BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

θέλω να σου πω


Θέλω να σου πω


πως μερικές φορές είμαστε απλά παιδιά.

Παιδιά που ζούνε στο δικό τους πλανήτη, στη δική τους φαντασίωση.

Παιδιά που γελάνε.

Παιδιά που ποθούν.

Παιδιά που παίζουν με τα σπίρτα και βάζουν στο σπίτι τους φωτιά…

Μερικές φορές, μονάχα μερικές, μας παίρνει να είμαστε για λίγο παιδιά.

Θέλω να σου πω

πως αγαπώ τις στιγμές σου.

Μοιάζουν με καταιγίδες, που πρέπει να τις ζήσεις χωρίς ομπρέλα… χωρίς να τρέξεις να καλυφθείς…

Θέλω να σου πω

Πως κλείνω τα μάτια και μετράω στιγμές… στιγμές δικές σου, στιγμές δικές μου, στιγμές που ζήσαμε μαζί.

Σφίγγω τα μάτια σαν να προσπαθώ να κρατήσω ακόμα μια στιγμή… σαν να προσπαθώ να παγιδεύσω τη στιγμή για να κρατήσω κάθε σταγόνα της μέσα στις μνήμες.

Θέλω να σου πω

πως σε κοιτώ να γελάς σαν παιδί, να πεισμώνεις σαν παιδί...

Χάνομαι στα μάτια σου σαν γελάς και αναζητώ τις λέξεις που δεν λες...

Θέλω να σου πω…

Ξέρεις πόσα θέλω να σου πω;



("θαρρώ πως ήταν χτες..." μπορεί να είναι λίγο άσχετο το κομμάτι πάντως μου έχει κολλήσει )

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

η γυμνή (άσχημη) αλήθεια






Αλήθεια σου λέω, έχω σκεφτεί δεκαπέντε περίπου διαφορετικά θέματα να γράψω, αλλά δεν μπορώ να καταλήξω πουθενά. Θα με ρωτήσεις και γιατί πρέπει να γράψεις κάτι; Μα, γιατί θέλω να με διαβάσεις.


Σήμερα γράφω έτσι χωρίς θέμα ή αλλιώς γράφω εκτός θέματος ή με θέμα το «τίποτα».

Σου φαίνεται ώριμη σκέψη μεγάλου ανθρώπου, αυτό που μόλις έγραψα; Όχι βέβαια! Αυτό μας έλειπε! Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω…

Αλήθεια, μπορεί μια χαζοχαρούμενη χαζοκομεντί να σε κάνει να θυμηθείς ένα ποίημα;



«…γυμνή αλήθεια μου, ανυπεράσπιστη,

με γαλάζιο σε ντύνω, με κόκκινο γδύνεσαι.

στ' ανοιχτά ταξιδεύεις και χάνεσαι,

μοναχά στις άκρες των ονείρων μου πιάνεσαι…»



'Ο,τι "μετράμε" λέει, διαρκεί λιγότερο. Περνώντας με κόκκινο τη διάβαση της αλήθειας η στιγμή αποκτά άλλη αξία. Αυτήν ακριβώς που της ταιριάζει και την κάνει πολύτιμη.

Δεν έχει τέλος η πορεία αυτή… Και τι τέλος να έχει δηλαδή; Αφού περνάς με κόκκινο τη διάβαση; Αφού δεν πρέπει και το ξέρεις; Εσύ γιατί το κάνεις; Αυτή είναι δηλαδή η γυμνή αλήθεια; Και πόσοι μπορούν να τη δουν αυτή τη γυμνή αλήθεια; Μόνο εσύ; Ε, βέβαια, γιατί αν είναι να την δει και κανείς άλλος, καλύτερα να την ντύσεις…

Η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μια αλήθεια αλλά η δική μας αλήθεια…

αλήθεια όμως πως είναι η δική σου αλήθεια και γιατί και κατά πόσο απέχει από την δική μου αλήθεια;

Πίσω από κάθε αλήθεια βρίσκεται κι άλλη μία. Κρυμμένη ίσως αλλά αλήθεια. Όλοι έχουμε τις αλήθειες μας και τις δικαιούμαστε. Δεν χρειάζεται η δική μου αλήθεια να γίνει και δική σου. Άλλη ή δική μου, κι άλλη η δική σου. Χρειάζεται απλά να νιώσεις την αλήθεια μου και να αποδεχτείς την ύπαρξη της.

