Σβήσε. Γράψε. Σκέψου. Κρίνε. Μείνε…. Μην φεύγεις τόσο εύκολα. Σε διώχνω εγώ μόνη μου και μετά πάλι σε ψάχνω. Ξανά από την αρχή. Η ίδια διαδρομή. Μπροστά πίσω ξανά… Θα κουραστείς το ξέρω. Κι εγώ κουράζομαι. Με εξαντλεί η σκέψη αυτή. Δεν στέκεται ακίνητη. Προχωράει, αλλάζει, μεταμορφώνεται, κρύβεται, και φανερώνεται ξανά. Μείνε.
Μείνε εκεί
εκεί όπου είσαι
εκεί όπου ήσουν άλλοτε
μείνε εκεί
μην κουνιέσαι
μη φεύγεις
μη με κρίνεις
...μείνε,
σταμάτησαν ο χρόνος και οι σκέψεις,
πάγωσαν όλα. Ξέρω τι είσαι. Κι όμως, επιμένω να μείνεις.
Μείνε εδώ και θα γεμίζω το μυαλό σου με εικόνες… κι εσύ το δικό μου. Αυτό είσαι.
Μείνε… χάνω την ισορροπία μου.
Πέντε γράμματα. Μια λέξη.
Μείνε.
Κι επειδή ξέρω πως σε έχω παραμελήσει, σου ήρθα για λίγο. Για πολύ λίγο. Ίσα να σου αφήσω το δακτυλικό μου αποτύπωμα. Άντε κι ένα κομματάκι γυάλινο από την ψυχή μου. Να με νιώθεις, τ’ ακούς; Μη φύγεις. Ή τουλάχιστον αν φύγεις, μην είναι πολύ μακριά μου…
Όλη η ζωή μου μια βόλτα με το αυτοκίνητο… Τρίτη απόγευμα. Επιστρέφω στο εξοχικό μετά από έναν βροχερό απογευματινό καφέ. Στο δρόμο γίνεται ο κακός χαμός. Κίνηση, οι δρόμοι χάλια από την μεσημεριάτικη νεροποντή, οι οδηγοί εκνευρισμένοι μέχρι θανάτου… κι εγώ στον κόσμο μου ως συνήθως… Ανοίγω το ραδιόφωνο και επιτέλους μετά από αρκετή ταλαιπωρία φτάνω στην Αττική Οδό. Πληρώνω στα διόδια, και προσπαθώντας να πετάξω τα ρέστα σε ένα μικρό κουτάκι κάτω ακριβώς από το ραδιόφωνο… Μπερδεύεται το χέρι μου όμως και ακουμπάει κατά λάθος κάποιο κουμπάκι του ραδιοφώνου… κι ο σταθμός αλλάζει… το τραγούδι αλλάζει… και με πάει τουλάχιστον 10 χρόνια πίσω… καλοκαίρι, σε ένα πανηγύρι κάπου στα δυτικά… Είναι κάποια τραγούδια που με τσιγκλάνε… και στο μυαλό και στην καρδιά… «Καίγομαι και σιγολιώνω…» (για την Ιωάννα...εξαιρετικά)
Καίγομαι και σιγολιώνω
καιγια σένα μαραζώνω
αχ, τι καημός
Μίλησέ μου μίλησέ μου
δυο λογάκια χάρισέ μου
αχ, ο φτωχός
Σ' αγαπώ σ' αγαπώ
ως κανένας άλλος
στην καρδιά μου ρίζωσε
έρωτας μεγάλος
Τι να κάνω τι να κάνω
αχ ο μαύρος θα πεθάνω
αχ, τι καημός
Μίλησέ μου μίλησέ μου
δε σε φίλησα ποτέ μου
αχ, ο φτωχός.
Στο κεφάλι μου πανηγύρι. Πετάγομαι από τη μια σκέψη στην άλλη. Πειράζει να μην τις γράψω με τη σειρά; Αδύνατον να συγκεντρωθώ… Δεν το αντέχω άλλο αυτό το συναίσθημα…
Εσύ ξέρεις όμως, εσύ καταλαβαίνεις. Για το μοναδικό λόγο ότι εσύ είσαι εγώ κι είσαι ό,τι πιο σταθερό και μόνιμο κουβαλάω επάνω μου.
Μόνο να χαρείς, μην με τρελαίνεις θεωρώντας πως η δική σου παράσταση είναι η πραγματική. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, προσπάθησε να με καταλάβεις. Αρκεί. Διαφορετικά μπορείς να συνεχίσεις να βλέπεις το έργο που διάλεξες και να βουτάς στα μονόχρωμα πάθη σου.
Κι αν οι παλμοί μου κρύβουν κάτι από την χρόνια εφηβική μου υπερένταση, εσύ μη δίνεις σημασία… με ξέρεις άλλωστε.
