BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

αχ! βρε Χριστόφορε... τι μου θύμησες!



Ο Χριστόφορος επέστρεψε. Και βάζει δύσκολα ερωτήματα:


Όταν τα πάντα γύρω σου αλλάζουν… είναι δυνατόν να παραμείνεις ο ίδιος;

Με τρομάζει η ερώτηση.

Τι να πρωτοσκεφτώ....ότι κάποτε ήταν 1999 και τώρα είναι αισίως 2009....πολύς καιρός φαίνεται;...είναι πολύς καιρός…

Στεναχωριέμαι λοιπόν που δεν είμαι ακόμα 20. Να βλέπω και πάλι ένα σήριαλ του Παπακαλιάτη και να μπορώ να ονειρεύομαι αθώα όπως τότε. Τότε που κανείς μας δεν πίστευε ότι κάτι κρύβεται πίσω από την εικόνα του καθενός. Τότε που όλα φαίνονταν αληθινά και καθόλου δήθεν...

Ο Χριστόφορος μεγάλωσε. Δεν είναι πια ούτε ονειροπόλος ηθοποιός, ούτε ονειροπαρμένος ζωγράφος, ούτε τρελαμένος φωτογράφος. Είναι accounting manager ή κάτι παρεμφερές δεν το συγκράτησα… Άκου accounting manager! Δηλαδή κάποιου είδους super-fuckin-duper επιτυχημένος γιάπι! Μα πως μπόρεσε;

Υπάρχουν πράγματα που ή τα αγαπάμε, ή τα μισούμε. Δεν υπάρχει μέση λύση και όποιος πει ότι είναι απαθείς είναι διότι δεν γνωρίζει το θέμα…

Αλλά ακόμα κι έτσι κάτι έχει κι αυτό το σήριαλ… Ούτε βέβαια κανένα βαθυστόχαστο νόημα, ούτε κάποιο αλησμόνητο σενάριο, ούτε την ανεπανάληπτη σκηνοθεσία, ούτε οσκαρικές ερμηνείες… κι έχει σίγουρα όλα τα απίθανα κλασικά παπακαλιάτικά χαρακτηριστικά:


Η παρέα μπαίνει Σάββατο βράδυ στο μπαρ και βρίσκει πάντα θέσεις στο πιο κεντρικό σημείο της μπάρας.

Βρίσκουν πάντα πάρκινγκ κάτω από το σπίτι χωρίς να κάνουν γύρους στα τετράγωνα.

Ότι και να συμβεί στην προσωπική μας ζωή πρέπει να έχουμε κενό βλέμμα. Είναι δύσκολο. Ο Χριστόφορος το έμαθε μετά από εξάσκηση χρόνων

Θυμήσου: Δεν πειράζει αν σε χωρίσει η γκόμενα σου. Αρκεί να είσαι ολόφρεσκος το επόμενο πρωί μπροστά στον καθρέφτη. Όχι γκριμάτσες λοιπόν .Σπάει το δέρμα γρηγορότερα από την ώρα του

Όταν φεύγουν από το σπίτι δεν κλειδώνουν ποτέ την πόρτα κι ενίοτε την ξεχνούν ανοιχτή.

Βγαίνοντας από το αμάξι, δεν ενεργοποιούν ποτέ το συναγερμό.

Οι συζητήσεις που αρχίζουν με την φράση «να σου εξηγήσω» δεν έχουν ποτέ καλή κατάληξη.

Στο εστιατόριο πάντα θα γίνει μια παρεξήγηση κι ο ένας από τους δυο θα φύγει. Ο άλλος τρέχει από πίσω χωρίς να πληρώσει λογαριασμό.

Το τηλέφωνο χτυπά τουλάχιστον 10 φορές μέχρι να απαντήσει κάποιος.
Όταν μιλούν στο τηλέφωνο δε λένε ποτέ στο κλείσιμο «γεια». Απλά κατεβάζουν το ακουστικό και κοιτούν σκεπτικοί το κενό…

All time classic Παπακαλιάτης…

Παρόλα αυτά κάθε φορά που βλέπω δικό του σήριαλ, θα γίνομαι πάλι είκοσι, και θα γίνεται η Ζωή μου μια Βόλτα, γιατί θα με Προσέχεις, με Κλειστά τα Μάτια, για Δυο Μέρες μόνο…



p.s. High lights του πρώτου επεισοδίου:

1) To you are my sunshine, σε καταπληκτική διασκευή στην αρχή του επεισοδίου, ενώ ο Παπακαλιάτης μαζί με τη θεά Δανάη σκιάδη, μέσα σε ένα mini cooper, κάνουν τη διαδρομή Θεσσαλονίκη –Αθήνα.

2) Απίστευτος Πάνος Μουζουράκης, προς το τέλος του επεισοδίου ερμηνεύει καταπληκτικά το Δείξε μου τον τρόπο, του Ζακ Στεφάνου.