Είδες; Γι’ αυτό δυσκολεύομαι να σε καταλάβω. Είμαι από άλλο υλικό κι έχω άλλη αλήθεια…



(Μπορεί μια χαζοκομεντί να σου δημιουργήσει στο μυαλό τόσο περίεργους και αλλοπρόσαλλους συνειρμούς; Κι όμως μπορεί… “THE UNGLY TRUTH”.Ειδικά το απόσπασμα του χορού, με άφησε άφωνη… ;)

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

γράψε λάθος




Τα λάθη τα πληρώνεις. Έτσι λένε τουλάχιστον.Το θέμα είναι ότι σπάνια μπορείς να πεις με  απόλυτη σιγουριά πως ήταν λάθη, ακριβώς γιατί κάνοντας κάτι άλλο, κατέληξες κάπου αλλού.
Αυτό που θέλω να σου πω, είναι ότι μόλις μου μένει λίγος χρόνος να ξεκουραστεί το ανόητο μυαλουδάκι μου εγώ δεν το αφήνω! ¨Όχι δεν το αφήνω λεπτό να πάρει μια ανάσα. Το γεμίζω με σκέψεις και αναλύσεις. Χτες λοιπόν, απλά και μόνο επειδή έτυχε να βρω χρόνο κοιτώντας για ώρες το ταβάνι, ξεκίνησα να μετράω τα λάθη μου. Ναι, ναι πολύ σωστά διάβασες, τα λάθη μου. Ξέρεις αυτά που δεν μπορείς να κρύψεις ούτε από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτά που δεν τα ξεχνάς μετά από 10 λεπτά συζήτησης με τους φίλους σου. Αυτά που δεν διορθώνονται με μελέτη και διάβασμα. Αυτά που δεν μαθαίνονται με ιδιαίτερα και φροντιστήριο.
Μέτρησα λοιπόν όσα λάθη μπόρεσα να θυμηθώ και κατέληξα τελικά στο συμπέρασμα πως τα λάθη μου δε με βοήθησαν ποτέ να καταλάβω τι κάνω στραβά και τι σωστά. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει επειδή την έπαθε μια, δυο, τρεις, δέκα, εκατό, χίλιες (ναι, χίλιες, γιατί απορείς;). Ο άνθρωπος αλλάζει μονάχα όταν ο ίδιος το επιθυμεί. Και συνήθως επειδή έχει βολευτεί με αυτό που είναι και με αυτό που σκέφτεται, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει. Οπότε συνεχίζει απτόητος να κάνει τα ίδια λάθη.
 Δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. ¨Όχι σίγουρα δεν το πιστεύω αυτό.
Πιστεύω πως μαθαίνουμε τις συνέπειες που μπορεί να έχουν αυτά για τον εαυτό μας και για τους γύρω μας, αλλά δεν πιστεύω πως αυτό είναι που μας αποτρέπει από το να τα κάνουμε ξανά. Και ξανά, και ξανά, και ξανά!Κάνοντας το λάθος, μαθαίνουμε το πως θα συμπεριφερθούμε σε αυτό. Τη συνέπεια δηλαδή.
Και έχουμε την παραίσθηση, πως αυτή τη φορά δε θα είναι το ίδιο, πως αυτή τη φορά είναι η σωστή απόφαση, πως τα πράγματα και μαζί τους οι άνθρωποι αλλάζουν και πως τώρα πρέπει να κάνουμε ξανά το λάθος γιατί δεν θα είναι λάθος (σε έχω μπερδέψει με όλη αυτή τη φιλοσοφική ανάλυση, παραδέξου το!).
Όχι, δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Τα λάθη μας μαθαίνουν από εμάς, και την επόμενη φορά ξέρουν ακριβώς που να χτυπήσουν και πως να μας πείσουν την επόμενη φορά πως είναι η σωστή κίνηση.




ΓΡΑΨΕ ΛΑΘΟΣ


Δεν φτάνει που ήσουν ερχομός θερμοκηπίων

ενόχλησες και την ορθογραφία μου.