Τώρα είναι το μετά του τότε και περιττό να πω ότι ούτε εγώ με συγκρατώ πια. Φαντάσου να περιμένεις χρόνια τώρα την έκρηξη χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα πότε θα συμβεί. Μια διαρκής νευρικότητα σ' ολόκληρο το σώμα μου. Κάποια βαριά, διασταλμένα νεύρα το πόδι μου αυτονομείται πια και κουνιέται μόνο του πάνω κάτω...
Χθες ζήλεψα ένα κατεβατό από αφελείς, παιδικές ερωτήσεις… «Ρώτα με ότι θες…». Τι να ρωτήσω; Τι;
Να βάλω τα "θέλω" μου σε σειρά. Το καθένα στη δική του θέση, με αρκετό χώρο για να βολεύονται. Κι εσύ θα έχεις τη θέση σου αλλά εσένα δεν θα σε βγάζω έξω. Σπάνια. Πολύ σπάνια. Γιατί όσο σε κακομαθαίνω παίρνεις θάρρος κι ύστερα θες να πατήσεις πάνω μου.
Άραγε οι σκέψεις, οι ιδέες, οι επιθυμίες,... είναι πραγματικότητα;
Κι όταν ζεις μέσα σε αυτές, δεν ζουν κι αυτές μαζί σου;
Άρα πες μου εσύ τι πάει να πει υπαρκτό και ανύπαρκτο. Εξήγησέ μου τη διαφορά. Δείξε μου τα όρια και ίσως σε πιστέψω...
Γράφω σβήνω διορθώνω. Αγώνας για συγκέντρωση. Θέλω να γράψω κάτι περί φιλίας… Λατρεύω τους φίλους μου... όταν γύρω μου γίνονται όλα λιγότερο φωτεινά και όταν γίνονται σαθρά και ευτελή … ξέρω πως αυτοί οι φίλοι μου, θα βρίσκονται πάντα εκεί και θα μπορούν με ένα ελαφρό νεύμα, να μου ξαναφέρουν το χαμένο , υπερπολύτιμο χαμόγελο … και την ελπίδα , ότι δεν χάνονται όλα μέσα στις «θάλασσες της καθημερινής ρουτίνας». Δεν δημιουργούμε φίλους, όπως οι περισσότεροι από μας πιστεύουν. Τους κερδίζουμε. Οι φίλοι γεννιούνται, δε γίνονται. Ο καθένας έχει φίλους. Αλλά πραγματικούς φίλους; Ένας πραγματικός φίλος δεν είναι αυτός που μόνο διασκεδάζουμε μαζί, αλλά κι αυτός που μας φροντίζει. Αυτός που θα είναι δίπλα μας όταν κλαίμε. Γιατί ο καθένας μπορεί να μας ακούσει. Οι φίλοι ακούνε προσεχτικά αυτά που έχουμε να τους πούμε. Αλλά ένας πραγματικός φίλος ακούει προσεχτικά όλα αυτά που δεν του λέμε. Εάν κάποιος με ρωτήσει να του πω μια φράση, η οποία εκφράζει τη σημασία της φιλίας, θα του απαντούσα: “Να μιλάς στον καλύτερό σου φίλο χωρίς λέξεις.” Απλώς αυτό. Όχι αυτά που λέγονται αλλά αυτά που δε χρειάστηκε ποτέ να ειπωθούν έχουν σημασία. Γιατί μόνο οι πραγματικοί φίλοι μπορούν να καθίσουν μαζί στη σιωπή και να αισθανθούν ότι είναι γεμάτοι από την καλύτερη συζήτηση που έκαναν ποτέ.
Άλλωστε εγώ όταν λέω "φίλος" , μέσα μου, ξέρω καλά σε ποια κατηγορία τον τοποθετώ... Υπάρχουν οι φίλοι της καρδιάς μου… Που δεν είναι πολλοί φυσικά, πως μπορεί να είναι πολλοί άλλωστε; Και με τους οποίους μας δένουν στιγμές, ιστορίες, χρόνος και κυρίως κοινή ζωή...
