είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό...

Απολαμβανω τις σιωπές μας. Κι εκείνη την αίσθηση πως μάλλον τις απολαμβάνεις κι εσύ. Η μουσική του ραδιοφώνου να παίζει χαμηλά, να τραγουδάς μερικούς στίχους, να σταματάς, να αλλάζεις σταθμό και να ξεκινάς ξανά. Κι όταν το τραγούδι σου αρεσει πιο πολύ να ανοίγεις λίγο περισσότερο την ένταση και να τραγουδάς λίγο πιο δυνατά, λίγο πιο παράφωνα.

Ακουμπώ για λίγο πίσω το κεφάλι και ονειροπολώ και φτιάχνω μια αλήθεια αλλιώτικη από την αληθινή...

Σσσσςςς οι σκέψεις δεν ησυχάζουν...

συγκρατώ με μεγάλο κόπο τον εαυτό μου. Τον συγκρατώ όσο μπορώ,να μην λυγίσει κι αρχίσει να σου λέει δυνατά τις αλήθειες του. Μα το ξέρω πια καλά πως οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Καλύτερα να σωπάσω λοιπόν, και να μην ξαναπώ αυτά που νομίζεις πως έχουν ειπωθεί, μα που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Γιατι εμείς πάντα “τα είχαμε πει”... χωρίς να έχουμε πει ποτέ τίποτα. Γι' αυτό μπορώ να σιωπήσω και πάλι, για να μην επαναλάβω, αυτά που δεν έχω πει. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, που κάνουν κάποιο να σωπαίνει. Τουλάχιστον φαινομενικά.. γιατί ο εγκέφαλος δουλεύει ακατάπαυστα. Τελικά ίσως φταίει εκείνο το "ΣΤΟΠ που βάζεις μοναχός σου, και στέκει εκεί σαν φράγμα, που προστατεύει τον μέσα σου κόσμο, από τον έξω.. των άλλων. Ξέρεις, υπάρχει πάντα ένας καλός λόγος για κάθε ΣΤΟΠ που συναντάς. Δεν μπήκε εκεί τυχαία κι αν προσπαθήσεις να το παραβείς, μάλλον σε κακό θα σου βγει. Έλα όμως, που δεν τα μπορώ για πολύ τα φράγματα μέσα μου, ξέρεις άλλωστε για τί επίπεδα παρορμητικότητας και στενοκεφαλιάς μιλάμε... Μπορώ όμως να σιωπήσω και να σκεφτώ μέσα στη σιωπή ότι θέλω, ότι γουστάρω, κανείς δε θα το ακούσει... μπορώ να σου φωνάζω, να σε χτυπήσω, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να σε βρίσω, να σου πω πόσο με πονάς, πόσο με κάνεις να χαίρομαι, πόσο σε χρειάζομαι... ποιος τους γαμεί τους ψυχολόγους που σήμερα τρέχουν όλοι για να κατανοήσουν τις προσωπικές τους σχέσεις ή ασχετοσύνες, τις αποτυχίες ή τα βυθίσματα της ζωής, όταν εσύ απλώνεις το χερι σου και σφίγγεις το δικό μου; θέλω κι αυτό να σου πω... κι όλα αυτά κι άλλα πολλά μέσα σε μια σκέψη λίγων δευτερολέπτων, χωρίς να χρειάζεται να δώσω καμία εξήγηση...πόσα χωρά μια σκέψη...μια μαγική σκέψη...

Κάποια μέρα ίσως μπορέσω να σου πω τι είσαι για μένα, με λόγια που να χουν ήχο,

κι ίσως εκείνη την μέρα να καταλάβεις...Πως μπορώ να βρω ήχους και φθόγγους, για να σου περιγράψω όλα αυτά; Για να αρχίσω να σου τα εξιστορώ ένα-ένα.... Δεν υπάρχουν ήχοι γι' αυτά, ούτε εγώ η ίδια που τα γράφω δεν μ' έχω ακούσει ποτέ να τα προφέρω... Πόσο μάλλον να τα διηγούμαι. Είμαι απαίσια αφηγήτρια.