Κατ' επανάληψη λες,μ' έπιασες να γράφω

συνδιάζω αντί συνδυάζω που σημαίνει

συν-δύο,βάζω το ένα δίπλα στο άλλο

τα δυο μαζί ενώνω-το ζω το αφήνουμε έξω

για μετά,αν πετύχει ο συνδυασμός.


Δεν είναι λάθος φίλε μου.

Είναι μια πρόωρη ανάπτυξη αδυναμίας.

Δείξε μου εσύ ένα ύψιλον

που να κατάφερε ποτέ σωστά να μας ενώσει.

Συνδυασμοί πολλοί αλλά πόσοι γνώρισαν

τη ρηματική του ζω απεραντοσύνη.

Απ' τη σκοπιά του καθενός η ορθογραφία.

Πάρε παράδειγμα

τι κινητά που γράφεται το ψέμα:

όταν εσύ το εξακοντίζεις προς τον άλλον

σωστά το γράφεις μέσα σου,θαρραλέα.

Όμως όταν εσύ το δέχεσαι κατάστηθα

τότε το γράφεις ψ αίμα .


Ρωτάς από πού ως πού

γράφω τη συμπόνοια με όμικρον γιώτα.

Ποιος ξέρει θα με παρέσυρε η άπνοια

ο ανοίκειος το ποίημα η οίηση

το κοιμητήριο η οικουμένη το οικτρόν

και η αοιδός επιθυμία

απ' την αρχή να ξαναγραφόταν ο κόσμος.

Εξάλλου σου θυμίζω η συμπόνια

πρωτογράφτηκε λάθος από το Θεό.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ , «Χαίρε Ποτέ»

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

άλλο το είναι και άλλο το φαίνεσθε... Χριστόφορος speaking



Άλλο το είναι και άλλο το φαίνεσθε… τάδε έφη Χριστόφορος (ο γνωστός ντε…) κάπου στο δεύτερο επεισόδιο των 4, ή κάπου στο τρέιλερ, δεν μπορώ να θυμηθώ…


Άλλο είμαστε δηλαδή κι άλλο δείχνουμε ότι είμαστε. Ή άλλο θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε;

Όσα η ψυχή επιθυμεί, αρέσκεται και να τα πιστεύει.. Πιστεύουμε εύκολα ότι φοβόμαστε ή ελπίζουμε. Ότι διακαώς ποθούμε, αυτό πιστεύουμε… Κι ακούμε μέσα μας αλήθειες, που δεν τις πιστεύουμε γιατί δεν θέλουμε να τις πιστέψουμε ή νομίζουμε πως δεν είναι αλήθειες…

Αλήθειες που δεν παραδεχόμαστε, λάθη που κουβαλάμε, σκέψεις που κάνουμε, σχέσεις που χρειαζόμαστε και έρωτες που ονειρευόμαστε να ζήσουμε. Τι γίνεται όταν ανακαλύπτουμε πως τελικά στη ζωή μας θέλουμε άλλα από αυτά που νομίζαμε; Μμμμμμμ……………..

Η πεποίθηση ότι ο κόσμος είναι περίπλοκος και εγώ οφείλω να τον αναλύσω οδηγεί μόνο σε αδιέξοδο και πολλές φορές με κάνει να φρικάρω... Γιατί όταν προσπαθείς να αναλύσεις κάτι πέρα από τα όρια του, το μόνο που καταφέρνεις είναι να δημιουργείς τρύπες στον ίδιο σου τον εαυτό, από τις οποίες θα μπει κάποια στιγμή αυτός ο κόσμος και θα αρχίσει να σε τρώει λίγο λίγο, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό… Όσο πιο απλός είσαι και όσο πιο απλά αντιμετωπίζεις τα πράγματα, τόσο πιο απλός θα είναι και ο κόσμος γύρω σου…

Εγώ όμως δεν μπορώ να σταματήσω την ανάλυση. Κι εκεί που θα εντοπίσω ακόμα και μια μικρή λεπτομέρεια, θα αρπάξω το μαγικό μεγεθυντικό φακό που κουβαλάω πάντα πάνω μου θα ξεκινήσω την ανάλυση… και τότε… τρέμε Χριστόφορε…


υ.γ. Το κομμάτι καμία σχέση με το κείμενο, αλλά έχει ωραίο στίχο και το τραγουδάει με το δικό του τρόπο ο μουζουράκης οπότε απολάυστε το... "Μια βουτιά..."