Και μπορώ να πω ότι ήμουν σχετικά τυχερή στη ζωή μου πάνω σε αυτό το θέμα… δεν λέω ότι δεν πληγώθηκα ή ότι δεν πλήγωσα άθελά μου…
όμως έχω λίγους πολύ καλούς φίλους και νιώθω τυχερή γι’ αυτό…
είναι πάντα εκεί, δεν με παρεξηγούν αν τους ξεχνάω, δεν μου κρατάνε κακία, μπορεί να κάνουμε να μιλήσουμε βδομάδες από κοντά…
κι όμως μόλις τους δω θα είναι πάλι σαν να ήμασταν μαζί πριν λίγο…
αυτό δεν έχει σημασία; να μπορείς να βασιστείς σε κάποιον,
να νιώσεις σιγουριά στην αγκαλιά του…δεν χρειάζεται να σου μιλήσει, δεν χρειάζεται να σε συμβουλέψει… φτάνει να σε αγκαλιάσει και να σε ακούσει…
Ναι, ναι είναι γεγονός... μύρισαν Χριστούγεννα, είμαστε πια στην τελική ευθεία. Που το κατάλαβα λες,ε; Όλα, μα όλα τα ραδιόφωνα παίζουν ένα τραγουδάκι! Το σήμα κατατεθέν των Χριστουγέννων: "I don't want a lot for christmas". Τι σημαίνει "I don't want a lot for christmas"; Αν θυμάμαι καλά, πρώτη φορά το άκουσα το 1993 ή 1994 αυτό το τραγούδι...σωστά θυμάμαι; Δεκαπέντε χρόνια τώρα όλοι τραγουδούν ότι δε θέλουν πολλά για τα Χριστούγεννα, παρά μόνο "εσένα"! ; Ψίλοι στ' αυτιά μου μπήκανε πως το τραγούδι γνωρίζει αυτή την εποχή μέρες δόξας μεγαλύτερη κι από εκείνη την περίοδο που πρωτοκυκλοφόρησε! Γιατί; ρωτάς γιατί; Μα λόγω οικονομικής κρίσης... γιατί αν θες μόνο εκείνον ή εκείνη, και δε θες τίποτα άλλο κάνεις και οικονομία! Δεκαπέντε χρόνια όμως δεν κουράστηκες; Αφού βρε πουλάκι μου δεν έρχεται, δεν θέλει, δεν μπορεί, κάτι έτυχε, δεν χτύπησε το ξυπνητήρι, έχασε το λεωφορείο, είναι gay, έφυγε μετανάστης, μπήκε σε μοναστήρι, γιατί επιμένεις; All i want τη μία και all i want την άλλη μας κούρασες!Και γιατί παρακαλώ δεν θέλεις πολλά; Εγώ πάντως θέλω πολλά... πάρα πολλά! Θέλω και μελομακάρονα, και κουραμπιέδες και γεμιστή γαλοπούλα με κουκουνάρια, και σοκολάτες και καραμέλες και κάλαντα και τραγούδια και χαζοχαρούμενες χριστουγεννιάτικες ταινίες και τζάκι και δώρα και βόλτες και ψώνια και χουχουλιάρικους απογευματινούς καφέδες και φιλοσοφικές συζητήσεις και ταξίδια και χορούς και ξενύχτια... τα θέλω όλα πειράζει; Κι εσένα θέλω... πάντα! Αυτό ονομάζεται χριστουγεννιάτικη κρίση υπερκαταναλωτισμού! 21 ημέρες πρίν από τα Χριστούγεννα...
Βάζω καυτό καφέ στην κούπα κι ανοίγω τον υπολογιστή. Τοποθετώ μπροστά μου μια στοίβα με βιβλία. Τραβάω προς το μέρος μου τις σημειώσεις. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, αλλά τίποτα… δεν μπορώ πια ούτε να συγκεντρωθώ ούτε να διαβάσω ούτε να γράψω. Διπλωματική; Ποια διπλωματική; Το πολύ πολύ να καταφέρω να γράψω κάποιο μυθιστόρημα. Με σέρνει το λουρί του εαυτού μου. Μέσα στο κεφάλι μου δεν υπάρχει ούτε μια λογική σκέψη. Ούτε μια πραγματική σκέψη. Τι κακό έχουν οι φαντασίες; Μόνο φαντάσματα μη γίνουν… Ανακυκλώνομαι. Επαναλαμβάνω και επαναλαμβάνομαι. Βάζω το ίδιο κομμάτι στο repeat. Χτες άκουσα 30 φορές το ίδιο τραγούδι. Συνεχόμενα… Μιλάω. Από μέσα μου. Διαμαρτύρομαι σιωπηλά για να μην ακούω τη φωνή μου να χτυπάει στους τοίχους, να αντανακλάται στους καθρέφτες και να πέφτει κουρασμένη στο πάτωμα, έχοντας ξεχάσει από ποιο στόμα ξεβράστηκε…
Δεν πιστεύω λέξη ρε. Ούτε στα μάτια πιστεύω… Πάμε παρακάτω, όπως-όπως.
