Ότι αισθάνομαι δεν έχουν τίτλο...

Γιατί είπαμε τίποτα δεν μπορεί έτσι απλά να είναι… 
μέχρι χτες μπορούσα να δραπετευω χωμένη μέσα στο 

πορτοκαλί μου όνειρο 
πηδώντας απ’ τον ουρανό στο πορτοκαλί μου σύννεφο. 
Τώρα υπάρχει ένα σύννεφο μέσα στο κεφάλι μου.
Ένα συμπαγές, πηχτό σύννεφο. Ένα γκρι, μουντό άχαρο νεφέλωμα.
Τώρα ούτε το πορτοκαλί σύννεφο δεν μπορεί να στάξει 

λίγο χρώμα... μοιάζει λες και γίνεται διάφανο,

 μοιάζει να εξαφανίζεται.

 Το βλέπω να συμβαίνει και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. 

Το πορτοκαλί να μεταμορφώνεται, να σβήνει...

Κάποιος είπε πως πως όλοι, έχουμε
 στην καρδιά μας κάτι που είναι χαλασμένο. Όλοι.

 Κι εγώ το κάλυπτα χρόνια πολλά με το πορτοκαλί σύννεφο.

 Ένα πορτοκαλί που άλλαζε συνεχώς μορφές.

Χτυπάνε τα πλήκτρα σε αυτήν την ανάρτηση μα ο νους μου χάνεται 

σε εκατομύρια εικόνες... χιλιάδες πορτοκαλί

 εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου μέσα σε ένα δευτερόλεπτο...
¨Οτι πορτοκαλί έζησα δεν χωράει στην Χώρα της Συνείδησης...  

Να απελευθερώνεις τους φόβους σου…
Να τους ανοίγεις ένα παράθυρο και να τους αφήνεις να τρέξουν…
Να σε περικυκλώσουν, να σε κατακλύσουν, να σε κατακτήσουν…
Και μετά… να τους χαμογελάσεις… και σαν μικρό παιδί 

να τους φυσήξεις μακριά... 

μπορείς; γιατί δεν μπορείς πια;
Με κουράζει η σκέψη, η σκέψη που ψάχνει να βρει την ιδέα σου … 

νιώθω ένα βάρος στο κεφάλι μου 

σαν να προσπαθώ να σηκώσω τον κόσμο όλο...

Αυτό ήταν;

ξεθώριασε το πορτοκαλί;