Θα με βρεις ξανά στα λόγια που θα πεις,


θα με βρεις στο φως που μέσα σου θα δεις,

μια βουτιά η ζωή την ανάσα μου κρατάει,

κι η ψυχή μια φωτιά μες στις φλέβες μου κυλάει

μια βουτιά η ζωή την ανάσα μου κρατάει,

κι η ψυχή μια φωτιά μες στις φλέβες μου κυλάει...

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

το σύμπαν του μυαλού μου

Να σου πω κάτι;


Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και ανυπόμονα σα να είναι διαρκώς αναστατωμένη. Γίνεται να είσαι 24 ώρες το 24ωρο αναστατωμένη;

Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω από που έχει έρθει αυτός ο απρόβλεπτος εαυτός μου. …η σκέψη μου. Μια σκέψη ίδια, σταθερή. Με πολλές μικρές τρυπούλες, με μεγάλα κενά. Νιώθω ότι αργώ. Αργώ να αντιδράσω σε άγνωστους εισβολείς της ζωής μου, σε φράσεις βαρύγδουπες, σε λόγια απερίσκεπτα, σε εικόνες που καίνε, σε αισθήματα που βράζουν και χύνονται. Ο χρόνος με προσπερνά διαρκώς. Ακόμα και στο πως τον μετράνε οι χτύποι της καρδιάς μου. Λες να είναι η κρίση των 30; Λες να είναι το φθινόπωρο; Η σκέψη μου είναι μονίμως καθυστερημένη. Βαριέμαι να κάνω το οτιδήποτε. Λες και τα χω ζήσει όλα και τίποτα πια δεν μου κάνει εντύπωση. Εδώ και μέρες νιώθω σαν το φυτό. Για να ελευθερωθώ κάποιος πρέπει να με φυσήξει. Τι φταίει; Με απογοήτευσε ο εαυτός μου; Περνάω φάση; Αυτοπροσδιορισμού; Είμαι όμηρος των εννοιών στο μυαλό μου; Πρέπει να μαζευτώ. Να σταματήσω, αλλά συνεχίζω… Συνεχίζω να γράφω και βλέπω αστεράκια. Μέσα στα αστεράκια είσαι και εσύ, πάντα παρών σε ό,τι πιο ανισόρροπο νιώθω… κακέ μου εαυτέ.

"Από την άκρη της Γης


θέλεις να παραβγείς

με τον ήχο

Οι φίλοι που'χες εχθές

είναι πια ζωγραφιές

σ' άσπρο τοίχο
Τα αστέρια σβήσαν ξανά

κι είναι οι σκέψεις φιλιά

στον καθρέφτη

τα αστέρια σβήσαν ξανά

κι η Σελήνη γλιστρά

και στη θάλασσα πέφτει

Είναι ο έρωτάς μου ένας πλανήτης

σε τετράγωνη τροχιά γύρω απ'το Σείριο

είναι τα μάτια σου ένας μαγνήτης

και του σύμπαν του μυαλού σου ένα μυστήριο..."

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

τα βήματα





Θέλω να πάρω τα βήματά μου και να φύγω…
Βήματα παντού, φτάνουνε εδώ, κι η ζωή μου βήματα, βήματα…

Κάποιοι προχωρούν με δρασκελισμούς, μοιάζουν να ξέρουν τι κάνουν και τολμούν με μια σιγουριά που πάντα με εκπλήσσει…

Τα δικά μου βήματα πάντως, μικρά και ανήσυχα… Ψυχανεμίζομαι τη συνέχεια, μπερδεύομαι όταν διασταυρώνονται στα μονοπάτια και θα ‘θελα πολύ κάποιος να με περιμένει στη γωνία και να μου δώσει το χέρι του… Τα πέλματα γυμνά κι από μέσα, καρδιοχτυπούν μετρήματα.

Όσα ίχνη κι αν μοιάζουν να προπορεύονται, ο δρόμος θα' ναι μοναχικός. Ποτέ ευθεία.
 Δεν τρομάζω μόνο σωπαίνω,

έχω μάθει στο κενό τα βήματα μου να ορίζω….