Λοιπόν, το παρακάτω δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του. Συνήθως καθυστερεί… Κι εκείνο το διάστημα μεταξύ του παραπίσω και του παρακάτω τι κάνεις; Τι ζεις; Μεταξύ δυο κόσμων; Ανάμεσα σε δυο πραγματικότητες; … Πραγματικότητες… να γελάσω;
Εξαιρέσεις;
...Η μέρα κυλάει
Για να 'ρθει η επόμενη να φέρει σκέψεις, μυαλό, αέρα
Και πριν να πιάσεις το νόημα περνάει
Στην αγκάλια μου έλα
Είναι καλύτερη απ' τις πόλεις η δική μου η τρέλλα
Μα πρόσεξε μη μείνεις εκεί
Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις
Και ψάχνεις για κάτι
Σε ένα φιλί, σε μια ματιά, σ' ένα χαμόγελο, σ' ένα άδειο κρεβάτι
Κι ας ξέρεις τίποτα δε θα 'ναι εκεί
Μα η αγάπη είναι εδώ
Χτυπάει την πόρτα μας και μείς σαν μια γροθιά τ' όνειρό της
Κι αυτή μας δείχνει το άσχημο προσωπό της
Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις
Άδειο το βλέμμα
Ο πόνος μέσα στο μυαλό, μέσα στο σώμα και στέμμα
Να μη το δείξεις, να μη μου το πεις
Μα πήγε αργά
Για να τραβήξουμε ξανά κι οι δυο σε αντίθετους δρόμους
Τι κι αν πονάω, τι κι αν πονάς...
(το τραγούδι, για την Ιωάννα, που μου το έμαθε...)
Όλο το βράδυ ξέχασα το βλέμμα μου πάνω στην οθόνη. Πάταγα κουμπιά χωρίς νόημα. Είχα τοποθετήσει τα δάχτυλά μου πάνω στα σωστά πλήκτρα και περίμενα κάτι να τα σπρώξει. Όταν δεν μου έρχεται κάποια ιδέα για να γράψω, απλά πετάω λέξεις σε ένα κουτί… Όλα ξεκινούν με ένα ερώτημα και συνήθως καταλήγουν σε περισσότερα. Και η κατρακύλα μου δεν έχει σταματημό… Άκρη δεν μπορείς να βγάλεις. Δεν είναι κατάσταση αυτή… λέξεις, λέξεις, λέξεις… γεμίζουν το μυαλό μου… και η λογική τελειώνει…
Φταίω…
Αναρωτιέμαι…
Απογοητεύω…
Απογοητεύομαι…
Κουράζω…
Κουράζομαι…
Θέλω…
Παίζω κρυφτό…
μα, το δικό μου φτου και βγαίνω είναι το δικό σου φτου και τα φιλάς… και το αντίθετο.
Αχ, βρε Χριστόφορε… Βόλτες με το ποδήλατο στο Park Avenue, βαρκάδα στη λίμνη, χοτ ντογκ από το δρόμο, καφέ σε μικρά coffee shops,θέατρο στο Broadway, αχ βρε Χριστόφορε… εσύ και τα παραμύθια σου… εσύ κι οι διάλογοι σου…
(λίγο μετά από μια θεατρική παράσταση…)
-Λίγο κλισέ ,δεν ήταν;
-Πολύ, μα γι’αυτό μου άρεσε. Το κλισέ με το χρόνο γίνεται κλασσικό, κορίτσι αγαπάει αγόρι και οι γύρω δεν τους αφήνουν να ζήσουν τον έρωτα τους.
-Και πάντα ένας από τους δύο στο τέλος πρέπει να πεθάνει…
-Μα, το έργο είναι ένας ύμνος στον αγνό έρωτα ,είναι το μόνο που δεν αλλάζει όσο περνάνε οι εποχές.
-Δεν σε είχα για τόσο ρομαντική
-Κακώς, δεν έχεις καταλάβει τίποτα τότε
-Προσπαθώ…
-Καλά, συγνώμη, εσένα αυτή η παράσταση δεν σου άρεσε; Μα ήταν συγκλονιστική, είχε μοντέρνα σκηνοθεσία, άψογη μουσική- καλά δεν συζητάω για το πώς παίζανε- κι όλο αυτό το ροκ θέαμα σε κλασσικό παλιό κείμενο… Φτάσαμε…
- Φτάσαμε; Εδώ μένεις;
- Ναι.
- Νιώθω λίγο άσχημα γιατί σε έχω βγάλει από το πρόγραμμα σου.
- Δεν πειράζει ήθελα και βγήκα.
- Δηλαδή να μην έχω τύψεις;
- Με βλέπεις να περνάω, άσχημα;
- Όχι.
- Εξάλλου πόσο καιρό θα μείνεις ακόμα;(…)
- Τόσο όσο να μην υποφέρω όταν θα φύγω…
- Σωστά… μη γίνει δύσκολο και για τους δυο μας... Αν και για μένα έχει ήδη αρχίσει να γίνεται… (!)
- Και για μένα… (!)
