εγώ κι... εγώ

Αυτό που αισθάνεσαι, αυτό που νιώθεις θέλει ελευθερία έκφρασης και χώρου. Χρειάζεται αυτονομία για να μπορέσει να αναπνεύσει όταν το θέλει, κι όχι όποτε έμαθε και συνήθισε να θέλει.

Αφήνω τις λέξεις να ξεπλύνουν τα νοήματά τους, να καθαρίσει το μυαλό από τις αναμασημένες τροφές που συνοδεύονται με το κλασικό επιδόρπιο "εσύ δεν ξέρεις", πασπαλισμένο με αυθεντία. Θέλω να χρησιμοποιώ το δικό μου λεξικό, όπου το "συγνώμη" θα σημαίνει "συγνώμη" και το "σ' αγαπώ", σ' αγαπώ". Αηδιάζω με το ελαφρύ των φράσεων, το ελαφρύ της σημασίας τους. Παραείναι πολλά τα λόγια που τους λείπει λόγος ύπαρξης… Τώρα μιλάω γρήγορα… και μάλλον δεν μπορείς να καταλάβεις. Δεν έχει καμία σημασία. Αυτά που γράφω ο καθένας τα ερμηνεύει όπως νιώθει. Το καθετί διαφορετικό που έχει ο καθένας στο μυαλό του βρίσκει έστω και μια ταιριαστή λέξη σε αυτό που έχω γράψει.

 Κι εμείς (εγώ κι… εγώ) εξακολουθούμε να είμαστε λίγο περισσότεροι από έναν, μα σίγουρα λιγότεροι από δύο, διαφορετικά θα το καταλάβαινα κάθε φορά που ψεκάζω τον αέρα με ανέλπιδες, ρυτιδιασμένες αναπνοές γερασμένων εγωισμών . Εγκλωβισμένοι κι οι δυο (εγώ… κι εγώ) στον εγωισμό μας. Που μας έχει σώσει και μας έχει διαλύσει εξίσου… Να συγκρατώ και να αφήνομαι συγχρόνως.

Σ υ γ χ ρ ό ν ω ς. Στο εκεί ή στο εδώ. Στο κάπου, ας πούμε. Μόνο να συμπίπτουμε στους δείκτες.
Άρα, όταν εγώ είμαι 02:08...εσύ πόσο είσαι;