μπερδεμένα, μπλεγμένα, ένα κουβάρι... 

Δέκα δάχτυλα, δυο χούφτες που προσπαθούν να βολευτούν η μια μέσα στην άλλη... Αγκαλιάζονται ήρεμα, νευρικά, γρήγορα, ήσυχα, σφιχτά, χαλαρά... μα πάντα αθόρυβα, μέσα στη σιωπή, χωρίς εξήγηση, γιατί τώρα πια δεν χρειάζεται.

Και τα δάχτυλα έχουν μνήμη...

Και οι άκρες των δαχτύλων σου πάντα θα ψάχνουν τις δικές μου...

κι όταν θα συναντιόνται, πάντα κάτω από το διάφανο δέρμα, μια μικρή φλέβα θα χτυπάει ακανόνιστα...

Όλα είναι ανακατωμένα κι όμως όλα στη θέση τους... σαν τα μπλεγμένα μας δάχτυλα...