- Λοιπό… αύριο έχει μουσεία, μαγαζιά, βόλτες…
- Ωραία… Ε, θα σε πάρω τηλέφωνο να μου πεις που θα έρθω να σε συναντήσω…
- Εντάξει…
- Λοιπόν… Καληνύχτα…
- Καληνύχτα…
(Φιλί…στο μάγουλο)
- Γεια…
- Γεια…
(φεύγουν… ο ένας στο σπίτι, ο άλλος χάνεται στο δρόμο…αλλά…)
Το έχω ξαναπεί: μου αρέσουν τα παιχνίδια. Πιο πολύ βέβαια μου αρέσουν οι ζαβολιές…
Όχι για να κερδίζω! Αλλά για να μην κερδίζουν ανενόχλητοι αυτοί που συνέχεια κερδίζουν.
Μα είναι κάποιοι που μόνο κερδίζουν.... Ξεκινάς να παίξεις μαζί τους κι έχεις χάσει από τα αποδυτήρια… Είναι μερικά παιχνίδια που παίζονται μόνα τους. Χωρίς κανόνες. Μόνο με ζαβολιές. Κρυφούς άσσους στο μανίκι να πέφτουν στο τραπέζι την πιο ακατάλληλη στιγμή. Κανείς δε θα κερδίσει. Γιατί... σιγά μην σου πω το γιατί. Είναι αυτονόητο και το βλέπεις. Θα καείς και καλά να πάθεις. Σ' αρέσει; Γουστάρεις; Καταλαβαίνεις; Βγάζεις άκρη; Εγώ δεν βγάζω άκρη… Κι αυτός ο Παπακαλιάτης έχει βαλθεί να με τρελάνει… που σκατά πάει και τις βρίσκει αυτές τις μουσικές, μου λες; Διασκευή των Beatles… Girl, από την ταινία «Across the universe”. Πρέπει να το βρω αυτό το τραγούδι…
τι να σκεφτώ; Όταν σκέφτεσαι, περπατάς γρήγορα και σκοντάφτεις στο δρόμο πάνω σε πράγματα που δεν προλαβαίνεις να δεις. Δεν ξέρω τί να σκεφτώ.
Φεύγω και δε με ακολουθεί τίποτα. Ούτε βλέμμα ούτε άνθρωπος. Κανείς. Κι εγώ εξακολουθώ να σκέφτομαι. Χωρίς κανένα αποτέλεσμα, χωρίς κανένα ειρμό. Υπάρχουν άνθρωποι που, αν αποφάσιζαν να ρωτήσουν, θα μάθαιναν τα πάντα για μένα, υπάρχουν άλλοι που τα ξέρουν χωρίς να ρωτήσουν, υπάρχουν κι εκείνοι που δε θα μάθουν ακόμη κι αν καλωδιωθούν με τη σκέψη μου. Έτσι είναι, όταν δεν υπάρχει συμβατότητα σκέψης, δεν μπορείς να επικοινωνήσεις, δεν μπορείς ούτε να καταλάβεις τη σκέψη του άλλου. Μεγάλα λόγια θα μου πεις… ίσως, ίσως όχι. Δεν προσπαθώ να πω κάτι με όλα αυτά έξω από αυτά τα ίδια. Μόνο που δεν ξέρω τι να σκεφτώ.
Η φωνή μου η ίδια, μου πετάει δυο-τρεις ατάκες από το υποσυνείδητο. Δεν τις επαναλαμβάνω. Σα να μου πέφτουν υπερβολικά τελεσίδικες για μένα. Σα να γυρεύω μια μέση κατάσταση. Μια πιο εύκολη λύση. Λες να τα θέλω όλα δικά μου; Σα να ξαφνιάζομαι που δυο τρία από αυτά που μου ψιθυρίζει το υποσυνείδητο νιώθω πως είναι αλήθεια. Δείχνω να φοβάμαι μήπως είναι, η αλήθεια είναι πως φοβάμαι μήπως δεν είναι.
Τι να σκεφτώ;
(Το τραγουδάκι τα σπάει! Έκλεψα τον τίτλο για τον τίτλο του post! )
Σου έτυχε ποτέ να θες να πεις τόσα πολλά και να μην βγαίνουν οι λέξεις; Κι εγώ που τόσο αγαπώ τις λέξεις, που λατρεύω τις λέξεις, που νιώθω πιο ειλικρινής όταν γράφω παρά όταν μιλάω, εγώ, δεν δύναμαι να γράψω μια απλή εξομολόγηση…Θέλω να γράψω και δεν μπορώ. Δεν αντέχω να δω τις λέξεις μπροστά μου.
Ένα τείχος δικό μου, απροσπέλαστο γιατί ξεχειλίζει εγώ. Ένα εγώ άγνωστο σε μένα.