Κλείνω αργά τα βλέφαρα μου και ελπίζω...

και εκεί στο τέλος του δρόμου ανατέλλει το φως σου…



Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

τα δάχτυλα




Τα δάχτυλά μου, βρήκαν τα δάχτυλά σου. Κράτησα το σφυγμό σου μια στιγμή κι ένιωσα αλλού τον πόνο της καρδιάς σου.



Τα δάχτυλα σου. Γνωρίζω την αφή τους, το σχήμα, τη μυρωδιά τους. Θα μπορούσα να ξεχωρίσω το χάδι τους, την αφή τους ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα. Νιώθω όπως κι άλλες φορές. Όπως συχνά πυκνά. Νιώθω βουβή. Από τότε που ζω δίπλα στα δάχτυλά σου ξέχασα να μιλώ. Οι λέξεις μοιάζουν τόσο δύσκολες όπως όταν ήμουν περίπου ενός έτους. Τα δάχτυλα σου με κοιτούν… αμίλητα. Με ξέρουν καλά. Δεν μιλούν, δεν ακούν, αλλά αισθάνονται. Έχουν μνήμη. Το μόνο που θυμάμαι. Είναι αυτό το άγγιγμα. Τα δάχτυλα σου και τα δάχτυλα μου... Αυτό και τίποτα άλλο...


Το παίζω αδιάφορη και τους γυρίζω την πλάτη. Αύριο θα παίξουν κρυφτό. Δε ξέρω αν θα κρυφτούν καλύτερα εκείνα ή εγώ. Αν δε βγούμε ποτέ από τις κρυψώνες μας τότε θα ξεχαστούμε και θα πάψουμε να υπάρχουμε.


Θα λείψω. Θα πάρω όμως το χέρι σου στη βαλίτσα μου να με χαϊδεύει.


Και ξέρω πως μόλις πέσω στην πρώτη βροχή, θα ανοίξω τη βαλίτσα να ψάξω τα δάχτυλα σου…




(πως μου ήρθε όλο αυτό; μην τα ρωτάς... είναι που με επηρεάζουν τα τραγούδια... Άκουσα το παρακάτω και ορίστε τα αποτελέσματα...)

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

αχ! βρε Χριστόφορε... τι μου θύμησες!



Ο Χριστόφορος επέστρεψε. Και βάζει δύσκολα ερωτήματα:


Όταν τα πάντα γύρω σου αλλάζουν… είναι δυνατόν να παραμείνεις ο ίδιος;

Με τρομάζει η ερώτηση.

Τι να πρωτοσκεφτώ....ότι κάποτε ήταν 1999 και τώρα είναι αισίως 2009....πολύς καιρός φαίνεται;...είναι πολύς καιρός…

Στεναχωριέμαι λοιπόν που δεν είμαι ακόμα 20. Να βλέπω και πάλι ένα σήριαλ του Παπακαλιάτη και να μπορώ να ονειρεύομαι αθώα όπως τότε. Τότε που κανείς μας δεν πίστευε ότι κάτι κρύβεται πίσω από την εικόνα του καθενός. Τότε που όλα φαίνονταν αληθινά και καθόλου δήθεν...

Ο Χριστόφορος μεγάλωσε. Δεν είναι πια ούτε ονειροπόλος ηθοποιός, ούτε ονειροπαρμένος ζωγράφος, ούτε τρελαμένος φωτογράφος. Είναι accounting manager ή κάτι παρεμφερές δεν το συγκράτησα… Άκου accounting manager! Δηλαδή κάποιου είδους super-fuckin-duper επιτυχημένος γιάπι! Μα πως μπόρεσε;

Υπάρχουν πράγματα που ή τα αγαπάμε, ή τα μισούμε. Δεν υπάρχει μέση λύση και όποιος πει ότι είναι απαθείς είναι διότι δεν γνωρίζει το θέμα…

Αλλά ακόμα κι έτσι κάτι έχει κι αυτό το σήριαλ… Ούτε βέβαια κανένα βαθυστόχαστο νόημα, ούτε κάποιο αλησμόνητο σενάριο, ούτε την ανεπανάληπτη σκηνοθεσία, ούτε οσκαρικές ερμηνείες… κι έχει σίγουρα όλα τα απίθανα κλασικά παπακαλιάτικά χαρακτηριστικά:


Η παρέα μπαίνει Σάββατο βράδυ στο μπαρ και βρίσκει πάντα θέσεις στο πιο κεντρικό σημείο της μπάρας.

