Τα δάχτυλα σου. Γνωρίζω την αφή τους, το σχήμα, τη μυρωδιά τους. Θα μπορούσα να ξεχωρίσω το χάδι τους, την αφή τους ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα. Νιώθω όπως κι άλλες φορές. Όπως συχνά πυκνά. Νιώθω βουβή. Από τότε που ζω δίπλα στα δάχτυλά σου ξέχασα να μιλώ. Οι λέξεις μοιάζουν τόσο δύσκολες όπως όταν ήμουν περίπου ενός έτους. Τα δάχτυλα σου με κοιτούν… αμίλητα. Με ξέρουν καλά. Δεν μιλούν, δεν ακούν, αλλά αισθάνονται. Έχουν μνήμη. Το μόνο που θυμάμαι. Είναι αυτό το άγγιγμα. Τα δάχτυλα σου και τα δάχτυλα μου... Αυτό και τίποτα άλλο...
Το παίζω αδιάφορη και τους γυρίζω την πλάτη. Αύριο θα παίξουν κρυφτό. Δε ξέρω αν θα κρυφτούν καλύτερα εκείνα ή εγώ. Αν δε βγούμε ποτέ από τις κρυψώνες μας τότε θα ξεχαστούμε και θα πάψουμε να υπάρχουμε.
Θα λείψω. Θα πάρω όμως το χέρι σου στη βαλίτσα μου να με χαϊδεύει.
Και ξέρω πως μόλις πέσω στην πρώτη βροχή, θα ανοίξω τη βαλίτσα να ψάξω τα δάχτυλα σου…
(πως μου ήρθε όλο αυτό; μην τα ρωτάς... είναι που με επηρεάζουν τα τραγούδια... Άκουσα το παρακάτω και ορίστε τα αποτελέσματα...)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου