για τη Μαρία...

Είναι κάτι στιγμές, τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι...

Ξέρεις, τελικά η ζωή δεν είναι μονάχα οι στιγμές που συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν… Περισσότερο είναι αυτές που μας επισκέπτονται χωρίς να το καταλάβουμε. Χτυπάνε την πόρτα, μπαίνουν διστακτικά μέσα, τις νιώθουμε να περνούν από δίπλα μας, τις ζούμε και πριν το καταλάβουμε χάνονται... Δηλαδή δεν χάνονται… πάντα υπάρχουν… φεύγουν κι έρχονται ξανά…Η ζωή εν τω μεταξύ αλλάζει, και οι στιγμές αλλάζουν... Λίγο λίγο, σιγά σιγά... Ξέρεις κάτι; Η στιγμή είναι ένα στιγμιαίο πάγωμα στον χρόνο, αρκεί να συνειδητοποιήσεις ότι έχει γίνει…. Είναι σαν να πάτησε φρένο η αιωνιότητα ή από την άλλη και όχι. Κανονικά δεν υπάρχει στιγμή, έτσι στον ενικό. Υπάρχουν στιγμές πληθυντικές. Υπάρχουν στιγμές που θα ήθελες να κρατήσουν για πάντα και υπάρχουν στιγμές που θα ήθελες να μην υπάρχουν, γεγονός που εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι στιγμές κάνουν πάντα του κεφαλιού τους… Όλων των κεφαλιών συγκεκριμένα... Κάποιες άλλες στιγμές που θα έπαιρνες όρκο ότι τις έχεις πλάσει εσύ, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, είναι το ψέμα σου, αλλά το έχεις βιώσει τόσο πολύ ώστε είναι πλέον η αλήθειά σου...

Κι όμως υπάρχουν κι οι στιγμές που είναι και αληθινές, πραγματικές και τόσο μα τόσο όμορφες… και τόσο απλές και τόσο σπουδαίες την ίδια στιγμή! Μαγικό δεν είναι; Μαγικό δεν είναι να έχεις γύρω σου ανθρώπους και να ζείτε μαζί αληθινές στιγμές; Σπουδαίες στιγμές που σε ενώνουν ακόμη πιο πολύ μαζί τους; Κι άνθρωποι που χαίρονται πραγματικά με τις δικές σου στιγμές, ακόμα κι αν δεν είναι εκεί να τις ζήσετε μαζί;

Στιγμές, όλη η ζωή στιγμές…μην κρατάς μόνο τις πολύ όμορφες, να κρατάς κι αυτές που είναι τόσο αληθινές…

 Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση…

 (13/6/2010)