Βρίσκουν πάντα πάρκινγκ κάτω από το σπίτι χωρίς να κάνουν γύρους στα τετράγωνα.

Ότι και να συμβεί στην προσωπική μας ζωή πρέπει να έχουμε κενό βλέμμα. Είναι δύσκολο. Ο Χριστόφορος το έμαθε μετά από εξάσκηση χρόνων

Θυμήσου: Δεν πειράζει αν σε χωρίσει η γκόμενα σου. Αρκεί να είσαι ολόφρεσκος το επόμενο πρωί μπροστά στον καθρέφτη. Όχι γκριμάτσες λοιπόν .Σπάει το δέρμα γρηγορότερα από την ώρα του

Όταν φεύγουν από το σπίτι δεν κλειδώνουν ποτέ την πόρτα κι ενίοτε την ξεχνούν ανοιχτή.

Βγαίνοντας από το αμάξι, δεν ενεργοποιούν ποτέ το συναγερμό.

Οι συζητήσεις που αρχίζουν με την φράση «να σου εξηγήσω» δεν έχουν ποτέ καλή κατάληξη.

Στο εστιατόριο πάντα θα γίνει μια παρεξήγηση κι ο ένας από τους δυο θα φύγει. Ο άλλος τρέχει από πίσω χωρίς να πληρώσει λογαριασμό.

Το τηλέφωνο χτυπά τουλάχιστον 10 φορές μέχρι να απαντήσει κάποιος.
Όταν μιλούν στο τηλέφωνο δε λένε ποτέ στο κλείσιμο «γεια». Απλά κατεβάζουν το ακουστικό και κοιτούν σκεπτικοί το κενό…

All time classic Παπακαλιάτης…

Παρόλα αυτά κάθε φορά που βλέπω δικό του σήριαλ, θα γίνομαι πάλι είκοσι, και θα γίνεται η Ζωή μου μια Βόλτα, γιατί θα με Προσέχεις, με Κλειστά τα Μάτια, για Δυο Μέρες μόνο…



p.s. High lights του πρώτου επεισοδίου:

1) To you are my sunshine, σε καταπληκτική διασκευή στην αρχή του επεισοδίου, ενώ ο Παπακαλιάτης μαζί με τη θεά Δανάη σκιάδη, μέσα σε ένα mini cooper, κάνουν τη διαδρομή Θεσσαλονίκη –Αθήνα.

2) Απίστευτος Πάνος Μουζουράκης, προς το τέλος του επεισοδίου ερμηνεύει καταπληκτικά το Δείξε μου τον τρόπο, του Ζακ Στεφάνου.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

...περιμένοντας;









Η αναμονή είναι κακό πράγμα. Για μένα τουλάχιστον. Νιώθεις πως ο χρόνος δεν κυλά, ο χρόνος παγώνει και αν το καταλάβεις εκμεταλλεύεσαι την ευκαιρία για να σκεφτείς, να συλλογιστείς για τη ζωή σου, να δεις που βρίσκεσαι. Γιατί συνήθως οι μέρες περνούν και δεν σκεφτόμαστε, «Τι γίνεται ρε γαμώτο;» Και το μόνο που χρειάζεται είναι να σταθούμε για ένα λεπτό και να αναρωτηθούμε τι συμβαίνει επιτέλους γύρω μας, τι πάει στραβά - επειδή πάντα , κάτι πάει στραβά…


Όλοι κάτι περιμένουμε…

Χανόμαστε σε δραστηριότητες που μας κάνουν να νομίζουμε πως βρισκόμαστε σε κίνηση. Μας κουνάνε μπρος- πίσω, πίσω-μπρος, σαν σε βαγόνι τραίνου…

Τελευταία όταν κάτι με φοβίζει, το αναβάλλω. Ξέρω όμως πως υπάρχει, κάτι με ενοχλεί και δεν ηρεμώ απόλυτα. Όλο αυτό λοιπόν καταλήγω να το ονομάζω «μεταβατικό στάδιο»!

