άσε με μένα στα σύννεφα

...Άσε με εμένα στα σύννεφα

σ' ένα παλιό βενζινάδικο.

Να μπορούσα στα σύννεφα

την ψυχή μου ν' ανέβαζα

Μ' αστραπές τα γαλήνευα

Τα παράπονα που έβαζα

Στο μυαλό μου κι αρχίναγα

Κι απ' την λύπη διασκέδαζα…

Ακόμα μια φορά που το ράδιο μιλάει για μένα... Πρώτο τραγούδι, δεύτερο, και τέταρτο... Σύμπτωση λες;  Όλη μέρα παλεύω με το απροσδιόριστο που νιώθω, προσπαθώ να προσεγγίσω τι φταίει, να κρυφτώ πίσω από το δάκτυλο μου, να το κατευθύνω αλλού,  να αποφύγω τα πάντα... Το θέμα είναι ότι δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να πετάς στα σύννεφα και να ζεις ανάμεσα σε ανθρώπους που ζούνε στη γη. Πατάνε και με τα δυο τους πόδια στον πλανήτη και κοιτάνε δίπλα, πέρα, δεξιά, αριστερά, αλλά ποτέ πάνω… Δεν μπορούν να σε δουν… κι όταν δουν τη σκιά σου καθώς πετάς, αρχίζουν και σου φωνάζουν να κατέβεις. Λες κι αν σηκώσουν λίγο το κεφάλι τους κάτι κακό θα γίνει… η μουσική όμως συνεχίζει το σκοπό της. Το ράδιο συνεχίζει να με κάνει να μην πιστεύω στις συμπτώσεις... . Θα πάει έτσι όλη η ώρα; Η μουσική μου απαντά και πάλι ναι. Μέχρι να εκνευριστώ, μέχρι να το κλείσω. Δεν ακούω τα λόγια, τώρα τελευταία με εκνευρίζουν. Ακούω μόνο την μουσική… και συνεχίζω να είμαι ονειροπαρμένα ανυπόταχτη…και να ονειρεύομαι ένα βενζινάδικο στα σύννεφα, ν’ ανέβαζα εκεί την ψυχή μου, να γαλήνευα μ’ αστραπές τα παράπονα, κι απ’ τη λύπη να διασκέδαζα…