άνοιγοντας κούτες και κουτάκια... φθινοπώριασε!

Κούτες, κουτιά, κουτάκια… δύσκολο πράγμα η μετακόμιση. Μαζεύεις, συσκευάζεις, μεταφέρεις, ανοίγεις ξανά τις κούτες, και τότε αρχίζει το πιο δύσκολο μέρος της διαδικασίας: η τακτοποίηση.



Πώς να φέρεις σε λογαριασμό τόσα πράγματα; Πώς να αποφασίσεις που να τα τοποθετήσεις; Ποια θα χρησιμοποιήσεις περισσότερο, ποια να αποθηκεύεις για ώρα ανάγκης, ποια να κρατήσεις γιατί δεν μπορείς με τίποτα να αποχωριστείς, ποια πρέπει εντέλει να πετάξεις; Δύσκολο πράγμα η μετακόμιση… ΄


Έχω γεμίσει με τόνους σημειώσεων, διευθύνσεων, αισθημάτων, φωτογραφιών, στίχων, σκέψεων, ιδεών και δεν μπορώ να βρω άκρη… τι να κρατήσω, τι να πετάξω, πώς να τα ξεκαθαρίσω;


Κι είναι κι αυτός ο καιρός, αυτή η ζέστη που δεν με αφήνει σε ησυχία… όσο και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ, το μυαλό μου γυρνάει στο καλοκαίρι… Μυρίζει παντού καλοκαίρι… Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό κείμενο – ούτε ξέρω ποιος το έχει γράψει, ούτε και θυμάμαι δηλαδή – μια σελίδα τετραδίου, κιτρινισμένη από τον χρόνο, γεμάτη με τα απαίσια ορνιθοσκαλίσματα μου. Ήταν μια φάση που είχα περάσει τότε, κι ότι διάβαζα και μου άρεσε το σημείωνα σε ένα φύλλο χαρτί… τα περισσότερα τα έχω χάσει, αλλά αυτό παράπεσε ανάμεσα στις σελίδες του «Μικρού Πρίγκιπα» κι έτσι σώθηκε… Διαβάστε το λοιπόν:


«Τα καλοκαίρια είναι ψέματα»


Τα καλοκαίρια είναι σπίρτα που καίγονται ως την άκρη τους κι ύστερα αφήνουν μουτζούρες σε φωτογραφίες θαμπές από την αλμύρα και σε ηλιοβασιλέματα που ριγήσαμε σφιχταγκαλιασμένοι. Είναι επιθυμίες τα καλοκαίρια. Τις περισσότερες τις κουβαλάμε μέσα μας χρόνια ολόκληρα.


Το μικρό κορίτσι με το ηλιοκαμένο δέρμα και τα φύκια στα πέλματα…


Τα μάτια της που χωρούσαν όλο τον ορίζοντα… Το αστέρι που δεν έφτανες να αγγίξεις όσο κι αν τεντωνόσουν προς τη νύχτα πάνω σου…


Είναι μυστικά ανείπωτα τα καλοκαίρια. Λόγια κι υποσχέσεις για φιλίες που ξεθώριασαν.


Είναι ψέματα τα καλοκαίρια. Κάστρα στην αμμουδιά. Γκρεμίζονται με την παλίρροια. Φεύγουν με τα πρώτα μελτέμια.


Και μένεις σιωπηλός να αφουγκράζεσαι το μοιρολόι του φθινοπώρου που θα ΄ρχεται πάντα ντυμένο με τη θλίψη του, μα κρατώντας σφιχτά στο γκρίζο κόρφο του μια χούφτα βροχής λυτρωτικής.


Ναι, μπορείς να κοιτάξεις μπροστά, ακόμα κι αν αυτό που άφησες πίσω σου είναι ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, λαμπερό κι απρόσιτο».

Έψαξα πολύ για να βρώ ένα τραγούδι που να δένει με το κείμενο... πάρα πολύ... Και νομίζω πως το βρήκα...

κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
 
Έτσι είναι αυτός ο κόσμος, μα αν εσύ τον δεις αλλιώς

ανατρέπεται και πέφτει, σπάει ο κόσμος ο παλιός
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε το μπαλκόνι σου νησί
ό,τι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί
Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε τη Δευτέρα Κυριακή
όλα τ΄αδιέξοδα σε βγάζουν στη ζωή...