Δεν είναι όμως. Απλά προσπαθώ να βρω δικαιολογία για τη νωχελικότητα μου. Για αυτή την αναμονή που νομίζω πως ζω… γιατί δεν υπάρχει αναμονή, δεν πρέπει να υπάρχει αναμονή. Τον εαυτό μου περιμένω να συνειδητοποιήσει πως ότι ζω αυτό είναι τώρα, εδώ.



«Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας

να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω

και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας

τη μύτη του πριν ξεψυχήσω να ματώσω…»



Ναι, ναι ξέρω… Πάλι Θηβαίος…

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

όλα τριγύρω αλλάζουνε...κι όλα τα ίδια μένουν







10,5; Μα 10,5; Όχι πείτε μου το περίμενε κανένας να υπάρχει τόση διαφορά ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα; Πόσο μεγάλη πίεση, φτώχεια και δυσκολίες υπάρχουν, το έχουμε όλοι νομίζω κατανοήσει… Αλλά όλο αυτό το κύμα ψηφοφόρων που έφυγαν από τη Νέα Δημοκρατία και μετακινήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ τι σημαίνει; Ότι δεν άντεχαν άλλο αυτή την πολιτική, ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι, ότι δεν μπορούσαν να πιστέψουν τίποτε άλλο από αυτό το κόμμα; Ότι το ΠΑΣΟΚ θα λύσει τα θέματα, ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια, ότι θα αλλάξουν τα πάντα; Μακάρι… Πραγματικά το εύχομαι… μακάρι να γίνει το καλύτερο… δύσκολο βέβαια αλλά μακάρι! Οι εκλογές τελείωσαν- ευτυχώς- και η ζωή συνεχίζεται!


Ακόμα προσπαθώ να προσαρμοστώ στο καινούριο μου «σπίτι»! Είμαι ενθουσιασμένη με το πόσα πράγματα μπορώ να προσθέσω και τις δυνατότητες που υπάρχουν για να φτιάξω ακόμα πιο πολύ την εικόνα του μπλογκ… έχω όμως δυσκολευτεί και σε κάποια θέματα γιατί αλλιώς ήταν στο παλιό «σπίτι» κι αλλιώς εδώ. Το βασικότερο μου πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να βρω τρόπο να ανεβάσω βιντεάκι από το YouTube και να μην φαίνεται η διεύθυνση απλώς, αλλά να μπορείς να δεις το βίντεο και μέσα στο μπλογκ χωρίς να χρειαστεί να ανοίξει νέο παράθυρο στο YouTube! Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει παρακαλώ ας μου πει τι να κάνω, γιατί έχουν σπάσει τα νεύρα μου και άκρη δεν βρίσκω!

Γενικά όμως προσαρμόζομαι εύκολα… Ακόμα κι όταν κάτι δεν μου αρέσει πολύ. Θα γκρινιάξω, θα σπάσω τα νεύρα όλων, θα ξαναγκρινιάξω, θα πάθω μια ψιλοκατάθλιψη, αλλά στο τέλος θα το φέρω από δω, θα το φέρω από κει και θα το προσαρμόσω στα μέτρα μου… κι έτσι θα προσαρμοστώ! Θα προσαρμοστώ αλλά δεν θα γίνω σαν τους άλλους κι εγώ: θα μπορώ να είμαι, αλλά στην τελική δεν θα γίνω!

"γίναμε καρδιά μου ίδιοι" κι αυτό δεν αλλάζει πια...

Διασκεδάζω με αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαι, διασκεδάζω που νομίζουν ότι με έχουν αλλάξει ή μπορεί να με αλλάξουν…

Ακόμα όμως παραμένω εγώ…

Ακόμη κι αν έτρεξα πολύ… Ακόμα κι αν άλλαξα πολύ, ακόμα κι αν μοιάζω διαφορετική… Στο βάθος είμαι εγώ παραμένω, ΕΓΩ.

όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν...

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

άνοιγοντας κούτες και κουτάκια... φθινοπώριασε!