Το cd παίζει, κι ο ήχος από τη μουσική ταξιδεύει το μυαλό μου. Σκέφτομαι πως πολλές φορές θέλω να φωνάξω δυνατά σε μια ύστατη προσπάθεια να γνωρίσω σε όλους οτιδήποτε νιώθω, κι άλλες φορές θέλω να κρατήσω μυστική σιωπή σα να θέλω να ξορκίσω το καλό ή το κακό αυτών που έχουν συμβεί... Οι ήχοι του τραγουδιού, μπερδεύονται με τις λέξεις από το ποίημα- το λατρεύω αυτό το ποίημα. Ρίσκο, δύσκολη λέξη... Αλλά τι είναι η ζωή χωρίς ρίσκο; Ένα παιδί που δεν γελά. Ένα θέατρο χωρίς σκήνή. Ένας ουρανός χωρίς αστέρια. Μια βάρκα χωρίς πανιά. Τα μεγάλα ρίσκα είναι για τους Μικρούς Πρίγκηπες αυτής της ζωής. Όσοι μπορουν να αφήσουν το αστέρι τους για να κυνηγήσουν το όνειρό τους είναι εκείνοι που μπορουν να ζήσουν-και μέσα σε ένα όνειρο..και παντού... Για τους υπόλοιπους, το απαλό χάδι του, αρκεί...
Γι'αυτούς που ρισκάρουν λοιπόν, και δεν τους νοιάζει να χάσουν... ένα παλιό των πυξ λαξ... (μα, που το θυμήθηκα;;;)
πότε ένιωσες τελευταία φορά, ότι ρε παιδί μου αξίζει να πεθάνεις μετά από εκείνη τη στιγμή ή έστω ότι θα ήθελες να σταματήσει ο χρόνος; δυσκολεύεσαι να θυμηθείς ή απλά τρομάζεις να το ψάξεις;
Ξύπνησα λίγο περίεργα σήμερα...μια γρίπη με γυροφέρνει, αλλά δεν θα της κάνω τη χάρη. Σηκώθηκα από το κρεββάτι κατά τις εννια. Έκανα ένα απαραίτητο τηλεφώνημα και μετά από λίγο ξαναμπήκα κάτω από τα σκεπάσματα. Με ξαναπήρε ο ύπνος. Το κινητό άρχισε να χτυπα. Το άκουγα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Σταμάτησε. Άρχισε να ξαναχτυπα. Σταμάτησε και πάλι. Τρίτη φορά κουδούνισμα. Ξύπνησα, απάντησα, το έκλεισα ξανά. Μα γιατί μου χάλασαν το όνειρο, γιατί μου χάλασαν το όνειρο; Συνέχισα να είμαι κάτω από τα σκεπάσματα, προσπαθώ να κλείσω πάλι τα μάτια, μήπως και συνεχίσει. Επιμένω αλλά τίποτα... Θυμώνω... Σηκώνομαι επιτέλους από το κρεββάτι,και φτιάχνω καφέ. Ανοίγω τον υπολογιστή και κοιτάω τα mail μου... και βρίσκω ένα μικρό δωράκι...ένα καινούριο τραγούδι της Χαρούλας! Χαμογελάω, το βάζω να παίξει... Μα, αυτή τη μουσική... αυτή τη μουσική την άκουγα και στον ύπνο μου! Και μετά σου λένε ότι τα όνειρα δεν γίνονται πραγματικότητα! Ας γελάσω...
Έφυγα απ'τον παλιό μου εαυτό
δεν ξέρω τι ήτανε δικό μου απ'ότι έζησα
όποιος δεν είναι εδώ κοντά μου ανήκει αλλού
Ήρθε ο καιρός να δω το συρματόπλεγμά μου
ριγμένο κάτω πατημένο,το παραμύθι μου παρμένο
δεν είμαι πια ίδια με χτες,δεν τρέχω πίσω από πληγές
λυπάμαι μόνο που δεν έχω κάπου το βλέμμα να προσέχω
Μα τώρα...έφυγα
Έφυγα απ'την ανάγκη μου ,"να υπάρξω"
πίστευα ότι θα τρομάξω ,μα ύστερα σκέφτηκα
ότι αγάπησα έχει μπόι
κι ότι αγαπώ,θέλει τα μάτια μου ανοιχτά το χτες να μη με τρώει
να περπατήσω στις σιωπές μου,να θυμηθώ τις προσευχές μου
κι ας είμαι πια άλλο σκαρί,δεν ειν' το κάρμα μου βαρύ
Δεν θέλω άλλο να διαφέρω,θέλω αν μ'αγάπησες να ξέρω
Κατά καιρούς έχω διάφορες εμμονές. Κι όσες έχω καταφέρει να αποβάλλω μετά από χρόνια, έρχονται άλλες να τις αντικαταστήσουν. Παλαιότερα, μέτραγα τις αποστάσεις με βήματα. Από το σπίτι μου μέχρι το σπίτι της θείας μου 430 βήματα, μέχρι το περίπτερο 72, μέχρι το φούρνο 85. Κάποια στιγμή μου πέρασε αυτό. Τότε ξεκίνησα να προσέχω τις γραμμές του πεζοδρομίου. Περπατούσα ανάμεσα στα τετράγωνα και δεν έπρεπε για κανένα λόγω να πατήσω τις γραμμές τους, λες κι αν το έκανα κάτι θα πήγαινε στραβά, λες και θα χαλούσε η ισορροπία του σύμπαντος. Τώρα έχω πιάσει τις σκάλες! Πως; Παράδειγμα: πρέπει να ξεκινήσω πατώντας στο πρώτο σκαλί με το δεξί και φτάνοντας στο τελευταίο να πατήσω και πάλι με το δεξί. Του τρελού ,θα πείτε και θα συμφωνήσω απόλυτα. Και να ‘ταν μόνο αυτά…
Κάποιες φορές με πιάνουν κρίσεις στεναχώριας, τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος. Στην αρχή το παλεύω μέσα μου και κλαίγομαι για τη κακιά μου ώρα, μετά όμως όλος ο θυμός βγαίνει προς τα έξω… και τότε βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα, και μετά κάπως τα πράγματα ξεθυμαίνουν.
