οι γραμμές της παλάμης

Ακόμη ένα κομμάτι από αυτό το σαχλό σήριαλ, βιβλίο, μυθιστόρημα, άρλεκιν… ή δεν ξέρω κι εγώ πώς να το χαρακτηρίσω… που πολύ θα ήθελα να καταφέρω να γράψω… Με έχουν πιάσει τα γλυκοσιροπιάσματα μου, τι να κάνω;

Α… και δε θέλω σχόλια, έτσι;

«Δεν υπάρχει χώρος για μαγεία και μάγισσες, αλχημείες και φιλοσοφικές λίθους. Τα πάντα έχουν την εξήγησή τους και υπακούουν σε κανόνες λογικής, μαθηματικά αξιώματα και νόμους της φυσικής… Κι όμως, κάτω από τη μικρή χαραμάδα που έχουν δημιουργήσει τα μπλεγμένα μου δάχτυλα, βρίσκονται τα μάτια μου και κοιτούν εσένα… κοιτάζουν να δουν αν τα κοιτάζεις. Δεν είναι αστείο; Σε κοιτάζω να δω αν με κοιτάζεις, χωρίς να ξέρεις εσύ πως σε κοιτάζω. Παιδικό; Χαζό;  Μπορεί… αλλά και μαγικό. Ξαπλωμένος απέναντι, αναρωτιέμαι τι ακριβώς κοιτάς. Εμένα; Το άπειρο; Τίποτα; Για μια στιγμή, θα ορκιζόμουνα πως με κοίταξες.
Η νεραϊδόσκονη που έκανε το πρόσωπο μου  να αστράφτει, δεν έχει  χαθεί… Τα πάντα γύρω σου με κάνουν να μπορώ να ονειρεύομαι με τόσο μεγάλη ευκολία, χωρίς καν να χρειαστεί να κλείσω τα μάτια μου…

Μαγικό; Η μαγεία δεν τελειώνει ποτέ όταν είσαι γύρω μου. Ε, μη μιλήσεις. Δε χρειάζεται να μου πεις όσα ήδη ξέρω.  Όλα αυτά που σκέφτεσαι και τα άλλα, τα αυτονόητα που θα ξεστομίσεις τα έχω ήδη ακούσει μέσα μου, πριν καν τα διανοηθείς. Φτιάχνω μαγικά φίλτρα κάθε μέρα. Διαβάζω τα μάτια, τα χέρια, τη γλώσσα των κορμιών.

Ερμηνεύω τα χαρτιά και τα σημάδια.

Τι λένε; Αναρωτιέσαι; Απορείς;

Απλά, την επόμενη φορά μπορείς να αγγίξεις τις γραμμές της παλάμης μου… και θα μάθεις…»