Κούτες, κουτιά, κουτάκια… δύσκολο πράγμα η μετακόμιση. Μαζεύεις, συσκευάζεις, μεταφέρεις, ανοίγεις ξανά τις κούτες, και τότε αρχίζει το πιο δύσκολο μέρος της διαδικασίας: η τακτοποίηση.



Πώς να φέρεις σε λογαριασμό τόσα πράγματα; Πώς να αποφασίσεις που να τα τοποθετήσεις; Ποια θα χρησιμοποιήσεις περισσότερο, ποια να αποθηκεύεις για ώρα ανάγκης, ποια να κρατήσεις γιατί δεν μπορείς με τίποτα να αποχωριστείς, ποια πρέπει εντέλει να πετάξεις; Δύσκολο πράγμα η μετακόμιση… ΄


Έχω γεμίσει με τόνους σημειώσεων, διευθύνσεων, αισθημάτων, φωτογραφιών, στίχων, σκέψεων, ιδεών και δεν μπορώ να βρω άκρη… τι να κρατήσω, τι να πετάξω, πώς να τα ξεκαθαρίσω;


Κι είναι κι αυτός ο καιρός, αυτή η ζέστη που δεν με αφήνει σε ησυχία… όσο και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ, το μυαλό μου γυρνάει στο καλοκαίρι… Μυρίζει παντού καλοκαίρι… Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό κείμενο – ούτε ξέρω ποιος το έχει γράψει, ούτε και θυμάμαι δηλαδή – μια σελίδα τετραδίου, κιτρινισμένη από τον χρόνο, γεμάτη με τα απαίσια ορνιθοσκαλίσματα μου. Ήταν μια φάση που είχα περάσει τότε, κι ότι διάβαζα και μου άρεσε το σημείωνα σε ένα φύλλο χαρτί… τα περισσότερα τα έχω χάσει, αλλά αυτό παράπεσε ανάμεσα στις σελίδες του «Μικρού Πρίγκιπα» κι έτσι σώθηκε… Διαβάστε το λοιπόν:


«Τα καλοκαίρια είναι ψέματα»


Τα καλοκαίρια είναι σπίρτα που καίγονται ως την άκρη τους κι ύστερα αφήνουν μουτζούρες σε φωτογραφίες θαμπές από την αλμύρα και σε ηλιοβασιλέματα που ριγήσαμε σφιχταγκαλιασμένοι. Είναι επιθυμίες τα καλοκαίρια. Τις περισσότερες τις κουβαλάμε μέσα μας χρόνια ολόκληρα.


Το μικρό κορίτσι με το ηλιοκαμένο δέρμα και τα φύκια στα πέλματα…


Τα μάτια της που χωρούσαν όλο τον ορίζοντα… Το αστέρι που δεν έφτανες να αγγίξεις όσο κι αν τεντωνόσουν προς τη νύχτα πάνω σου…


Είναι μυστικά ανείπωτα τα καλοκαίρια. Λόγια κι υποσχέσεις για φιλίες που ξεθώριασαν.


Είναι ψέματα τα καλοκαίρια. Κάστρα στην αμμουδιά. Γκρεμίζονται με την παλίρροια. Φεύγουν με τα πρώτα μελτέμια.


Και μένεις σιωπηλός να αφουγκράζεσαι το μοιρολόι του φθινοπώρου που θα ΄ρχεται πάντα ντυμένο με τη θλίψη του, μα κρατώντας σφιχτά στο γκρίζο κόρφο του μια χούφτα βροχής λυτρωτικής.


Ναι, μπορείς να κοιτάξεις μπροστά, ακόμα κι αν αυτό που άφησες πίσω σου είναι ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, λαμπερό κι απρόσιτο».

Έψαξα πολύ για να βρώ ένα τραγούδι που να δένει με το κείμενο... πάρα πολύ... Και νομίζω πως το βρήκα...

κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
 
Έτσι είναι αυτός ο κόσμος, μα αν εσύ τον δεις αλλιώς

ανατρέπεται και πέφτει, σπάει ο κόσμος ο παλιός
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε το μπαλκόνι σου νησί
ό,τι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε τη Δευτέρα Κυριακή
όλα τ΄αδιέξοδα σε βγάζουν στη ζωή...