Το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά συνήθως θάβεται κάτω από το χαλί.
Όμως ώσπου να εμφανισθεί η επόμενη κρίση, είμαι καλά…
Δεν είμαι επίπεδη. Έχω μεταπτώσεις, η διάθεσή μου αλλάζει συχνά. Βέβαια μερικές φορές παραμένει περισσότερο απ' ότι πρέπει στο ένα άκρο πριν πάει στο άλλο, αλλά... πάει. Κάποια στιγμή πάει.
Δεν ξέρω αν αυτές οι μεταπτώσεις είναι "υγιείς". Κι ούτε θέλω να μάθω. Τις συνήθισα, αν λείψουν θα μου λείψουν, μου αρέσουν. Μου αρέσουν κι όσοι είναι όπως εγώ, άνθρωποι "πάνω-κάτω".
Κι ας μη συμπίπτουν πάντα οι μεταπτώσεις μας…
Κι επειδή σήμερα είμαι στα πάνω μου, και το All my loving, μου θυμίζει Χριστούγεννα… let the music play…
Σκέφτομαι και γράφω. Μπα... ούτε σκέφτομαι ούτε γράφω. Πάνε μέρες τώρα. Νιώθω σα να μου έχουν δώσει μια σφαλιάρα, μια δυνατή σφαλιάρα, κι ακόμα δεν μπορώ να ακούσω τίποτα από το ένα αυτί... σα να έχω πάθει ένα μικρό σοκ. Ποιος την περίμενε αυτή την ξανάστροφη; Έπρεπε να την περιμένω; Να είμαι προετοιμασμένη; Είχα χαλαρώσει, είχα αφεθεί και... βζζζζουπ, ήρθε και προσγειώθηκε πάνω μου. Όχι,όχι κανένα σημάδι δεν έμεινε στο μάγουλο μου, αλλά... τι είναι αυτά που τριγυρίζουν πάνω από το κεφάλι μου;... Πεταλούδες... Βλέπω πεταλούδες... ακόμα...πολλές πεταλούδες... ζαλίστηκα εντελώς. Βρες ένα θέμα να γράψεις!!! Βρες θέμα!!! Ακούω το υποσυνείδητο μου να μου φωνάζει! Έχω θέμα... και μπορώ να γράψω κατεβατά ολόκληρα, αλλά ποιος θα τα διαβάσει και ποιον τελικά αφορούν; Τρομοκρατούμαι και μόνο στην ιδέα να αποτυπώσω με λέξεις ό,τι παρανοική σκέψη υπάρχει στο μυαλό μου... Τι είναι αυτά που γράφω πάλι; Ακόμα νιώθω τη σφαλιάρα στο μάγουλο,κι ακόμα βλέπω πεταλούδες... Σηκώνεις το χέρι κι όποιον πάρει ο χάρος... Φοβερό timing! Φοβερό! Οι πεταλούδες πετάνε ακόμα κι εγώ νιώθω λες κι έχω πάθει dejavu... ακούω τις ίδιες λέξεις σε επανάληψη,ξανά και ξανά... Γιατί δεν φεύγουν οι πεταλούδες; Έχω αρπάξει την απόχη σαν τρελός εντομολόγος και κυνηγάω πεταλούδες...θέλω να τις βρω όλες, μα εκέινες κρύβονται στα ποιο απίθανα μέρη κι όλο μου ξεφεύγουν... δεν μπορώ να τις πιάσω όλες. Και τι να κάνω; Κάθομαι και τις χαζεύω... τις κοιτάω,τις νιώθω... μα αυτες είναι διαφορετικές... είναι αλλιώτικές... έχουν ήχο... τις ακούω... ψιθυρίζουν, ακούω τον ήχο του φτερουγίσματος... Καλύτερα τότε που ήταν μουγγές, χωρίς ήχο, σιωπηλές... Άτιμες πεταλούδες... θα κλείσω τα αυτιά μου... Θα κάνω πως δεν σας άκουσα...Όμως είναι τόσο όμορφες, τόσο όμορφες... και με κοιτάνε και μου χαμογελούν... Κι εκείνη η πορτοκαλί πήγε και κάθησε πάνω στη μύτη σου. Να τη χτυπήσω ή να τη φιλήσω;
«Λένε πως λίγος πριν πεθάνεις, περνάει όλη σου η ζωή μπροστά από τα μάτια σου… κάτι σαν να ξεκινάς ταξίδι στην αιωνιότητα και να έχεις δικαίωμα να πάρεις μαζί σου μόνο ένα DVD. Κάποιες σκηνές τις βρήκαμε γραμμένες και κάποιες τις έχεις γράψεις μόνος σου. Αυτή την ταινία θα βλέπεις ξανά και ξανά. Οι σκηνές που έπαιξες σωστά θα σου χαρίζουν απόλυτη ευτυχία και αυτό το κομμάτι της ταινίας θα λέγεται Παράδεισος.
