απλά, μια όμορφη μέρα...

Κατηφορίζω ανέμελα την Ερμού, κοιτάζω βιτρίνες, παρατηρώ ανθρώπους. Η ώρα είναι σχεδόν 10, κι όλα μοιάζουν αγουροξυπνημένα και νωχελικά. Μαγαζάτορες, τουρίστες, αστυνομικοί, περαστικοί, διαβάτες, όλοι περπατούν αργά και μοιάζουν να απολαμβάνουν το πανέμορφο ανοιξιάτικο πρωινό.

Έχω αρκετό καιρό να κάνω βόλτα στο κέντρο μόνη μου. Απολαμβάνω το κατέβασμα μου από τη Βουλή προς το Μοναστηράκι, δεν με βιάζει τίποτα, το ραντεβού μου για καφέ άλλωστε είναι στις 11, οπότε σουλατσάρω χαλαρά. Λίγο μετά την Καπνικαρέα, στα δεξιά κάθεται ένας νεαρός με κιθάρα και τραγουδάει: «…Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ από προσώπου της γης στην κόψη μιας αστραπής,
μια μέρα θα εξαφανιστώ από τη νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ ο κόσμος λέει πολλά κι όταν με κρίνει σκληρά η απάντησή μου είναι: Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω...…». Ένας κατάξανθος πιτσιρίκος γύρω στα 4, σταματάει απότομα μπροστά του, κρατώντας από το χέρι τον πατέρα του. Κοιτάει κατάματα τον νεαρό, του χαμογελάει κι αρχίζει να χτυπάει παλαμάκια ενθουσιασμένος. Αυτό ήταν. Άρχισα να γελάω. Μόνη μου. Του τρελού… Μα, που το θυμήθηκε αυτό το τραγούδι;  Ας  είναι, η μέρα τελικά ήταν όμορφη… Η φίλη μου με περιμένει εκεί έξω από το Μετρό. Ο πεζόδρομος παράλληλα με τις γραμμές του ηλεκτρικού, φωτισμένος από το ανοιξιάτικο ήλιο, με κάποιους τουρίστες να απολαμβάνουν την πρωινή τους βόλτα κοντά στα αρχαία, τους πλανόδιους μόλις να έχουν στρώσει την πραμάτεια τους, ένα σχολείο που έχει έρθει  εκδρομή να κάνει αισθητή την παρουσία του, κι εμάς τις δυο χαρούμενες και μόνο που συναντηθήκαμε, και το σκηνικό έμοιαζε σχεδόν μαγικό…

Κι αν αρχίσει καλά η μέρα δεν γίνεται να μην έχει ανάλογη συνέχεια, γίνεται;

 Δεύτερος  καφές, απογευματινός, χαμογελαστός, με θέα την Αθήνα από ψηλά! Και γέλασα,  μα, πόσο γέλασα… χωρίς κανένα απολύτως λόγο! Το καλύτερο από όλα όμως ήταν το πέρασμα από την παιδική χαρά!   Κι έκανα και τσουλήθρα, και τραμπάλα και …κούνια (μόνο εγώ… γιατί κάποιοι άλλοι δεν χωρούσαν στην κούνια! χα!χα!)…

Τις αγαπάω πολύ κάτι τέτοιες ήρεμες, απλές, όμορφες μέρες…

"...Σ' ένα ακρογιάλι στάσου κι αν ένα αστέρι πέσει πιάσ' το
αυτό που θέλεις πέσ' το όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω σαν να 'ταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλο και οι στιγμές που κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω...

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από τη νύχτα μεθάω μες στο σκοτάδι γελάω
και στο φεγγάρι λέω:

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω..."