κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...

Θυμάμαι να φοράς εκείνο το μπλε πόλο με το γιακά ανεβασμένο κι ένα παλιό ξεθωριασμένο τζιν.

Αλήθεια. Μα δεν μπορώ να θυμηθώ τι φορούσα εγώ. Θυμάμαι πως καθόσουν στην καρέκλα. Και μετά στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Και μετά στο παγκάκι. Μα δε θυμάμαι πως καθόμουν εγώ. Θυμάμαι πως κάπνιζες το τσιγάρο, πως το στριφογύριζες μέσα στα δυο σου δάχτυλα. Θυμάμαι να μη μιλάς. Θυμάμαι να οδηγάς. Θυμάμαι να με φιλάς...

Μα γιατί θυμάσαι; Έχεις σχεδόν χάσει τις αισθήσεις σου και σκέφτεσαι τι; Θυμάσαι τι; Άσχετες εικόνες;

Μην με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Έχασα βλέπεις τις απαντήσεις μου. Μπορεί κάπου ίσως και να μου έπεσαν. Λες να φοβήθηκαν κι αυτές; Λες να είναι κάπου κρυμμένες; Λες κάποια στιγμή να φανερωθούν;

Δεν ξέρω, τι να σου πω. Και παγώνω. Τι ειρωνεία!

Ξαπλώνω. Και ξαφνικά δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Ακούω μόνο μια βοή δυνατή, σαν χιλιάδες μέλισσες να έχουν μαζευτεί γύρω μου. Κι όλα μοιάζουν θολά, θολά και μακρινά. Και ξαφνικά είμαι μόνη μου μέσα σε ένα βουητό και χαμένη σε μια θολή εικόνα... κάποιος σκύβει από πάνω μου... άνθρωποι μιλάνε μα εγώ δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Το βουητό δεν σταματά... κι εγώ θέλω να σηκωθώ, θέλω να ακούσω, θέλω να εξαφανιστεί η θολή εικόνα από τα μάτια μου, αλλά δεν μπορώ.

Και είμαι μόνη. Εγώ κι ο φόβος μου, που το ασταμάτητο βουητό τον κάνει να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερος....

Λυγίζω μηχανικά τα γόνατα. Το αίμα κατεβαίνει και πάλι στο κεφάλι. Οι μέλισσες αποφασίζουν να φύγουν μακριά μου. Το θολό τοπίο αρχίζει να εξαφανίζεται και μπορώ να δω πια καθαρά γύρω μου. Τους ανθρώπους, τα αντικείμενα. Κοιτώντας γύρω μου σαστίζω. Είναι φορές που τούτη η πολυκοσμία με φοβίζει.

Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι και τότε τη βλέπω.

Μια πορτοκαλί πόρτα. Κι άλλη μια. Κι άλλη μια. Όλες οι πόρτες του νοσοκομείου είναι πορτοκαλί.

Χαμογελάω...