Και σε όσες έπαιξες λάθος θα νιώθεις το ακριβές ποσό δυστυχίας που προκάλεσες στους άλλους ξανά και ξανά… Και αυτό το κομμάτι της ταινίας θα λέγεται Κόλαση. Μια ταινία για μια ολόκληρη αιωνιότητα. Φρόντισε να τη φτιάξεις καλή!»
Αυτή είναι μια θεωρία της Ράνιας των Singles. Θα με ρωτήσεις που το θυμήθηκα;
Το θυμήθηκα… έχω αυτό το χαρακτηριστικό…θυμάμαι άσχετα πράγματα και τα συσχετίζω με άλλα άσχετα πράγματα, και βρίσκω ομοιότητες, διαφορές, επιρροές, και άλλα ηλίθια και ανούσια πράγματα που καμία χρησιμότητα δεν έχουν… Και θα με ρωτήσεις, και με το δίκιο σου, γιατί χαρά μου δεν την σταματάς αυτή την ανούσια ιστορία; Γιατί μαζεύεις άχρηστες πληροφορίες; Τι τις κάνεις; Και θα σου απαντήσω λατρεία μου (μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη…),γιατί μου αρέσουν οι θεωρίες. Μου αρέσουν, και τη συγκεκριμένη περί θανάτου, παράδεισου και κόλασης, την βρίσκω καταπληκτική! Έχω όμως μια απορία… καλά, σε όσες έπαιξες εσύ λάθος νιώθεις τη δυστυχία που προκάλεσες στους άλλους και καλά να πάθεις γιατί το άξιζες και φτού σου, δεν ντρέπεσαι! Αλλά, σε αυτές που έπαιξαν οι άλλοι λάθος και σε έκαναν να νιώσεις εσύ δυστυχία…εεεε, δεν πρέπει να πάρεις κι εσύ μια ευχαρίστηση;;; Να τους δεις να λιώνουν…να γίνονται χώμα από τη δυστυχία;;; Εεεεε;;; Γίνομαι κακιά,ε;;; Εντάξει…οκ! Συγνώμη! Μια σκέψη έκανα… ;)
"....αν μια μέρα σε χάσω
θα πάψω να υπάρχω θα πάψω να ζω ...!!!!!!!!!!!!!!!"
Ότι κρατάει το μυαλό μου. Οι λέξεις σου …εκεί αφημένες...
Λέξεις που φεύγουν, που ξεφεύγουν, που διαφεύγουν...
Λέξεις που φταίνε…
Γιατί κάποιες λέξεις δεν είναι λέξεις μόνο.
Γιατί και εγώ θέλω να σε καταλαβαίνω, όχι να σε μαντεύω.
Θέλω να μου καταθέτεις, όχι να μου κρύβεις.
Και θέλω και συ να θέλεις.
Πώς μιλάς τόσο απλά για αυτά που νιώθεις;
Τόσο αβίαστα…
Βλέπεις;
Σκέψου πως οι λέξεις μπαίνουνε σε σειρά και ανάμεσα τους παίζουν ανάσες και βλέμματα και άσχετα κινητά που χτυπάνε και μουσική, κι εσύ πρέπει να διευθύνεις αυτό που λέγετε λόγος, επικοινωνείς και αναλύεσαι, παραθέτεις και μιλάς και ο άλλος νιώθει…
ο λόγος σου είναι το πώς θα σε εκλάβω εγώ.
Αυτά που λες είσαι εσύ.
γι’ αυτό διάλεξε τις λέξεις σου καλύτερα, γιατί οι λέξεις κόβουν…
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Απλά ήθελα να καταλήξω στις λέξεις ενός τραγουδιού...
"You do something to me - something deep inside..."
