"Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι πώς καταφέρνω και κρατιέμαι ..."

"Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι ..."

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βρουν τις κατάλληλες λέξεις την στιγμή που τις χρειάζονται... Μα εγώ σχεδόν ποτέ δεν είχα αυτό το πρόβλημα...
Τις περισσότερες φορές, οι κατάλληλες λέξεις βρίσκουν το δρόμο τους μέχρι το στόμα…
Αλλά, μενουν εκεί. Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα.Από το να τις σκεφτείς, μέχρι να βρεις τη δύναμη να τις πεις, μεσολαβεί το χάος… Μετά σιωπή.
Κι αφού ο ήχος της φωνής μου δεν μπορoούσε ποτέ να ακουστεί, θα θελα να άφηνα ένα σημείωμα στην τσέπη σου χωρίς να το πάρεις πρέφα .Καθώς θα έψαχνες κάτι στην τσέπη σου, τα δάχτυλα σου θα έπεφταν πάνω του. Θα το ξεδίπλωνες σε ανύποπτο χρόνο. Θα έβλεπες τα γράμματα μου, και λίγες σκόρπιες λέξεις, γραμμέννα με πορτοκαλί στυλό.

'”αν ποτέ ρωτούσες θα σου απαντούσα. Αν είχαμε δικό μας τραγούδι ξέρεις ποιο θα ήταν; “όλο μ'αφήνεις να σ'αφήσω...”.ξέρεις γιατί; γιατί όταν θες καποιον, είσαι με αυτόν. Χωρίς δικαιολογίες. Όταν δεν θες πραγματικά να είσαι με κάποιον βρίσκεις δικαιολογίες. Και δεν είσαι. Και δεν τρέχεις ξοπίσω του να τον προλάβεις, να του πεις πως έκανες λάθος, πως θες να προσπαθήσεις.  Δεν παίρνεις τηλέφωνα, δεν στέλνεις μηνύματα, δεν προσπαθείς, δεν αλλάζεις γνώμη και τελικά είσαι μαζί με κάποιον άλλο. Γιατί; Μα γιατί δεν τον ήθελες.Είναι απόλυτα ξεκάθαρο.Είναι;”

Σκεφτόμουν ότι θα σου άφηνα το ραβασάκι μου με την πρώτη ευκαιρία μα δεν ξέρω· έμεινε στη δική μου τσέπη. Χρόνια πολλά ξεχασμένο στην τσέπη μου. Το βγάζω και το κοιτάω. Γράφει όσα ήθελανα πω, τότε που η φωνή δεν είχε ήχο. Δεν το μετάνιωσα. Γιατί αν ήταν όλα αλλιώς θα ήμουν κι εγώ αλλιώς και αυτό δεν θα το ήθελα σε καμία των περιπτώσεων...

(υ.γ. κάτι μου λέει πωςπρέπει να ξαναρχίσω να γράφω το"σήριαλ"!)